Blog

Op de hoogte blijven van mijn blogs? Abonneer je op mijn nieuwsbrief.

  • Eindejaarsfilosofieën.

    21 december 2009

    Een tuinman is de bomen in onze achtertuin aan het kortwieken. De bomen; twee coniferen van zo'n tien meter hoog, een laurierstruik van zeven meter in de lengte, de diepte én in de breedte, en een niet beukennootjes dragende beukenboom, die de klimboom van onze kinderen is. Een mooi kronkelig gevormde en stevige klimboom, die ik zelf eigenlijk altijd al zo goed en zo kwaad als ik kan bijhoud ieder jaar, omdat hij anders zo dicht groeit dat onze drie apen er niet meer in kunnen klimmen, en dat mag natuurlijk niet! Onze middelste is tenslotte volgens zijn grote zus in zijn vorige leven een zwart jongetje genaamd Numa geweest, die toen niets anders deed dan in bomen klimmen. Hij zal wel broodboomvruchtenplukker zijn geweest of zo. Dan heeft hij het nu toch stukken beter lijkt me. Heerlijk in een rijk land geboren te mogen worden waar hij alle mogelijkheden en kansen heeft op een goed en gezond leven.

     

    Of misschien had hij het toen wel beter. Heerlijk de hele dag doen waar je zelf zin in hebt en alleen af en toe als je honger hebt een paar vruchten uit de boom halen. Een vrij zorgeloos leven zonder jachten en jagen, niet meer verplichtingen hebben dan: "Wat eten we vandaag?" Slechts de zorg voor je eigen familie en het kleine dorpje waar je woont. En dan verder weinig weten van de buitenwereld. Niet weten dat er ergens anders, misschien op slechts honderd kilometer verderop een oorlog woed. Geen schoeisel missen, omdat je weet dat je die toch niet nodig hebt om van de ene naar de andere boom te komen. Geen mooie en dure kleren hoeft te missen, omdat die in een boom toch maar in de weg zouden zitten.

    Misschien had hij alleen wat last van die vervelende blanken, die dachten dat ze superieur waren en hem probeerden te veranderen en “cultiveren“. Hem in kleren wilden stoppen en hem vertelden dat de natuurgoden die hij respecteerde niet bestonden en hem daarom maar een blanke God met een wit gewaad en dito baard door de strot duwden. Of veel erger; witte mannen, of misschien wel Arabieren, of misschien zelfs andere zwarten, die waren destijds soms net zo erg , die hem misschien wel als slaaf verkochten op een grote, enge markt, met heel veel mensen, meer dan hij ooit eerder gezien had om hem heen. Kleurgenoten, die ook verhandeld werden. Blanken die in zijn mond keken en in zijn lichaam knepen om te kijken of hij sterk was en goed zou kunnen werken. Werk dat hij wellicht niet aankon, niet snapte en eigenlijk sowieso niet wilde doen. Misschien werd hij wel naar een ver vreemd en koud land gebracht. Dan werd hij vast en zeker vervoerd in zo'n vies stinkend mensonterend slavenschip, vastgeklonken in harde ijzeren boeien, waarin je jezelf nauwelijks kon bewegen.

    Het is toch verschrikkelijk. Als ik me bedenk dat als dat lieve mannetje van ons écht eerder geleefd heeft, hij misschien wel van alles heeft meegemaakt, waarbij wij hem nog niet konden beschermen, liefhebben en voeden. Wat is er dan met de andere kinderen van ons gebeurd? Of die van jullie? Zijn we zelf misschien ook ooit mooie zwarte mensen geweest? of waren we Aziaten? Woonden we destijds misschien wel in Zuid Amerika? Zijn we soms vergast in de Tweede Wereldoorlog? Of hebben we zelf Joden of Zigeuners vergast? Hebben we zelf slaven misbruikt, mishandeld en verhandeld?

    Als iedereen zo eens wat meer voor zichzelf uit zou filosoferen, beseften ze misschien beter dat iedereen eigenlijk hetzelfde is, en dat je een beetje geluk moet hebben om op een goede, liefdevolle plek geboren te worden Dat het zo maar kan gebeuren dat je ergens anders geboren wordt. Bijvoorbeeld in een oorlogsgebied, of in een land waar hongersnood is of waar door geldgebrek ongeneeslijke ziekten heersen. We weten natuurlijk niet zeker dat we opnieuw geboren worden, maar het zou eigenlijk best kunnen. Zullen we daar dan nu alvast een beetje rekening mee houden? Mopper eens wat minder en wees lief voor je medemens. Geef af en toe eens wat aan goede doelen. Veroordeel iemand niet omdat hij een ander kleurtje heeft, een andere geloof, of andere gebruiken en manieren. Voor het zelfde geld had jij daar gestaan. Vrolijk Kerstfeest!

    Lees meer >> | 4148 keer bekeken

  • Bijna Kerst.

    14 december 2009

     

    Zo, het mooiste kinderfeest van het jaar zit er weer op! De goede Sint is weer uit het land verdreven door zijn Angelsaksische equivalent de Kerstman, dus wij allen mogen weer volop aan de bak met het kopen van Kerstbomen en het optuigen daarvan, de Kerstdiners bedenken, alle Kerstcadeaus kopen, de Kerstinkopen doen, die verrekte Kerstkaarten versturen, glimmende papieren Kerstkransen ophangen en de banket en chocolade varianten voorproeven, enz. enz.....

     

    Komende week wordt het dan weer met zijn allen meehelpen op school; Kerstdiners begeleiden, workshopjes doen, naar de Kerstmusical van onze middelste kijken, met alle ouders naar de Kerstbijeenkomst gaan, gezellig met erwtensoep en broodjes worst rond een vuurkorf op het schoolplein. Kortom: We hebben het maar wát druk in de laatste schoolweek van het jaar!

     

    Wel heel erg gezellig allemaal, maar van mij mogen ze die feestdagen best wel eens wat meer over het jaar verspreiden. Sinterklaas is dan wel op 5 december jarig, maar het Kerstfeest is tenslotte op 25 december geplaatst omdat het overeenkwam met een oud Heidens gebruik, waarbij men destijds rond de tijd dat de dagen weer zouden gaan lengen, een boom neerzette om het aankomende voorjaar te vieren. Daarbij hing men dan vaak een grote glanzende glazen bal op om alle heksen en bosgeesten te verjagen.

