Saskia en Jeroen versus Jip en Janneke deel twee.

Janneke stond in de badkamer. Ze bracht zorgvuldig een felgroen streepje eyeliner aan. Daar hield ze nu eenmaal van. Het stond altijd zo vrolijk op haar bruine velletje. Ze keek door de deur naar het bed waar die Jeroen nog lekker in lag te slapen. Vreemd hoe mannen toch op kleine jongetjes leken als ze lagen te slapen. Het leek wel of alle zorgen verdwenen zodra ze hun ogen sloten. Was dat bij vrouwen ook maar zo. Zij lag altijd en eeuwig te piekeren, lag nachten lang wakker als haar iets dwars zat. Terwijl Jip altijd vast sliep. Gek hoor om aan hem te denken terwijl er zo een goddelijke man in haar bed lag. Maar ja, ze had tenslotte zo goed als heel haar leven met Jip gedeeld, en dat vergeet je natuurlijk niet zo maar. Zou hij dat ook hebben? Of dacht hij nu alleen nog maar aan dat bleke lichaam van die Saskia?

Saskia stond in de badkamer. Ze maakte zich klaar om te gaan werken. Zorgvuldig streek ze een kreukje uit haar mantelpakje van Claudia Sträter. Ze was gek op dat merk. Nonchalante chique noemde zij het. Saai en truttig vond Jeroen het altijd. Mens, koop toch eens iets vrolijkers! Zo kom je nooit aan de man. Je lijkt wel een oude vrijster! Lachend keek ze door de badkamerdeur naar de mooie man die nu in haar bed lag. Haha, Jeroen moest eens weten. Wat men altijd over gekleurde mannen zei was waar. Wat een man die Jip! En wat zag hij er lief uit zo, met zijn mooie, zachte bruine lijf en zijn nog slappe piemel. Mannen bleven toch altijd kleine jongetjes dacht ze vertederd. Wat zou haar broertje zeggen als hij deze mooie man hier naast haar in bed had zien liggen? Hij was altijd degene die verlekkerd naar gekleurde vrouwen keek. Zij had donkere mannen altijd een beetje eng gevonden. Weliswaar leuk eng, maar toch.

Er kwam beweging in het luie lichaam van Jeroen. Met zijn ene oog half open en het ander nog dicht zag hij in het scherpe ochtendlicht Janneke voor de wastafel staan. De zon speelde met haar glanzende krulletjes terwijl ze haar haar borstelde. Tjeezes! Wat was ze mooi! Hij kreeg direkt weer een harde en trok beschaamd de lakens over zich heen. Goedemorgen lekkertje! Riep Janneke vanuit de badkamer. Word je ook nog een keer wakker! Het is al tien uur! Moet jij niet werken? Janneke liep de kamer in en trok het laken van Jeroen af. Zozo, dat begint al goed vandaag! Was gisteravond nog niet genoeg voor meneer? Ze pakte zijn lid en speelde er zachtjes mee. Gisteravond was heerlijk geweest. Niet eens zo heel veel anders als anders, maar wel lekker, en váák! . En het was haar eerste keer met een andere man geweest, dat was ook best spannend. En Jeroen was wit! Witter dan wit zelfs! Hij had blond, bijna rossig haar en was bezaaid met kleine bruine sproetjes. Best schattig voor een man dacht ze en ze kroop weer lekker naast hem.

Saskia boog zich voorover en gaf een kus op het nog slapende hoofd van Jip. Dag lekkertje, tot vanavond sprak ze zachtjes en liep de slaapkamer uit naar de keuken. Ze maakte een bordje Brinta klaar en las vluchtig de koppen van de Telegraaf die voor haar lag. Een lachende Wouter Bos gaf een hand aan de een of andere buitenlandse gast. Er was nog steeds geen rust in Afganistan en de aarde was nog immer aan het opwarmen. Niks nieuws aan de horizon dus. Opeens stond Jip voor haar. Hij had een handdoek rond zijn middel geknoopt. “Sexy! “Dacht Saskia. Eet jij pap ‘s morgens vroeg Jip. Dat doe je toch niet! Heb je geen fruit in huis? Of verse broodjes? Wacht, laat me een lekkere cappucino voor je maken. Bah! Pap! Hoe verzin je het. Ik zal morgen wel eens een lekker ontbijtje voor je maken. Jip bukte zich en gaf Saskia een lange warme ochtendkus. Gelukkig! Hij had zijn tanden al gepoetst. Als er iets was dat ze vies vond, dan was het wel een kus van iemand die zijn tanden niet goed verzorgde. Ze beantwoorde zij kus hartstochtelijk maar duwde hem toch van zich af. Wegwezen jij, ik moet gaan. Ik heb een belangrijke rechtszaak straks en zelfs jij kunt me daar niet van weerhouden. Oh nee? Vroeg Jip en hij liet zijn handdoekvallen. Zijn lid stond al weer fier vooruit. Saskia lachte. Oh, wat jammer, maar helaas, haha. Ze pakte lachend de handdoek van de grond en hing hem over de stijve piemel van Jip. Bewaar maar tot vanavond schat! En ze glipte langs hem heen naar de achterdeur. Opende die en sprong giechelend op de fiets.