     

    Want goedbeschouwd vieren wij met z'n allen hier dan wel ieder jaar in december leuk de geboorte van Christus, maar er is echt niemand meer in leven die weet wanneer Jezus Christus exact geboren is! Zouden we daarom het Christelijke Kerstfeest dan misschien niet beter gelijk met het Islamitische Suikerfeest kunnen vieren? Misschien willen de Joden ook wel een feestdag toevoegen op die dag! Dat zou ons beter uitkomen, én het zou veel beter zijn voor de integratie en eenwording van de diverse volksstammen in Nederland. Deze religieuze feesten zouden dan op een gegeven moment gewoon samen versmelten tot één groot "Kerstsuikerennogwatfeest"! Aan de voorafgaande Ramadan doen we natuurlijk niet mee, dat is toch niets voor ons Westerlingen. Dat vasten houden de meesten van ons met onze weldoorvoede buiken tóch niet vol, en de minima vasten het hele jaar door al, dus die ontvangen de genade van Allah, God, Jahweh of Jehova toch wel na hun dood! Het 40 dagen vasten na de Carnaval doen ze hier in het zuiden des lands tenslotte ook al lang niet meer. Dat brengt me trouwens op het idee dat het Islamitische geloof toch wel erg veel weg heeft van de diverse Christelijke en Joodse geloofsuitingen . Ze aanbidden tenslotte allen één en dezelfde God, en erkennen allemaal dat Jezus bestaan heeft. Én ze vieren allen gelijksoortige feestdagen, al zijn die dan misschien niet altijd op de zelfde datum.

     

    Natuurlijk hebben al die geloofsuitingen hun eigen eigenaardigheden. De Joden en Moslims besnijden beiden hun jongetjes, de Rooms Katholieken knielen voor een beeld neer om hun gebeden te uiten, en in sommige streng Protestantse kerken moeten de dames naast zwarte kousen een hoofddeksel dragen net zoals bij het Islamitische geloof. Nog niet zolang geleden deed dit verschijnsel zich in alle Nederlandse kerken nog voor. De Joodse mannen moeten trouwens ook een keppeltje op naar hun gebedsdiensten.........Waarom maken al die mensen dan eigenlijk altijd ruzie? In alle bijbelboeken, niet alleen in de Hindoestaanse Veda's en het Boeddhistische Pali-Canon, maar óók in de Koran, de Bijbel en de Thora wordt naastenliefde en eerbied voor anderen gepredikt! Waarom houd dan eigenlijk niemand zich daaraan?

     

    Misschien zie ik het, als niet in een vastomlijnde God zoals zij gelovende buitenstaander, wellicht niet helemaal goed, maar ik denk dat als iedereen zijn medemens eens een beetje meer zou respecteren, en wij allen eens een beetje meer interesse in elkanders belevingswereld zouden tonen, men elkaar stukken beter zou gaan begrijpen en inzien dat we toch wel érg veel op elkaar lijken en het dan mijns inziens een stuk gezelliger en vreedzamer zou worden op onze gezamelijke en alom geliefde Moeder Aarde.

    Lees meer >> | 1704 keer bekeken

  • Rompuy nieuwe marionet Brown, Merkel en Sarkouzi

    21 november 2009

    Lees meer >> | 1668 keer bekeken

  • Lieve Marietje,

    20 november 2009

     

     

     

     

    Lieve Marietje,

     

    Ik, maar eigenlijk wij mannen in het algemeen hebben een probleem. Het gros van ons begrijpt niets van vrouwen..........en ik heb het idee dat dit andersom ook zo is! Eigenlijk word ik er regelmatig moedeloos van, ik ben een gelukkig getrouwd man, tenminste, de meeste tijd dan, maar ik heb regelmatig moeite met het doorgronden van de vrouwelijke psyche, en dan vooral die van mijn eigen lief. Soms heb ik het er met mijn vrienden over en dan hoor ik meestal niet meer dan dit soort uitspraken: “

     

     

     Er zijn slechts twee redenen waarom een man naar de kroeg gaat: Óf hij heeft geen vrouw, of hij heeft er juist wél een!” Of deze: We zijn best gelukkig getrouwd, want zij is gelukkig, en ik ben getrouwd! Echter; aan zulke uitspraken heb ik natuurlijk helemaal niets zodat ik me in mijn uiterste nood maar tot u wend.

    Ons mannen wordt altijd maar verweten dat we niet alleen niét doen wat vrouwen willen, maar vooral dat we dat niet aanvoelen. Onze geliefde vriendinnen en echtgenoten zouden het liefste hebben dat we altijd hun gedachten kunnen raden en hun gevoelens kunnen aanvoelen! Doch helaas lieve dames, hierbij moet ik jullie toch écht uit de droom helpen: Wij mannen zien alleen de boom of het paaltje waar jullie tegenaan zijn gereden, maar de andere bomen en palen eromheen niet! Wij zijn dus gewoon kortzichtig, kort voelend en kort denkend. Maar goed, wij begrijpen jullie dus niet, zelfs als jullie van glas zouden zijn zouden we nog niet door jullie heen kunnen kijken. En dan willen jullie ook nog dat we onze eigen gevoelens uiten! Nu vraag ik je!.

     

    Oké, toegegeven, vrouwen zijn slimmer, mooier, liever en vooral lekkerder, dan wij mannen. Maar dat is niet onze schuld! Nee, hoor dat is de schuld van onze lieve Heer, God, Allah, of hoe hij ook mag heten. Hij schiep tenslotte als eerste de man, zag dat die niet helemaal klopte en maakte nóg een mens, maar ditmaal de verbeterde versie: "De vrouw!" Wij mannen zijn gewoon onverbeterlijk, en we lijken jullie, onbedoeld, af en toe gewoon niet te willen begrijpen! We nemen te weinig bloemen mee, luisteren niet voldoende naar wat jullie te zeggen hebben, en voelen al helemaal niet aan wat jullie voor ons voelen.

     

    　

    De mannelijke jeugd heeft het zelfs extra moeilijk tegenwoordig. Want hoe zegt een jonge man tenslotte tegenwoordig dat hij een meisje leuk vind? Wow, wat ben jij een vette meid!!! Jij bent écht helemaal dope Chicky! Honderd tegen één dat hij een draai om zijn oren krijgt en dat de betreffende jongedame zich nooit meer laat zien! Wij mannen moeten gewoon leren hoe we beter met het vrouwelijke geslacht om zouden kunnen gaan.

     

    Lieve Marietje, bestaat daar geen cursus of workshop voor? Of wordt dat dan meteen een zeer uitgebreide universitaire studie naar de hebbelijkheden, onhebbelijkheden en complexiteiten van de moderne vrouw? Eigenlijk zou ik al blij zijn als ik enige handvatten kreeg, wat kleine tips hoe ik beter kan zien en voelen wat ik moet doen in bepaalde situaties. Ik heb wel eens het idee dat wij bij het uitdelen van gevoelens helaas een stuk verder achteraan stonden dan de dames. Misschien hebben wij, heel erg diep verborgen, wel gevoelens, maar als wij die al hebben, dan uiten wij die niet, of wél, maar dan niet op tijd, óf op het verkeerde moment, óf op de verkeerde manier. Als wij eindelijk eens durven te huilen zijn we watjes, en als we niet huilen zijn we gevoelloos, kortom, we snappen er niets van!

     

    Hartelijke groeten, Anoniempje.

     

    　- - - - -  -- - - - - - - - - 

    　

    Lieve anonieme jongen,

     

    Troost je, wij vrouwen zijn echt niet zo moeilijk als je wel denkt! We houden in principe van simpele dingen; Dus vooral van jullie lieve mannen, want als er iets voor een vrouw simpel te doorgronden is dan zijn jullie het wel!" Een man is voor ons als een open boek, maar wij hebben het over het algemeen snel uit! Kijk, we moeten een man dan wel nemen zoals hij is, maar dat betekent niet dat we hem zo moeten laten! Want daar zit nu eigenlijk het probleem; Wij willen gewoon alles hebben om het daarna weer te kunnen veranderen, en niet alleen mannen hoor, wij willen nu eenmaal graag álles naar onze hand zetten. Verder willen wij écht niet zo heel veel. Hooguit willen wij zo nu en dan wat liefde en aandacht, en dat kan in verschillende dingen tot uitdrukking komen. Zo zijn we gek op bloemen, bonbons, complimentjes, romantische etentjes, kleine snoepreisjes, zonvakanties enz. enz. Maar weet je waar wij vrouwen vooral van houden? Van moddervette creditcards. En als je die niet hebt, dan zul je van goede huize moeten komen om ons te behagen! En als je wel een goedgevulde creditcard hebt, maar die niet met ons wilt delen, dan heb je natuurlijk ook pech gehad! Verder houden wij niet van mannen met snorren waar de resten van de vorige dag nog in hangen, bierbuikjes, overbehaarde lichamen, stinkvoeten of nog erger: “Mannen die eigenwijs zijn!” Want dat zijn wij namelijk ook en dús levert dat dan alleen maar heftige discussies en problemen op. Je weet hoogstwaarschijnlijk wel dat voor een vrouw de ideale man eigenlijk niet bestaat, want die is een tijger in bed, maar toch begrijpend en zorgzaam, hij is vooral lief, rookt niet en drinkt met mate, kijkt niet naar andere vrouwen waar wij bij zijn en geeft je altijd gelijk..........en dat is onmogelijk! Wist je trouwens dat achter iedere succesvolle man een stomverbaasde vrouw staat?

     

    Om op je vraag terug te komen of er misschien cursussen o.i.d. zijn om beter met ons vrouwen om te gaan? Naast diverse anti-assertiviteit cursussen voor mannen, die veelal door verlichte vrouwen gegeven worden, zijn er ook verschillende voorbeeldige-mannen-dressuur-workshops op de markt, die worden gegeven door bekende trainsters zoals bijvoorbeeld Martina Gaus, welke je in meerdere sessies van enkele weken, volledig leren hoe je jouw vrouw of vriendin moet behagen en gehoorzamen . Ook kun je veel leren van de diverse vakbladen op dit gebied zoals daar zijn: de Libelle, de Margriet, Esta, Flair, Viva, Opzij en vergeet vooral Happinez niet. Als je dit soort bladen regelmatig leest, leer je vanzelf hoe je bij ons, op de juiste manier, de gevoelige snaar kunt raken. Maar bedenk vooral:

     

     

     Je bent niet ongelukkig door wat je met je vrouw wel of niet meemaakt, maar je bent ongelukkig door de manier waarop je ermee omgaat! Waar bij de meeste vrouwen het probleem ligt is dit: Gisteren voelden ze zichzelf nog een jonge roos, maar vandaag meer een oude doos. En als je dát begrijpt, en daar voorzichtig mee om probeert te gaan ben je al een heel eind op weg!

    　

    　

    Liefs, Marietje.

     

    　

     

    　

    Lees meer >> | 2093 keer bekeken

  • Staatsloterijperikelen.

    16 november 2009

    Afgelopen week m’n staatsloten maar weer eens gechecked, en natuurlijk weer niets.....Normaliter koop ik gewoon een heel lot , maar ditmaal had ik voor de verandering eens een heel straatje vijfjes genomen. De hoofdprijs, een jackpot van 5,5 miljoen vind ik tenslotte voldoende voor de komende 20 tot 25 jaar! Volgens de statistieken leef ik waarschijnlijk toch niet heel veel langer meer, en ik ben niet overdreven hebberig uitgevallen. Maar helaas: De totale opbrengst bedroeg niet meer dan drieëntwintig euro en tien cent, en dat terwijl de aanschaf maar liefst 30 euro was.

    Lees meer >> | 1652 keer bekeken

  • Milaan..........

    9 november 2009

    Soms moet ik gewoon even naar Italië, en dan vooral naar Milaan, want dat is bij uitstek een stad voor liefhebbers en genieters van al het moois en lekkers dat er op deze wereld te koop is. Het is een stad vol schitterende gebouwen in Romaanse stijl tot Jugendstil (Art Nouveau) met hier en daar er tussen in óf er pontificaal bovenop gebouwd een modern gebouw, dat er wonderwel goed tussen blijkt te passen. Sommige straten lijken rechtstreeks uit den Haag overgebracht te zijn, anderen zijn weer typisch Italiaans. Een wondere wereld van verschil in deze internationale winkelstad. Internationaal, niet alleen vanwege de vele designers die óf hier uit de buurt vandaan komen, of naar dit “Design Mekka” naar toe getrokken zijn als vliegen op de strooppot, maar vooral vanwege de vele talen die je in de spotgoedkope Metro hoort spreken. Voor slechts drie euro kun je hier een hele dag onbeperkt rondreizen door de gehele stad. En het leuke is: je komt hier lang zoveel toeristen niet tegen als bijvoorbeeld in Rome, en je bent er binnen een uur en een kwartier al vanaf vliegveld Weeze in Duitsland!