 

Lees meer >> | 1428 keer bekeken

Jeugdzonden. (kort verhaal)

Ik denk dat ik zo’n eenentwintig jaar oud was toen ik als eenvoudig en jong militairtje bij toeval in aanraking kwam met een mooie vrouw. Ze kwam in een oude, gebroken witte Mercedes cabriolet met rood lederen bekleding aanrijden toen ik samen met een collega, nog in mijn uniform, na werktijd lekker in de zon op een terrasje van een biertje zat te genieten. Ze stapte uit en ging toevallig aan het tafeltje naast ons zitten. Ze ging zo dicht naast me zitten dat ik haar, zonder dat het teveel opviel, niet goed kon zien,en zocht dus naar een goede openingszin. In die tijd was dat nogal moeilijk omdat ik eigenlijk nogal verlegen van aard ben tegenover het vrouwelijk geslacht en soms moeilijk uit mijn woorden kon komen bij het zien van zoveel schoonheid. Maar ik had geen openingszin nodig. Ze liet, terwijl ze haar tasje opende, haar lippenstift vallen, die ik net voordat deze op de grond zou vallen opving. Ze glimlachte me dankbaar toe terwijl ik haar het kleinood zonder plichtplegingen overhandigde.

We raakten aan de praat en bestelden een drankje………ik geloof dat ze Bitter Lemon bestelde. Zeker weten doe ik dat niet meer, wel weet ik dat ik vanaf dat moment al mijn aandacht op haar prachtige gezichtje gevestigd had. Ze heette Sandra van de Vreedevoorde en vertelde dat ze in Antwerpen woonde. Haar vader had een rederij en zij deed voor hem de verkoop en inkoop. Ik vroeg haar wat ze dan hier, in dit nogal verlaten dorpje deed. Ze vertelde dat ze hier in de buurt bij een toeleverancier geweest was en nu even uit wilde blazen van dat bezoekje De toeleverancier had haar nogal direkt en vrijpostig benaderd, zodat ze eigenlijk gevlucht was voor deze man. Omdat ik deze man regelmatig in het uitgaansleven tegenkwam vertelde ik haar hoe hij, inherent aan zijn status, gewend was dat alle vrouwen voor hem vielen, en haar waarschijnlijk als zijn volgende slachtoffer had gezien. Aldus raakten we in gesprek en het leek goed te klikken tussen ons. We bleken toevallig de zelfde soorten interesses te hebben, hadden beiden nog twee broers en een zusje, een nakomelingetje……….als dat geen toeval was?

Na een gezellige middag werd het voor haar tijd om weer terug te gaan naar Antwerpen. Ik stelde voor nog wat te gaan eten bij de plaatselijke Chinees, waar ik bovenwoonde, en dus de eenvoudigste keuze was, omdat ik destijds nog niet zo culinair onderlegd als tegenwoordig was. We namen afscheid van mijn collega en togen richting het restaurant. Daar aangekomen bleek ze een geweldig gezellige, plezante disgenote. Ze bleek vloeiend Chinees te spreken en verraste mijn vriend en huisbaas de restauranteigenaar volledig, in zijn eigen moedertaal, met lovende woorden en complimentjes. Eigenlijk had er toen bij mij al een belletje moeten rinkelen, maar ik was te zeer gefascineerd door haar doen en laten én natuurlijk door haar fantastische uiterlijk, dat ik niets doorhad……….Toen nog niet!

De avond duurde veel te kort en we namen afscheid van elkaar met de belofte nog eens iets af te spreken. Ik raakte haar visitekaartje echter kwijt en ze verdween na enige tijd uit mijn gedachten, ze zou toch wel buiten mijn bereik zijn dacht ik toen nog……..Totdat ik haar een half jaar later bij een demonstratie tegen kernwapens weer tegenkwam. Zij stond er tussen de demonstranten buiten het hek wat verloren bij , en ik stond natuurlijk aan de andere kant…….We keken elkaar aan en weer was er even dat magnetisme, die klik. Maar in de drukte verloor ik haar uit het oog.

Toen ik ’s avonds echter na werktijd nog even een pilsje ging pakken in mijn vertrouwde kroeg zat ze me reeds op te wachten. Je hoort wel eens zeggen: “Ze was nog mooier dan de eerste keer” maar dat was in dit geval een understatement; Ze zag er geweldig uit, had schitterende kleren aan en vloog op me af. Ik kreeg een vette knuffel en een lange, warme zoen op mijn mond, Wow!!!! Ze rook heerlijk en vertelde dat ze me gemist had en mij daarom speciaal opgezocht had en niet voor de demonstratie hier gekomen was, maar daar per ongeluk in terecht gekomen was op zoek naar mij. Ik stelde voor om even wat te drinken en dan naar mijn appartement te gaan zodat ik me even om kon kleden en douchen, voor we ergens zouden gaan eten. Ik rook mezelf na de lange vermoeiende dag waarbij we van hot naar haar waren gerend om alle pogingen van de vredesactivisten om naar binnen proberen te komen te verijdelen. In mijn appartement aangekomen wees ik haar de woonkamer en glipte snel onder de douche. Nadat ik me opgefrist had ging ik de slaapkamer in om me aan te kleden. Maar dat was niet meer nodig…..Ze lag reeds in mijn bed op me te wachten en had een ontzettend sexy gevalletje aan, dat de naam ondergoed niet mocht dragen, zo dun was het. Het werd de mooiste en heerlijkste ervaring ooit! Sandra ontdekte plekjes bij me waarvan ik het bestaan nog niet eens vermoed had, laat staan dat ik wist waar ze zaten! We deden een wedstrijdje wie het eerst klaar kwam en deden het daarna rustiger nog eens over……en over………tot we uitgeput in slaap vielen.