     

     

     

    Verreweg het mooiste gebouw in Milaan is de Duomo (Kathedraal), de op de Sint Pieter in Rome na grootste kathedraal van Italië. Op het moment dat wij er waren was er een schitterende tentoonstelling met gigantische kerkschilderijen afkomstig uit oude, verloren gegane kerken en andere historische gebouwen. Deze prachtige werken waren los in de ruimte gehangen en waren een overweldigend en imponerend geheel. Misschien zelfs wel iets te veel van het goede, omdat het de aandacht afleidde van hetgene waar de meeste mensen toch eigenlijk voor waren gekomen; Het schitterende interieur van de Duomo zelf! De buitenzijde van de kathedraal is trouwens ook prachtig. op het ogenblik is de restauratie bijna afgerond, zodat je het enorme gebouw kunt bewonderen alsof het nieuw is. Je komt werkelijk ogen tekort om alle schoonheid aan beeldhouwkunst en architectuur te bekijken. Als je alles écht goed wilt zien ben je maanden bezig.

     

     

    Voor de échte mode liefhebbers is Milaan natuurlijk één van de belangrijkste steden van de wereld. Dus als je hier bent moet je vooral naar de, vlakbij de Duomo gelegen Via Montenapoleone. Daar vind je de grote modehuizen van o.a. PRADA, DOLCE & GABANA, GUCCI enz. enz. Deze vrij smalle straat is, mede door de originele bloembakken in de vorm van Fiatjes 500 in een schaal van 1 op 1, welke als bloembakken worden gebruikt, een lust voor het oog. Als je Internationale beroemdheden wilt zien schijnt dit dé plek te zijn om ze in het wild tegen te komen! Wij hebben niemand bekends gezien, maar ja, mijn geliefde en ik lezen dan ook niet zo vaak van die bladen waar dit soort creaturen in plachten te verschijnen. Wel hebben we genoten van de Ferrari’s, Masserati’s, Lamborgini’s en allerlei andere exotische bolides. Helaas waren de winkels nét iets te duur voor onze beurs, maar we hebben wel een bezoekje gebracht aan “Paticceria-Confetteria COVA“, een oase van heerlijke gebakjes, chocolade en koffiesoorten in deze bijzondere straat. De cappucino kostte er zeven euro per stuk, maar ze smaakte heerlijk en de ambiance maakte natuurlijk alles goed. Deze uitspanning werd voornamelijk bevolkt door schitterend geklede, veelal van “Louis Vuitton” tasjes voorziene zeer verveeld kijkende rijke dames, omringd door grote papieren tassen van dure merken, maar zonder partner…..die waren natuurlijk het geld aan het verdienen dat deze dames hier zo rijkelijk uitgaven. (of de heren zaten met hun stukken jongere maitresses op de Bahama’s)

     

     

    Ook voor de smallere beurzen is er voldoende te koop in Milaan. Naast ketens als Zara, H&M en andere beter betaalbare winkels is er nog een zeer bezienswaardig kleding-luilekkerland in de stad, namelijk de Chinese wijk. Hier vind je, even voorbij het echte centrum, een heerlijke straat met allerlei mode en accessiore winkeltjes. Hier vind je werkelijk de leukste en meest aparte kledingstukken voor beduidend prettiger prijzen. Een voorbeeld: Voor een leuk eenvoudig jurkje van PRADA betaal je minimaal 1800 euro, in deze straat kostte iets soortgelijks ongeveer 40 euro. De kwaliteit en snit zal best wel een stuk minder zijn, maar op de echte Jetset feestjes kun je jurkjes toch maar één keer dragen, anders roept iedereen gelijk: “Dat mens heeft óók altijd hetzelfde aan!”

     

     

    Waar wij altijd als eerste aan denken als we in Italië zijn is natuurlijk de allereerste levensbehoefte na espresso: “Mangiare”, oftewel eten! Als er één land ter wereld is waar je lekker kunt eten is dat hier wel! Voor iedere beurs is er wel iets te vinden, en dan hoef je echt niet naar de Mac Donalds. Toen wij onlangs in Milaan waren hebben we de eerste avond gegeten bij een écht Italiaans restaurant “Fashion“, in de Via Torriani, een eetgelegenheid vol Italianen en zoals het natuurlijk hoort; met “authentieke TL verlichting“. Daar brengt een kale kelner met grote oorringen, een Jean Paul Gaultier* look a like, die vast al zijn vrije uren in de sportschool doorbrengt, je voor ongeveer 42 euro met z’n tweetjes een heerlijke maaltijd met écht Italiaanse delicatessen als bijvoorbeeld Bressaola (gedroogd rundvlees), Buffel Mozarella en natuurlijk een heerlijke Pizza. Dit alles plus een goede fles wijn en een fles water, een heerlijk dessert, én op het laatst natuurlijk echte espresso en voor mijn geliefde een Sambuca en voor mij een Grappa!

     

     

    De avond daarna hebben we in een schitterend, enigszins duurder (ongeveer 200 euro), “bijna” sterrenrestaurant gegeten: “Ristorante ‘l Assasino”(de Moordenaar) in de Via Amedei. Volgens de recensies komen hier alle landelijk vooraanstaande acteurs, politici en journalisten eten. Hier hebben we, in een entourage a la “de Librije”, heerlijk genoten van echte authentieke Milanese gerechten als gebakken ei met porcini’s en geschaafde truffel, gefrituurde en gevulde courgettebloemen, overheerlijke saffraanrisotto, enkele heerlijke visgerechten en coteletta Milanese, een mooi (te groot) stuk kalfsvlees samen met mozzarella gepanneerd en gefrituurd in heerlijke olijfolie. De erbij bestelde wijn was zo lekker, dat we ons genoodzaakt voelden bij het tussengerecht reeds een tweede fles te bestellen. U kunt zich voorstellen dat ik, tonnetje rond gegeten als ik reeds was, geen dessert meer op kon, en dus maar een heerlijke espresso en een “morbide” (superzoete en zachte) Grappa bestelde. Mijn geliefde vond echter nog wel een plekje voor een overheerlijke ananas carpaccio. La vita e bella!

     

     

    *Jean Paul Gaultier is een bekende extravagante modeontwerper, welke vaak in strakke matrozentruitjes rondloopt. Hij is vooral bekend geworden door de puntige bustiers die hij voor Madonna ontwierp, en door zijn welbekende heerlijke parfums, waarvan de flacons de vorm hebben van dames c.q. heren torso‘s.