We werden allebei rond half drie ’s nachts wakker met een knorrend gevoel in onze magen. Omdat we zo in elkaar opgegaan waren, waren we vergeten iets te eten. Giegelend als kleine kinderen renden we naar de keuken, waar we van restjes uit de koelkast iets eetbaars in elkaar flansten, dronken er een flesje goedkope bocht bij en hadden de grootste lol. Na de maaltijd stelde ze me voor naar haar woning even buiten Antwerpen te gaan, we hadden tenslotte lang genoeg geslapen en het leven duurde te kort om langer te slapen dan nodig was. Het werd een snel en angstig ritje naar Vlaanderen. Hier in Nederland viel haar rijstijl nog wel mee, ze reed wel hard, maar hield zich nog redelijk aan de regels. Maar eenmaal voorbij de grens gaf ze pas goed gas. Ze bleek in haar vrije tijd auto te racen en dat was te merken ook! Ondertussen snelde ze, vrolijk babbelend door naar huis, waar we dus binnen de kortste keren waren.

We kwamen aan bij een groot hek dat automatisch openging zodra wij het naderden. In het schemerige licht kon ik de contouren van een gigantisch landgoed ontwaren. Het bleek het huis van haar ouders te zijn waarin zij, zoals ze vertelde, de kelder bewoonde. Ze had van te voren, net voor we vertrokken een telefoontje gepleegd zodat we verwelkomd werden door een heuse butler, die ons gemoedelijk in zijn kamerjas, vrolijk kletsend een gigantisch ontbijt voorzette. Ik kon bijna niet geloven dat we een uur hiervoor gegeten hadden, Sandra bleek over een gigantische eetlust te beschikken en begon het een en ander naar binnen te werken. Ik volgde haar voorbeeld en merkte dat het me toch ook wel smaakte. Daarna gingen we haar appartement binnen, waar bleek dat ze niet alleen haar eetlust groot was. Zodat ik uren later pas de tijd had om eens om me heen te kijken.

Het bleek een schitterende kelder te zijn; één en al open ruimte met grote ramen en het was strak modern, bijna mannelijk ingericht. Ze noemde het haar loft en vertelde dat ze er zelden verbleef, omdat ze meestal in het buitenland verkeerde. Daarom had ze ook niet eerder contact kunnen zoeken vertelde ze, ze had er gewoonweg de tijd niet voor gehad. Ze bleek meestal in China te wonen, waar ze ook een eenvoudige woning zei te hebben. Ja ja dacht ik…….eenvoudig, dat zal wel! In China deed ze vooral zaken met de toen nog Maoistische regering , waar haar vader enorm grote schepen voor bouwde, die bestemd waren voor de toekomstige grote handelseconomie die China zou gaan worden. Ik stelde me daar weinig bij voor. Het land was toch niet kapitalistisch? En de mensen waren toch alleen maar lui en met het rode boekje van Mao bezig? Ze lachte en vertelde dat ze me wel eens het een en ander zou laten zien. Ben je vrij van de week? Dan vliegen we er wel even met ons privé vliegtuig heen. Waarop ik vertelde dat ik helaas als Nederlands militair niet zonder toestemming naar een Oostblokland mocht reizen én, ook niet geheel onbelangrijk, ik niet eens een paspoort had. Ze lachte nog eens en vertelde dat mijn baas niet alles hoefde te weten, en dat ten eerste we zonder problemen naar elk land konden vliegen waar we heen wilden en, ten tweede: dat ze zo, zonder probleem een paspoort voor me kon regelen. Ik werd compleet meegezogen in haar enthousiasme, liet dezelfde dag nog pasfoto’s maken en we spraken af het komend weekeinde al naar China te reizen.

Vrijdagsmiddags om vier uur arriveerde ik in mijn oude 2CV6 op vliegveld Zaventem, alwaar ik opgewacht werd door dezelfde butler, nu in een perfect zittend grijs pak gekleed, die me terwijl hij mij een paspoort overhandigde, vertelde waar ik mijn auto neer kon zetten. Ik plaatste mijn auto op een privé-parkeerplaats ergens achteraf, waar reeds een bestelbusje met chauffeur op me stond te wachten dat me naar de douane zou brengen. Onderwijl keek ik eens nieuwsgierig naar het paspoort. Het bleek Belgisch exemplaar te zijn en toen ik het opensloeg zag ik tot mijn grote verbazing dat ik ineens Bert Bomans heette, een andere geboortedatum had gekregen en een inwoner van Aarschot bleek te zijn…….ik knipperde even verbaasd met mijn ogen en begreep er niets van, maar vond het wel spannend. Sowieso zou ik vandaag voor het eerst in mijn leven gaan vliegen, met een meisje waarop ik al aardig verliefd begon te worden, en dan kwam er zo’n vreemd paspoort bij…….Ik besloot maar af te wachten en zou wel zien wat er aan zat te komen. We reden naar de douanepost, waar we zonder problemen door mochten rijden en gingen verder tot we bij een enorm groot vliegtuig aankwamen, een toestel zonder vliegtuigmaatschappijnaam of andere duidelijke kentekens erop. Onder aan de trap stond Sandra me reeds vrolijk lachend op te wachten en verwelkomde me weer allerliefst. Op mijn vraag waarom ik dat vreemde paspoort had gekregen antwoordde ze me knipogend, dat ik op deze manier nooit problemen zou krijgen met mijn baas, omdat ik dan nooit officieel in China zou komen. Tegen zoveel logica kon ik niet op en na een innige zoen liepen we de trap van het toestel op.

In het toestel aangekomen viel ik bijna om van verbazing. Het leek de Airforce One van de President van Amerika wel. We werden verwelkomd door een mooie stewardess die ons al vertellend door het vliegtuig leidde. Het eerste gedeelte was een soort vergaderruimte met comfortabele stoelen met daaraan vast inlapbare tafeltjes. Er hingen verscheidene grote TV schermen, zodat je vanuit iedere hoek comfortabel het beeld kon zien. Daarachter zat de keuken en daarachter zat nog een privékantoortje met daar weer achter een grote slaapkamer, compleet met riant bed, ingebouwde koelkast en een koelemmer met daarin een heerlijke fles echte Champagne.We werden weer naar de vergaderzaal gebracht waar we voor het opstijgen plaats moesten nemen in een van die heerlijke zetels. Ik herinner me dat ze me nog een ouderwets Rang zuurtje, je weet wel, zo’n vierkant ananas snoepje, gaf om op te zuigen tijdens het opstijgen.