     

    Lees meer >> | 14600 keer bekeken

  • 2 november 2009

    Ik ben stapelgek op baby’s. Het is nauwelijks voor te stellen dat er uit zulke lieve, zachte en onschuldige popjes, volwassen mensen kunnen groeien met al hun vreemde eigenschappen en neigingen. Wie kan zich tenslotte voorstellen dat mensen als Geert Wilders, Dirk Scheringa of Jan Mulder ooit baby zijn geweest? Ik niet in ieder geval. En tóch zijn zij ook ooit een leuk, lief en schattig babytje geweest. Goed, Dirkje kan nog steeds heel aandoenlijk lijken, maar uit recente, onthullende publicaties blijkt hij toch echt wel een wolf in schaapskleren te zijn. Maar goed, baby’s zijn lief, leuk en nog lekker makkelijk in het onderhoud ook! Ze slapen, eten en poepen en verder kun je er heerlijk mee knuffelen. Eigenlijk zijn het net jonge hondjes of katjes, alleen de poep stinkt minder, tenminste: Voor menselijke begrippen dan, want voor een beetje hond maakt het echt niet uit wat voor soort uitwerpselen ze ruikt, hoe meer het stinkt, hoe lekkerder ze het volgens mij vind! Trouwens, jonge honden en katten poepen werkelijk overal waar het ze uitkomt. Een baby doet dat natuurlijk ook, maar dan wél in een luier, en dat is wel zo overzichtelijk!

     

    Maar goed, mijn voorkeur voor jonge wezentjes gaat dus vooral uit naar mensenbaby’s! Zo erg zelfs, dat als ik er een zie, ik hem of haar het liefst voor altijd bij me zou willen houden en vertroetelen. Zelf hebben wij er drie versleten, maar gelukkig komen we ze nog regelmatig in het wild tegen in een kinderwagen, óf nog heerlijk onbezorgd in moeders warme buikje. En dat is voor mij natuurlijk helemaal schitterend! Stiekem ben ik altijd een beetje verliefd op vrouwen die een kindje in hun buik dragen. Als ik dan zo’n prachtige prenatale moeder in al haar glorie voorbij zie komen, zou ik haar eigenlijk best wel even lekker willen knuffelen, en dan zou ik het liefste ook nog, als het even mogelijk zou zijn, voorzichtig aan haar mooie zwangere buik voelen of ik de baby al voel. De dames zien me al aankomen! Hahaha……..Nee, wij hebben ons portie wel gehad en wachten nu geduldig tot de volgende generatie zich aandient. Maar als ons kroost er net zo lang over doet als wij voordat ze aan een kindje beginnen, dan vrees ik dat we daar nog lang op kunnen wachten!

     

    Het vreemde is, dat je jezelf van je eigen kinderen eigenlijk alleen nog de leuke dingen van destijds rond hun geboorten kunt herinneren. Dat onze eerste, nu een slimme, lieve en mooie meid van dertien, in haar moeders buik met volle zwaailichten en sirene naar het ziekenhuis moest, omdat ze in haar eigen vruchtwater had gepoept, en daardoor zuurstof gebrek zou kunnen krijgen, zijn we gelukkig al bijna vergeten, en dat de tweede niet voldoende wilde eten en daarom dus ruim twee weken lang om het uur twintig milliliter melk moest krijgen, omdat hij anders uit zou drogen en misschien wel ondervoed zou raken, daar denk je gelukkig ook zelden nog aan. Alleen van de geboorte van onze jongste, die, nadat mijn geliefde al de hele dag aan de wee opwekkende middelen had gelegen, direkt na zijn geboorte ontzettend benauwd bleek, en waardoor hij dus, terwijl ik er bij stond, als de sodeju beademd moest worden, heb ik nog wel eens nare dromen. Maar dat was dan ook een super angstig moment. Misschien herinner ik het me gewoon nog wel omdat dat het kortste geleden is en dus nog het dichtste bij je staat. Een mens is blijkbaar in staat zijn geheugen selectief te wissen voor bepaalde nare zaken, zodat alleen de leuke herinneringen je goed bij blijven . Niet dat je urenlang in het warme zwembad moest blijven wachten tijdens de zwemlessen, maar je herinnert je alleen die leuke diploma-uitreiking, toen ze van die trots glimmende koppies hadden. Gelukkig maar!

     

    Een rare traditie vind ik het trouwens dat de vader de navelstreng mag doorknippen. Je moet dan, met een botte schaar iets wat sterk op een extra taaie rubberslang lijkt, door zien te knippen. Misschien is het wel een soort test om je mannelijke krachten te bewijzen. Net zoals het zogenaamd mede beoordelen van de placenta, de moederkoek. Nou heren, daar is niets koekigs aan, laat ik jullie dat vertellen. Het is gewoon een bloederige, kapotte zak met daarin iets wat nog het meeste op slachtafval lijkt! Nee, dat is niets voor ons als echte Mannen-watjes! Onze geliefde vrouwen zijn in deze de echte kerels waar het om gaat! Zij ondergaan stijlvol en vol gratie de barenspijnen (nou ja, voor het grootste gedeelte dan), en geven geen kik als de gynaecoloog of verloskundige (vroed of wroet vrouw vind ik eigenlijk een beter passende benaming) na de bevalling alle scheuren weer dichtnaait die het lieve en onschuldige kindje veroorzaakt heeft omdat het toch net iets te groot bleek voor deze uitgang. Nee hoor, dan bellen ze ondertussen hun moeder of goede vriendin even om te vertellen dat de kleine geboren is, dat alles snel en goed ging, en of ze snel komen kijken. En passant hebben ze het dan ook nog even over die beeldige schoenen die daar en daar, naast die mooie handtas in die etalage staan te wachten op het moment dat ze voor het eerst weer met de kinderwagen naar het winkelcentrum kunnen. Wat doen wij mannen hier eigenlijk? Wij hebben toch helemaal niets toe te voegen aan een bevalling? Ja, we mogen onze geliefden een beetje vertroetelen, bemoedigend toespreken, en af en toe iets te eten en drinken voor ze halen. Meer niet. Ach, ik had geluk, ik mocht onze kinderen gezellig ‘s nachts de fles geven omdat mijn geliefde haar slaap hard nodig had als ze na het veel te korte zwangerschapsverlof, snel weer aan het werk moest. En omdat ik een beroep aan huis heb, mocht ik het meeste voor de kinderen zorgen, en tot mijn grote vreugde mag dat nog steeds …….ik vertelde u het al eens eerder: "Ik ben een bofkont!"