Ik werd wakker in een operatiekamer. Boven me hing een felle lamp, maar verder kon ik niets zien. er lagen allemaal lappen en lakens over me heen. Ik voelde een stekend gevoel in mijn zij en hoorde iemand in gebroken Engels iets zeggen.....Nice, healthy kidney! Thank you! en ik viel weer weg.

 

Lees meer >> | 1672 keer bekeken

Strakke billen

Ik weet niet of jullie het al gemerkt hebben, maar na de Aerobics, Fitness en Zumba wordt Nederland op het ogenblik overspoeld door " Start to Run" achtige initiatieven. Waar je ook kijkt op straat, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat worden onze blikken gegrepen door vrolijk zwetende hardlopende dames. Veelal gehuld in strakke, speciaal daarvoor duur aangeschafte strakke broekjes en dito shirtjes maken zij zich klaar voor de zomer. Het lijkt wel een epidemie!

Werd er eerder slechts op sportscholen, ver uit het zich van mannen gesport tot men zich weer met een strakkere bips in een bikini durfde vertonen, nu echter lopen de dames heerlijk in al hun glorie te paraderen en laten ons mannen meegenieten van hun sportieve inborst. De tijden zijn ten goede veranderd. Zag men vroeger slechts mondjesmaat vrouwen buiten zwoegen, tegenwoordig worstelen zij zich zwetend door de hen zichzelf opgelegde kilometers en toveren het straatbeeld hiermee om tot een waar genot voor het oog. Lopend op speciaal voor dit doel aangemeten dure merkschoenen verfraaien zij het straatbeeld en maken de lente nog mooier dan dat die al is.

Vorig jaar begon het eigenlijk al. De commercie zag plotseling het licht, en zette daarop direkt een landelijke campagne op van heb ik jou daar! Kosten nog moeite werden gespaard om de dames massaal aan het rennen te krijgen. Er was zelfs een TV programma, gesponsord door onder anderen het runningmerk Asics, waarin duidelijk werd gemaakt dat vrouwen die niet hardliepen eigenlijk geheel en al buiten de werkelijkheid leefden en dus vooral ook moesten gaan hardlopen. Verzekeringsmaatschappijen zoals Achmea roken ook geld en starten op hun eigen sportscholen snel met hardloopprogramma's. Honderden mensen kregen weer werk omdat de sportzaken en sportscholen nieuw personeel aan moesten nemen. Gewoon omdat men de groei niet met het eigen personeel aankon! Dus: Hooggeachte Meneer de Demissionaire Minister van Economische zaken: " zo doet men dat in tijden van recessie en werkeloosheid: ontplooi een initiatief dat vrouwen aanspreekt en de economie floreert binnen de kortste keren weer als vanouds!"

Hebben jullie trouwens wel eens op die enorme, absoluut "non-sexy" running schoenen gelet? Het lijkt wel of al die heerlijk gestroomlijnde damesbenen schoenmaat 48 hebben! Kunnen ze dan echt niets anders verzinnen dan van die witter dan witte opengewerkte plastic Crocs, met achter die openingen grootmoeders edele haakwerk? Zouden er in India, Turkije en China nu allemaal kleine kindertjes, naast dat ze schoenveters moeten punniken ook vlijtig kantwerk zitten haken voor de rest van die schoenen? Schoenfabrikanten: "Schaam u!" Verzin alstublieft zo snel mogelijk een kind- en oogvriendelijker model hardloopschoen en u zou Nederland én de rest van de wereld weer een stukje mooier kunnen maken! Één tip: begin maar vast met de kleuren, ik denk dat een zwart exemplaar een regelrechte verkoophit zou kunnen worden. Want u weet als geen ander dat zodra er iets nieuws op de markt komt de meeste vrouwen dat willen hebben. En dat is na al die verkoopsuccessen van het afgelopen jaar , die anders door natuurlijk verloop enigszins zouden stagneren, natuurlijk wél weer erg prettig! Veel succes!

Maar ik moet het eerlijk bekennen; van mij mag deze rage nog wel een tijdje doorgaan. Ten eerste omdat je er vrouwen in diverse uitvoeringen, kleuren én in bijna alle voorkomende maten aantreft. En dat je dus niet meer alleen naar van die hyperslanke rennende Neanderthaler vrouwen hoeft te kijken. Maar ook omdat dit op zich, mits goed begeleid, een gezonde sport is die men tot op hoge leeftijd vol kan houden. Maar het allermooiste aan deze sport is toch nog steeds dit: de lustopwekkende, oogstrelende souplesse van die weelderig deinende, prachtige en goddelijke vrouwenlichamen, én die gelukzalige blik waar mee ze thuiskomen als ze zichzelf weer eens overtroffen hebben! Dames: Ik ben trots op jullie!