    Lees meer >> | 1538 keer bekeken

  • Indrinken.

    2 november 2009

    Onlangs had onze oudste een schoolfeestje in een discotheek hier in de omgeving. Allen de eerste drie klassen, zo’n vijfhonderd kinderen, mochten komen. Het onderwijzend personeel dacht zo alles goed in de gaten te kunnen houden…..Verkeerd gedacht dus! Verscheidene kinderen bleken zich dus bij aankomst reeds ingedronken te hebben en waren al flink aangeschoten voor het feest goed en wel begonnen was. Ik hoorde verhalen over kinderen van dertien jaar die al dronken waren! Terwijl er op het feest helemaal geen alcohol geschonken mocht worden! Het lerarenteam is nu aan het overleggen of ze in het vervolg maar beter geen schoolfeestjes zullen geven, omdat ze de zaak toch niet goed in de hand kunnen houden. Ik herinner me dat wij vroeger op onze klassenavondjes ver voor de oorlog nog gewoon sinas en cola dronken, en daar vooral veel chips bij aten, want dat kreeg je toen nog bijna nooit. Verder dansten we alleen maar op Status Quo, George Mccray en Mud en als we geluk hadden was er misschien wel iemand die slow met je wilde dansen, slijpen heette dat toen. (We worden oud) Dat slijpen was trouwens heerlijk, je dacht dat je meteen verkering had met dat meisje waar je mee mocht dansen, maar de volgende dag was de liefde meestal weer over. Bij ons waren de klassenavondjes destijds trouwens al om tien uur afgelopen, veel te vroeg dus, en tegenwoordig begint het pas rond tienen. Daar is veel in veranderd gelukkig!

     

    In onze tijd hadden we trouwens nog flink wat ontzag voor autoriteiten zoals leraren, artsen en politieagenten. Ik herinner me bijvoorbeeld als de dag van gisteren dat als ik vroeger naar een schoolarts moest ik doodsbang en verlegen was. Dan stond je daar, ontzettend nerveus, met z’n allen achter elkaar, geduldig in een rij in de gymzaal of aula, in je witte interlockje te wachten op die veel te strenge dokter. Ten eerste was het er altijd ijs en ijskoud, zodat je sowieso al stond te rillen, en dan ging daar zo’n vervelende arts met een nog koudere stethoscoop degenen die voor je aan de beurt waren martelen. Je hoorde ze krijsen, gillen en huilen, en dan moest jijzelf nog aan de beurt komen. Lekker was dat! Meestal kreeg je nog een prik ook. En dan niet een prik met zo’n dun naaldje zoals tegenwoordig, nee, toen had je nog van die injectienaalden van het formaat slagroomspuit, zodat je nog geruime tijd last had van een pijnlijke en lamme arm en enorme blauwe plekken kreeg op de plaats waar ze je geïnjecteerd hadden.

     

    Gelukkig zijn de tijden veranderd. Van de week was ik samen met onze jongste nog bij de schoolarts en deze had absoluut geen schroom of angst voor de vrolijke en joviale dokter. Hij was op school reeds goed voorbereid met een introductiefilmpje en de schoolarts was al eens op school geweest om kennis te maken. Onze jongste voerde op zijn gemak alle opdrachten uit en liet zich in allerlei rare bochten wringen zonder te morren. Hij telde van voor naar achteren en weer terug en had de grootste lol bij de ogentest met de Mickey Mouse brilletjes, waar bij op allebei een ander oog afgeplakt was. Hij deed verder alle tests hartstikke goed en mocht na afloop een “vette’ sticker uitzoeken.Sowieso zijn de kinderen van tegenwoordig gelukkig veel mondiger dan wij vroeger en durven ze veel meer te zeggen en doen dan wij toen. Als wij vroeger bij de bovenmeester moesten komen stonden we te rillen als een rietje, en als de kinderen van ons tegenwoordig toevallig bij het schoolhoofd (de directeur!) moeten komen lopen ze bij wijze van spreken fluitend zijn kamer binnen en vertellen zonder schroom wat hen dwars zit.

     

    Maar wat zou nu eigenlijk het probleem van deze jonge kinderen onlangs op het schoolfeest zijn, dat ze zich in willen drinken voor een feestje? Ze zijn natuurlijk, ondanks hun stoere en zelfverzekerde facade, diep van binnen gewoon net zulke onzekere pubers als wij destijds waren. Zouden ze daarom zoveel drinken? Willen ze alleen maar een beetje stoer doen, om er zo bij te horen? In onze tijd was het hartstikke stoer om te roken, en dat deden we dan ook, al dan niet stiekem in het fietsenhok. Als je dan betrapt werd kreeg je gewoon drieduizend strafregels met: “Ik mag niet roken in het fietsenhok”, en je moest het fietsenhok aanvegen! Het lerarencorps verwachtte dat we het zo vanzelf wel af zouden leren, maar als we even de kans kregen rookten we de volgende dag gewoon stiekem ons sigaretje weer in het fietsenhok. De kinderen die onlangs op het schoolfeestje werden betrapt met drank op werden apart genomen en streng toegesproken, waarna hun ouders gebeld werden om ze op te halen. Ik ben benieuwd of dat helpt! Als er in ieder geval ooit nog een schoolfeest mocht komen, mogen zij er niet meer bij zijn, ze zijn geschorst voor ieder volgend feestje…….Tja, dan hoeven ze zich in ieder geval niet meer in te drinken om er bij te horen. Eigenlijk denk ik dat een goede voorlichting op school, maar vooral thuis, over de desastreuze gevolgen van het al op jeugdige leeftijd nuttigen van alcohol het enige is dat zou kunnen helpen. Wij hebben onze kinderen tenslotte geleerd om voor zichzelf op te komen en voor zichzelf te denken, dan moeten we hen ook maar leren om goed met drank om te gaan, net zoals met alles in dit leven…….

    Lees meer >> | 1662 keer bekeken

  • Wild, truffels en paddestoelen.

    2 november 2009

    Na een lange en overdadig heerlijke zomer zullen we er weer aan moeten geloven. De herfst heeft zijn intrede weer gedaan in Nederland. Het wordt weer kouder, de dagen worden allengs korter en je kunt niet meer in je enkele overhemd of shirtje naar buiten en tot overmaat van ramp moest ik van de week mijn bevroren auto ‘s morgens vroeg alweer krabben. Brrrrr!!!