 

Lees meer >> | 5566 keer bekeken

Volksmuziek

Hoe ouder ik word, hoe meer ik luister naar muziek die je niet elke dag op de radio hoort. Of misschien heb ik dat al m'n hele leven gehad. Natuurlijk, ook ik heb overdag gewoon de radio aan, ik ben tenslotte opgegroeid met Radio Veronica en later Hilversum 3 (radio 3). Op de TV keek ik net als iedere ander kind destijds naar TOP POP. Heerlijke tv was dat. Één keer in de week kon je zien wat je anders alleen op de radio hoorde. Als driejarige blèrde ik al mee met de Beatles; She loves you, jeah, jeah jeah. Brak mijn tong over namen van groepen als: Dave, Dee, Dozy, Bicky, Mick and Tich, met hun legend of Xanadu. En ik kreeg iedere keer weer tranen in mijn achtjarige oogjes als Keith West samen met een kinderkoortje over Grocer Jack zong in zijn legendarische "Excerpt from a teenage opera" . Ik kweelde mee met "Let's go to San Francisco" van de Flowerpot men. Ook Wally Tax , de Motions, the Sandy Coast en The Golden Earings waren helden.

In mijn pubertijd begon mijn muzieksmaak reeds te veranderen en luisterde ik naast de Top 40, ook naar "rare" muziek zoals Bob Dylan, Roy Orbison en Elvis, en via mijn broer kwam ik in aanraking met andere muziekculturen. Hij speelde in zijn oude 2CV besteleend cassettebandjes af van onder anderen Ry Cooder met zijn Mexicaanse, Hawaiaanse en Texaanse invloeden (de LP Chickenskin Music) en Paul Simon, die op zijn beurt Latijns Amerikaanse en Zuid Amerikaanse invloeden gebruikte. Mijn muzieksmaak was veranderd, al wist ik dat zelf nog niet. Jarenlang kwamen er muzikanten en bands voorbij die mij op zijn minst weinig, of zelfs helemaal niets deden.

Af en toe kwam er wel weer eens iets leuks voorbij zoals bijvoorbeeld Kid Creole and the Coconuts. Deze band bracht een mix van oude "Betty Boop" achtige Jazz-dance muziek met daarin duidelijk Latijns Amerikaanse invloeden. Een andere held van me, Paul Simon kwam met het Afrikaans beïnvloedde album “Graceland“, waarbij hij hulp kreeg van Afrikaanse coryfeeën als Ladysmith Black Mambazo en The Gaza Sisters. Hij combineerde Afrikaanse muziek met Tex Mex en Zydeco invloeden en leverde daarmee een van mijn meest geliefde LP’s aller tijden af.

Totdat ik wat ouder werd, en veel te laat grootheden als Flaco Giminez met zijn Tex Mex muziek ontdekte. En Trafassi en Juan Luis Guerra, met hun heerlijk zwoele en tegelijk opzwepende muziek. Ook leerde ik via de klassieke muziek de Italiaanse Belcanto zangers zoals Enrico Caruso en later Luciano Pavarotti kennen. Maar ook de puur Mexicaanse klanken van Maria de Lourdes, of de Portugese hartverscheurende Fado’s van Amalia Rodriquez, maar ook van latere fadozangeressen als Mariza konden mij zeer boeien.

Ik ontdekte dat ik dus eigenlijk gek was op volksmuziek. En dan geen originele Hoempapa muziek uit Beieren, of de jodelklanken van Olga Lowina, maar originele klanken uit de diverse werelddelen. Ik genoot van de Buena Vista Social Club, de oude knarren die naar voren werden geduwd door Ry Cooder. Ook herontdekte ik de Cajun (uit de buurt van Louisiana) muziek van Clifton Chenier met zijn fabelachtige en superswingende accordeon. Ook genoot ik van de Gypsyklanken van het Rosenberg Trio. Of de aanstekelijke RAI muziek van bijvoorbeeld Cheb Hasni. Vorig jaar nog ontdekte ik bij toeval iets bijzonders: NO Blues. Dit is een “Nederlands/

Lees meer >> | 1718 keer bekeken

Pappa

Hoi pappa,

Hoe is het daarboven? Hebben jij en mamma het goed naar jullie zin daar in jullie eigen zonnige doorzon-hemel-woning? Zo zonder al die lichamelijke kwalen en ziektes die jullie de laatste levensjaren kwelden? Zijn de opa's en oma's ook bij jullie in de buurt? En je zusje en broers? Ik ben eigenlijk best benieuwd naar hoe jullie het daar hebben. Heeft iedereen bijvoorbeeld zijn eigen hemeltje, is het druk daar met al die overgegane zielen of reïncarneren jullie eens in de zoveel tijd om de boel daar een beetje leefbaar te houden.

Lees meer >> | 1356 keer bekeken

Van Afrika tot Uden

Heeft ooit iemand van u wel eens zijn stamboom na laten pluizen? Ik niet. Maar toen ik gisteren in verband met deze wekelijkse column op zoek was naar een onderwerp kwam ik al surfend over het net bij toeval mijn grootouders van vaderskant tegen. 

" Cornelia (Keetje) Spee, geboren op zondag 7 januari 1894 in Ouddorp. Keetje is overleden op vrijdag 8 september 1978 in Middelharnis, 84 jaar oud. Zij is begraven op woensdag 13 september 1978 te Stellendam. Keetje trouwde, 26 jaar oud, op zondag 29 februari 1920 in Ouddorp met Hendrik Jacobus (Kobus) de Goede, 28 jaar oud. Kobus is geboren op zaterdag 4 juli 1891 in Zwartsluis, zoon van Lourens de Goede en Hendrikje Appelo. Kobus is overleden op zaterdag 31 maart 1962 in Stellendam, 70 jaar oud. Hij is begraven op woensdag 4 april 1962 te Stellendam."

Opa en oma de Goede/

Lees meer >> | 2231 keer bekeken

Oma is jarig (kort verhaal)

Vandaag wordt oma vijfentachtig. Ze woont al een poosje niet meer thuis, maar sinds ze in het bejaardenhuis zit lijkt het redelijk met haar te gaan. Het ging eigenlijk al een tijd niet meer. Als haar kinderen en kleinkinderen wel eens langs kwamen troffen zij de vreemdste dingen aan. Een bos bloemen in de prullenbak. En de rommel keurig geschikt in een vaas op de oude, doorleefde tafel met het door haar zelf gehaakte kleedje. Of ze zat chocoladekoekjes te soppen in de tomatensoep. Eigenlijk wel leuk dus, ze leek er zelf geen last van te hebben en ze maakte er zelf ook nog grapjes over. Tot die dag dat de thuishulp nog maar nét op tijd kwam. Omdat ze het gas aan had laten staan. Oma vond het al zo raar ruiken in huis; naar kattenpis of zo. Maar ze had toch helemaal geen kat? Of wel? Ze wist het niet meer. De familie regelde een plaatsing in het regionale bejaardenhuis en nu zit ze daar dus. Te zitten.

Hoi Oma! Hartstikke gefeliciteerd, dat we u nog maar lang in ons midden mogen houden!
Dank je wel! Ze klinkt somber. Haar kleinzoon geeft haar een hand en een voorzichtige kus. Wat zijn haar vingers dun geworden. Zou ze wel genoeg eten in dat bejaardenhuis? Ze heeft het warm. Het is ook veel te warm de laatste tijd. Daar kunnen oude mensen zoals zij niet tegen. Ze zweet in haar vrolijk gebloemde nylon omajurk. De druppels vallen van haar neus in het koffiekopje. Oma! Kijk eens wat ik voor u meegebracht heb? Alstublieft, een kado! Zal ik even helpen met het uitpakken? Pff, wat is het heet! Hebben ze hier geen airconditioning? Da's toch belachelijk oma! Ze beknibbelen tegenwoordig ook overal op! Ze maakt het kado open. Het is een ventilator. Oma doet net alsof ze er blij mee is. Zo'n domme jongen, snapt hij nu werkelijk niet dat ze van die dingen altijd een stijve nek krijgt? Dank je wel lieverd! Wat attent, daar ben ik blij mee mompelt ze.

Oma smult van haar gebakje, al is de slagroom door de warmte een beetje uitgelopen. Ze geniet van alle aandacht en zuigt het op. Morgen zijn ze er niet meer. Dan zit ze weer alleen. Eenzaam. Ze snapt het wel. Iedereen heeft het druk tegenwoordig. Ze hebben allemaal hun eigen gezinnetje, hun eigen sores. Maar toch? Ze zouden best wel eens vaker langs mogen komen. Of wat meer opbellen, hoewel ze daar eigenlijk een hekel aan heeft. Nee! Zo mag ze niet denken. Ze moet zelf dankbaar zijn dat ze er nu allemaal zijn. Nou ja, allemaal. Die twee jongens van Margje zijn er niet bij, die zijn bij hun vriendinnetjes. Ja, en die kleine van Piet die is er ook niet. Waar is die kleine van jou eigenlijk Piet? Piet lacht. Ha ha mamma. Die kleine Suzan is toch al drieëntwintig en zit toch in Brazilië! Dat weet u toch? Voor haar afstudeerproject is ze een half jaar aan het werk in dat weeshuis in die sloppenwijk. Ze is toch nog gedag komen zeggen vorige maand? Oh ja. Nu weet ze het weer. Lieve kleine Suzan. Naar haar vernoemd. Haar oogappeltje. Afwezig staart ze naar de muur en denkt aan kleine Suzan die vroeger ieder weekend bij haar kwam logeren sinds opa overleden was. Mijn goede man. Wat was ie lief; met zijn witte, tot op het einde wilde haren! Maar op het laatst kon hij soms zomaar boos zijn, onredelijk. Nou, nou. Het was me er eentje! Maar oma wil niet zo worden. Oma wil lief gevonden worden. Lief blijven, lief zijn!

Oma! Wilt u een kopje soep? Lekker Jaap! Oma, ik ben Jaap toch niet? Ik ben Kees! Kent u me niet meer? Ja wel! Oma grapt: "mag oma zich niet eens een keertje vergissen op haar verjaardag?" Het is ook zo druk. Té druk. Ze is moe. Ze wil naar haar kamer. Ze wil naar bed. Ze is doodmoe. Ze wil eigenlijk niets meer. Ze wil eigenlijk liever dood zijn. Bij haar man zijn. Maar haar kinderen hebben haar nog nodig zeggen ze. Ze willen haar nog lang niet kwijt zeggen ze. Maar stiekem heeft ze eigenlijk genoeg van haar leven. Ze heeft het goed gehad; niet rijk, maar gelukkig tot redelijk gelukkig. Tot voor kort dan. Nu ze in dit tehuis zit, ver weg van haar huis, de buren, haar overgebleven vrienden. Of dat leuke vrouwtje van een paar huizen verderop die haar zo nu een dan een bloemetje of pannetje soep kwam brengen. Ze mist haar tuintje, haar vertrouwde spulletjes. De kleine dingen die ze nog in haar eigen huisje op kon ruimen. Maar nu? Nu zit ze in die gevangenis; het “be-jaar-den-te-huis!“. Bah! Ze kwijnt er weg. Vindt geen aansluiting meer. Is eenzaam. Eigenlijk is oma al dood. Ze moet alleen nog sterven. Maar nu moet ze helder zijn. Fris, lief en vrolijk. Meedoen met de meute en een goede indruk achterlaten. Morgen gaat ze. Tijdens het middagslaapje. Niemand zal iets merken, ze is tenslotte toch al oud. Ze zullen zeggen: “gelukkig heeft ze haar verjaardag nog meegemaakt”. De pillen liggen al klaar. Onder de foto’s van de kinderen en kleinkinderen in het oude sigarenkistje van opa. Drie maanden slaappillen opgespaard. Ze is niet dement; alleen zo nu en dan wat vergeetachtig. En moe, erg moe.