     

    Eigenlijk vind ik dat de zomer nog wel even zo door had mogen gaan, maar zelfs ik, de levensgenieter, weet maar al te goed dat aan alles een einde komt; Zélfs aan deze zalig lange zomer! Zo’n geweldig en overdadig zomerseizoen als dit hebben we natuurlijk nog nooit eerder meegemaakt. En ik geloof niet dat ik ooit eerder zo bruin ben geweest als dit jaar. We zaten wekenlang heerlijk in de tuin, barbecueden dat het een lieve lust was en gingen meerdere keren per week aan de waterkant zitten, waarbij de kinderen zich ontzettend vermaakten op het strand en in het water. En het personeel op de terrassen? Dat draaide overuren! Hoewel het de economie minder ging, hebben ze daarvan volgens mij in de horeca niet echt veel gemerkt. Overal waar we kwamen zat het vol, of we nu in een sterrenrestaurant kwamen, op een zonnig terrasje of bij een eenvoudig pannenkoekenhuis, je moest echt overal reserveren! Zelfs de shoarmaboer had het druk!

     

    Met weemoed en een bloedend hart neem ik als man dan ook afscheid van de zomer en de luchtig en frivool geklede dames, die nu weer volledig ingepakt in wollen jassen, warme sjaals, dikke broeken, dubbel doorgestikte leggings, onelegante gebreide kousen en afgrijselijke bontlaarzen(Ugg’s) voorbij lopen. Helaas, de zomer is ten einde……..

     

    Maar nu is het dan herfst. Ik geef het niet graag toe, want het is voor mij als zomerliefhebber natuurlijk echt even wennen, maar wat is het buiten toch prachtig mooi op het ogenblik. De bomen kleuren langzaam van groen naar rood en goud, en de zon speelt daar tussen door een prachtig spel met de bladeren, eikels, paddestoelen en kastanjes op de grond, én het water in de sloten en plassen. Als je nu aan het eind van de middag naar het water kijkt en ziet hoe het zachtjes rimpelt in de wind en dan die prachtige schitteringen en verkleuringen door de late middagzon ziet, dan weet je dat moeder natuur ons nog steeds goed gezind is, ondanks dat we er op deze mooie aarde een flinke zooi van maken.

     

    Maar het meest heerlijke van de herfst vind ik niet het wandelen door het bos, zelfs niet de mooie kleuren om ons heen, maar het eten! Het wildseizoen is eindelijk weer geopend, met al die heerlijke gerechten bereid met onder andere reeën, herten, hazen, wilde eenden en fazanten op de menukaarten. Everzwijn laat ik liever staan, dat smaakt me meestal net iets té sterk, maar ik ben dan ook niet zo’n varkenseter. Ook zijn er weer van die verrukkelijk verse, knapperige appels en peren. Snel zelf, net als vroeger bij moeder thuis, échte ouderwetse appelmoes maken dus, mét verse goudrenetten! In de winkels liggen momenteel de meest heerlijke en exotische paddestoelen, en wat dacht je van de eerste verse wintertruffels, jammie, jammie, jammie, het water loopt me bij de gedachte eraan alleen al reeds in de mond! De wintergroenten zoals venkel, knolselderij en de diverse winterse koolsoorten keren ook weer terug. Van de week hebben we al weer erwtensoep gegeten, en de boerenkool stond ook reeds op het menu. Ook hebben we onlangs spruitjes gegeten, maar die waren toen nog niet lekker, daar was nog geen vorst over heen geweest.

     

    Herfst is: “Even heerlijk geen Low Fat salades en mager gegrild vlees meer“, dat hebben we onderhand wel weer genoeg gegeten! Nee, nu maken we weer lekker volle aardappelpuree met knolselderij, een rauw ei en een flinke klont roomboter en melk. We eten weer rijke (romige) sauzen bij het vlees en smullen van de vette jus met een echte HEMA rookworst óf verse braadworst bij de stamppot! (Lang leve de maagtabletten!) En wat dacht u trouwens van ouderwets draadjesvlees? Van die overheerlijke sappige runder-sudder-lappen, niet al te mager, die uren lang op een klein pitje hebben staan te pruttelen (het liefst op oma’s oude petroleumstel) totdat ze uiteindelijk in je mond smelten bij een heerlijke andijviestamppot waar natuurlijk ook uitgebakken spekjes doorheen zijn geroerd! “Echt eten voor de woeste jager die nog ergens heel diep in een man als ik verscholen zit!” Daar drinken we dan natuurlijk een heerlijke zware en volle rode wijn bij: Met mooie kersen, vanille en houttonen, want de herfst is bij uitstek dé tijd om volle, rijke wijnen te drinken. En dan hebben we tegenwoordig geluk dat er zo veel nieuwe wijnlanden zijn bijgekomen, zodat we voor mooie druivensoorten zoals bijvoorbeeld een Shiraz, een Primitivo (die heet Zinfandel in Amerika) of een Cabernet Sauvignon niet meer de hoofdprijs hoeven te betalen. Let hierbij vooral eens op wijnen uit Zuid Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland! Maar ook de wijnen uit de oude, traditionele wijnlanden zoals Frankrijk en Italië worden tegenwoordig door de immense concurrentie voor veel redelijkere prijzen aangeboden.

     

    Zoals u dus ziet heeft ieder nadeel zijn voordeel……….na regen komt zonneschijn, maar na zonneschijn gelukkig ook weer regen!

    Lees meer >> | 2765 keer bekeken

  • Couleur locale.

    2 november 2009

    Bent u wel eens écht in Vlaanderen geweest? Op een écht “Vlaamsch” Society feest? Als u die kans ooit krijgt, moet u dat met beide handen aangrijpen.