 

Lees meer >> | 3485 keer bekeken

Bananenkoninkrijkje Nederland

 Wat een schitterende zomer hebben we wederom! En dit is niet voor het eerst, vorig jaar was het idem dito! Eigenlijk hoeft er dit jaar dan dus helemaal niemand naar het buitenland voor een warme zonvakantie. Hier hebben we tenslotte alles . . . Van de zon, zee en het strand aan onze schitterende kust, tot de bossen en meren in het hele land, en onze bergen in het mooie Limburgse land. Nog even en alle zonvakantieminnende vakantiegangers uit alle werelddelen komen hier in ons eigen kleine banannenkoninkrijkje hun vrije dagen doorbrengen! Ik ruik werkgelegenheid voor velen! Dan heeft de klimaatsverandering door de opwarming der aarde voor ons tóch een voordeel!

Ik denk dat ik dan maar een camping ga beginnen. Gewoon hier in Brabant! Ja, ik zie het al helemaal voor me; overdag heerlijk op m'n schommelstoeltje op de veranda voor de receptie, een beetje voor me uit staren in het zonnetje, en dan zo nu en dan in gebroken Engels een praatje maken met de buitenlandse campinggasten. Dan wil ik natuurlijk wél ook een omroepinstallatie om het personeel op te roepen als er weer een gast gearriveerd is die naar zijn of haar plekje gebracht moet worden. En dan ook zo’n oud, roestig en dus pittoresk brommertje om zo nu en dan pruttelend over de camping te rijden om te zien of alles niet al te netjes en in orde is. Als er dan klachten zijn stuur ik er mijn Poolse klusjesman op af, die op zijn beurt natuurlijk niet begrijpt wat de campinggast bedoelt en daarmee dan weer precies voldoet aan het juiste camping-vakantie gevoel!

De douche en toiletgebouwen laat ik dan expres een beetje verwaarlozen, en ik sla er hier en daar een tegeltje kapot omdat er in een echt en authentiek vakantieparadijsje natuurlijk niets perfect mag zijn. Ook zal ik mijn uiterlijk aan moeten passen. Ik mag dan eindelijk legaal dat lekker gezellige bierbuikje laten groeien, koop bij C&A een paar aftandse tweedehands lijkende korte broeken en dito overhemden. Stop mijn voeten in een paar afgetrapte Jezus-sandalen en draai mijn onverzorgde grijze haar in een staartje. Mijn ongeschoren wangen en verfomfaaide strohoedje maken dan het plaatje compleet!

‘S avonds ben ik dan de gastheer in het restaurant. Dat houd dan dus in dat ik, terwijl mijn vrouw en kinderen zich in het zweet werken in de keuken, vrolijk en onverstaanbaar keuvelend de gasten onderhoud en aan elke tafel een heerlijk glas (veel te dure) wijn met ze meedrink. Ondertussen spoor ik het sterk onderbezette én onderbetaalde, niets begrijpende bedienend personeel aan tot harder werken. (Sorry heer Wilders, maar buitenlanders zijn tóch goedkoper dan autochtone medelanders, én het gebrekkig taalgebruik werkt mee aan het vakantiegevoel!!!) Rond een uur of elf trek ik me dan in onze privévertrekken terug, en laat het personeel de boel mooi opruimen en afsluiten. Als nachtwaker stel ik een oude tandenloze alcoholist aan, die dan vanzelfsprekend bij nachtelijke calamiteiten niet wakker te krijgen is. Het grote voordeel daar van is, dat alle problemen reeds in de kiem gesmoord worden omdat met zich drukker maakt om de slechte service dan om het eigenlijke probleem waarvoor men in de eerste instantie naar de receptie gekomen was.

Oh ja, we moeten natuurlijk ook nog een kinder- en bejaardenanimatie team hebben. Ach, ik zoek wel een paar mooie, jonge Russische stagiaires en laat die wel een beetje met de kleintjes in het zwembad spelen en zingen. Onze oudste zoon kan dan ‘s morgens vroeg mooi gaan Aquajoggen met de oudere dames. Ook zullen we aan een mini-campingwinkel moeten, die pas ‘s middags na vieren opengaat, zodat onze jongste, die nog op de lagere school zit, deze kan gaan runnen. Dan kunnen we daar mooi al onze etenswaren die net wel of net niet over de datum zijn verkopen. Het speelgoed en de strand attributen kopen we bij ACTION in en verkopen alles lekker met vette winst aan de niet-beter-wetende buitenlandse toeristen. Enkele weken per jaar geeft mijn echtgenote dan kookworkshops met locale specialiteiten zoals boerenmoes met houwkes en varkenspootjes, gegarneerd met schijfjes kopkaas en overgoten met reuzel. En ik geef, als ik daar zin in heb, én er genoeg vraag naar is, voor de liefhebbers wat schilder, klei en/

Lees meer >> | 1299 keer bekeken

ROME

Hoe prachtig is het te lopen waar eens Gladiatoren streden.

Waar Keizers en senatoren orerend schreden. Waar de kiem van onze beschaving ligt. Het is indrukwekkend te zien dat men destijds zonder hijskranen en bulldozers enorme bouwwerken kon maken. De restanten van gigantische kunstschatten die open en bloot in het veld van het Forum Romanum liggen laten je mond openvallen van verbazing. Wat een Godsgeschenk dat ik dit dan nu eens in het echt mag aanschouwen. Wat hebben we hier in Europa toch een rijke cultuur en architectuurgeschiedenis. Nu pas snap ik waarom de Amerikanen jaloers zijn op ons erfgoed.