    Onlangs kreeg ik de gelegenheid om dit eens mee te mogen beleven. De van origine Nederlandse organisator, een gesetteld zakenman, was een kunstliefhebber en levensgenieter pur sang, welke waarschijnlijk om belastingtechnische redenen al zeker zo’n vijfentwintig jaar in een klein plaatsje net over de grens in België woonde, en ter plaatse dus geheel en al ingeburgerd was. Hij verzocht mij of ik zijn tuinfeest niet eens wilde opluisteren met enkele van mijn vrolijke schilderijen. Een stuk of twintig was voldoende, en graag veel bloten!!! Daar had ik zoals u zult begrijpen wel oren naar en ging dus graag op de uitnodiging in. Ter plaatse aangekomen bouwde ik met behulp van enkele mooie, oude en roestige wijnrekken, welke ik ergens achter in een verscholen hoekje van het landgoed vond, mijn eigen winkeltje op in een mooie hoek van de immense tuin, stelde ook nog wat rondborstige naaktschilderijen op rond het grote zwembad en wachtte af wat er ging gebeuren. Achter het landhuis waren grote tenten opgesteld en de tuin was voorzien van diverse zitjes en een grote bar.Wat ik te zien kreeg toen de gasten binnenstroomden was bijna een stap terug in de tijd, alsof ik in een film van Fellini zat of zelfs in een schilderij van Monet. De eerste gasten waren een stel reeds lichtelijk aangeschoten rondreizende troubadours, getooid met strohoeden en gitaren, die desondanks met een warme omhelzing werden verwelkomd. Daarop volgde een fotograaf, gekleed in een lang, antiek aandoend wit overhemd en óók getooid met een strohoed en bijpassend Fernandel gezicht (Fernandel was in de zestiger jaren waarschijnlijk de meest beroemde Franse komische filmster). De hierna arriverende gasten, welken in de mooiste en duurste auto’s aan kwamen rijden (o.a. Jaguars, Bentley’s enz.) werden aan de hoofdpoort opgevangen door een stel vervaarlijk uitziende Hell’s Angels. Deze engeltjes bleken echter een paar ontzettend zachtaardige en vriendelijke leden van de plaatselijke motorclub te zijn. Twee van hen, ”Nonkel” en “de Snelle“genaamd, voorzagen de nieuw aangekomen gasten van een lekker glaasje bubbels met een bijbehorend toastje met kaviaar of Hollandse garnalen. Zodra de gasten voorzien waren van hun hapje en drankje werden ze door een hek naar de achtertuin gedirigeerd, alwaar ze wederom verwelkomd werden door een heuse travestiet. Dit was een man van middelbare leeftijd, met een door de tand des tijds aangetast grof gelaat en roodgelakte afgekloven nagels. Deze speelde met prachtige krullenpruik op zijn hoofd en gekleed in een schitterende avondjurk op zijn accordeon oude Antwerpse melodieën. Het was een bijzonder en uniek tafereel.

    Er was echter één probleem. Het merendeel van het bedienend personeel was om de een of andere wazige reden (Mexicaanse griep wellicht?) niet op komen dagen. De enig overgebleven dame van de catering raakte volledig in paniek en dreigde al met opstappen als er niet snel hulptroepen zouden verschijnen. De organisator deed eerst alsof zijn neus bloedde, maar koos op een gegeven moment toch maar eieren voor zijn geld en ging wat rondbellen. De plaatselijke bloemist, een markante, vrolijk besnorde en uiterst vriendelijke man met een enorme buik, én bij nadere kennismaking een zeer goede vriend van de organisator, bleek bereid om samen met zijn mooie vrouw, een Sophia Loren look a like, en hun twee hulpvaardige zoons de bediening op zich te nemen. De enige vrouwelijke “Hell’s Angel” vond het absoluut geen probleem om achter de barbecue plaats te nemen, zodat dit alles gemoedelijk werd opgelost. De gasten waren een bonte mengeling van rangen, standen en culturen. Er liepen zelfs prachtige exotische danseressen en zangeressen rond. Sommige mannen liepen keurig in hun nette pakken met chokers rond, maar er waren er ook gewoon casual geklede heren in een trui of overhemd, maar de dames waren veelal gekleed in prachtige avondkleding. Het leek onderhand wel een compleet dorpsfeest met de natuurlijk ook aanwezig zijnde plaatselijke notabelen. Het geheel werd onder andere opgefleurd met een in Vlaanderen wereldberoemde goochelaar, welke in zijn schitterende Damasten smoking, een meester met de speelkaarten bleek, en er traden afgewisseld met de exotische, schone zangeressen, lokaal zeer beroemde zangers op zoals bijvoorbeeld ene: “Chris Gigant”, bij u waarschijnlijk, net zoals bij mij, niet zo héél erg bekend…………Hij deed zijn naam in ieder geval eer aan, en bleek net een maagband te hebben laten plaatsen omdat zijn enorme overgewicht toch iets té levensbedreigend bleek..

    Ik kreeg in vertrouwen (Niet verder vertellen dus!) te horen dat de organisator van het feest lokaal een goede naam te bleek hebben als vertrouwenspersoon en onder andere ooit huwelijksbemiddelaar was geweest voor de plaatselijke postbeambte. Dat was blijkbaar niet helemaal gelukt, omdat die, terwijl zijn huidige echtgenote momenteel in Indonesië verbleef, op deze avond vooral gecharmeerd bleek van een mooi uitziende, olijke blonde jongedame met een heerlijke Vlaams-Nederlandse tongval. Helaas was die liefde niet geheel wederzijds. Bij de eerste de beste gelegenheid vluchtte zij naar een ander plekje in het feestgedruis. De plaatselijke automonteur,die aan was komen rijden in een schitterende Ferrarirode Triumph Spitfire stond gemoedelijk te keuvelen met de wethouder, en tussen de rijkelijk van dranken en spijzen voorziene tafels door speelden de kinderen van de organisator met hun vriendjes er vrolijk op los. De weelderig gevormde exotische dames bestormden de dansvloer en verleidden met hun zwoele heupbewegingen iedereen om mee te doen.

    　

    Het was in de aangename Vlaamse avondlucht zeer prettig verpozen en onwillekeurig raakte ik in gesprek met diverse leuke mensen, waaronder een prachtige uitziende, temperamentvolle Zuid-Amerikaanse dame en haar vriendelijke begeleider, een vastgoedmagnaat, die samen met de organisator van het feest, met een mooi bouwproject in Zeeland bezig bleek. De dame, welke afkomstig bleek uit het beruchte Nicaragua, bleek zeer gecharmeerd van mij en mijn werk……maar vooral van haar begeleider! Ook al vertelde ze me met de hand op het hart dat ze écht niets samen hadden! Met haar vriend had ik nog een geanimeerd gesprek over getijdenenergie; in de zestiger jaren bedacht door de Nederlandse gebroeders Das, wat helaas in de vergetelheid was geraakt. Ik zal u verder niet vermoeien met details, maar het was een vermakelijke, leerzame, vermoeiende, maar vooral een zeer memorabele avond……….

    Lees meer >> | 2891 keer bekeken

  • Meer blogs >>