U raadt het reeds; we zijn in Rome geweest. Wij, als echte Italië liefhebbers waren er nog niet eerder geweest. En dat was blijkt nu, een enorm gemis. Eigenlijk zou iedereen verplicht een studiereis naar Rome moeten maken, opdat men dan pas beseft waar onze voorouders toe in staat waren. Natuurlijk zijn wij hier in Nederland niet allemaal afstammelingen van de Romeinen, maar waarschijnlijk hebben we allemaal wel een beetje Romeins bloed in onze aderen. Net zoals Duits, Frans en Spaans bloed. We zijn tenslotte een immigratieland. Door de eeuwen heen hebben diverse volkeren ons land willen veroveren omdat het zo mooi aan zee ligt. Of omdat onze handelsgeest zo groot was. Omdat wij, als Hollanders creatief, innovatief en slim waren. Omdat onze mannen zo sterk waren en daardoor goed in de overheersende legers zouden kunnen vechten, en men graag onze rijkdommen wilde delen of stelen. Al die veroveraars hebben natuurlijk niet alleen ellende achtergelaten, maar ook hun kunst, kennis, cultuur en natuurlijk hun zaad. Op veel plaatsen in ons land vind men nog steeds resten van hun overheersing. Nijmegen bijvoorbeeld; de oudste stad van Nederland, is gesticht door de Romeinen.

Maar goed. We zijn dus in Rome geweest. We hebben boven op de Sint Pieter gestaan en daar heel het prachtige, decadente Rome kunnen overzien. Ik begreep hoe Nero zich gevoeld moet hebben voordat hij zijn geliefde stad in brand stak. De gek! Grote heersers zoals hij hadden vroeger bijna allemaal een krankzinnige kant. Misschien hebben de tegenwoordige grote leiders dit ook nog wel, maar door bescherming van mensen om hen heen én alle media moeten ze zichzelf in toom houden. Gelukkig maar! Vroeger was men als keizer of koning een alleenheerser en dus almachtig. Men werd aanbeden als een God. Dan is het dus goed beschouwd niet zo vreemd dat die mannen destijds dachten dat ze alles konden maken én breken.

In de Sint Pieter hebben we van alle schitterende kunstwerken en marmeren mozaïeken mogen genieten. We hebben muntjes in de Trevi fontein gegooid, twee stuks; één om een wens bij te doen en één om te zorgen dat we ooit in Rome terug mogen keren. We hebben gelachen om, en genoten ván alle Chinese of Japanse toeristen om ons heen. Als zij zichzelf, gewapend met een fototoestel voorzien van statief en zelfontspanner fotografeerden, ging ik achter ze staan, onderwijl een gek gezicht trekkend. We hebben geslenterd door de oude straten, heerlijk geshopt rondom de Spaanse trappen en genoten van de cappucino, espresso, Campari en de Italiaanse keuken. Het grote voordeel van de Romeinse keuken is namelijk dat die niet bestaat. Het is een samenraapsel van alle Italiaanse specialiteiten uit alle streken en provincies. Een hemel op aarde dus! Bij Jupiter!

Natuurlijk konden we in de drie dagen dat we daar waren niet alles zien. Er is zo enorm veel te zien, dat je daar waarschijnlijk maanden, zoniet jaren voor nodig hebt. Dus naast de meest beroemde bouwwerken hebben we alleen de Santa Maria Maggiore kerk nog bezocht. Dit is de op de Sint Pieter na, de grootste kerk van Rome. Het is een schitterend geconserveerde kerk, vol kunstschatten en nog steeds in gebruik voor erediensten. Terwijl wij ons vergaapten aan alle pracht en praal, was een priester in een opvallend fel paars gewaad bezig met zijn gebedsdienst. Het allermooiste vond ik een plekje midden in de kerk. Het was de graftombe van kardinaal Cosalvo Rodrigez. Een prachtige kelder, rijk gedecoreerd met antiek marmer, met daar in een enorm beeld met de afbeelding van de kardinaal, geknield voor een tabernakel, een soort Heilige graal. Misschien is dit wel indrukwekkender dan de hele Sint Pieter bij elkaar. Bezoeken dus als je ooit in Rome bent!

Volgende keer staan allerlei andere bezienswaardigheden zoals het Vaticaan met daarin onder andere de Sixtijnse kapel op het programma. We hadden onze kinderen bij ons, dus nog meer cultuur konden we hen niet aandoen. Maar dat we hier met z’n allen zullen wederkeren, daar ben ik zeker van!

Arriverderci Roma, Fino al più presto! Ciao!


 

Lees meer >> | 1789 keer bekeken

Stylisten en ander modegespuis.

 De lente komt er weer aan, en jawel hoor, de nationale modestylisten komen ook weer tevoorschijn! .

Dianne Beekman met haar afschuwelijke zilverkleurige drollenvangers. De kale Barbieverzamelaar Mike de Boer met zijn extravagante bloesjes met roesjes en tule. En die nieuwe, hoe heet hij ook al weer? Oh ja, eh Bastiaan Hupeldepup of zo. Zo'n dubbeldikke Oudromeinse Nero look-a-like met poedelkrulletjes, die op iedereen wat aan te merken heeft, behalve op zichzelf. Onze oudste keek het afgelopen seizoen namelijk graag naar Hollands Next Topmodel, en af en toe hoorde ik dit personage dingen uitkramen waarvan ik dacht; moet dat nu?
 

Lees meer >> | 1582 keer bekeken