De kinderen worden groot.

Van de week is onze oudste contactlenzen wezen passen. Ze kon in de klas niet meer goed zien wat er op het schoolbord geschreven werd. Een nieuwe bril kon natuurlijk niet meer. Ja, duhu, dat is toch geen gezicht meer pappa, en zo lastig! Ze was in ieder geval ontzettend blij dat ze nu dan eindelijk aan de contactlenzen mocht. Wij togen dus afgelopen zaterdagmiddag naar de plaatselijke, vertrouwde brillenwinkel om haar ogen op te laten meten. Die waren minder scherp geworden, dus wij daarna direkt maar een afspraak gemaakt voor het aanmeten. Donderdag mocht onze oudste plaatsnemen op een oogmeet troon in een ruimte die wel iets weg had van een behandelkamer van een arts. Ze was daardoor toch wel enigszins nerveus en giechelig, kletste de oren van mijn hoofd en lachte om alles. Eerst moest er van ieder oog een infra-rood-foto gemaakt worden met een apparaat dat meer weg had van een hypnose apparaat dan van een fotocamera. Op deze foto's konden we zien hoe de oogoppervlakte was, en of de oogbolling sterk was of juist niet. Ook konden ze op deze foto zien hoeveel traanvocht elk oog produceert. Hierna werden nog normale foto's gemaakt voor verdere controle. De opticien, een vlotte jonge man die het leuk deed (hij vertelde onze oudste bijvoorbeeld dat ze mooie ogen had), vertelde geduldig over de verschillen in harde en zachte lenzen. En daarna weer over de verschillen in de diverse zachte lenzen. Naast de standaard zachte lenzen blijken er dus nog speciale varianten voor bijvoorbeeld erg droge ogen te zijn. De moderne techniek is niet te stoppen! Er werd gekozen voor een paar lenzen van het allernieuwste soort. Zo nieuw, dat ze zelfs nog niet in de computer stonden! Gisteren mocht ze een uur lang onder begeleiding van de opticien leren met deze oogdopjes om te gaan.



Zelden heb ik zo gelachen als afgelopen zondagavond. We waren gezellig aan het natafelen met een kopje koffie, likeurtje en chocolaatjes en toffees. Op de vraag of mijn schoonmoeder ook een toffee wil, antwoordt ze: nee dank je, dat kan ik niet meer eten sinds ik valse tanden heb; dan heb ik strakjes m'n tanden los in mijn mond! Des te meer heb ik riep onze middelste lachend, en beet in zo’n gigantisch taaie Eclair. Enige tellen later legt hij breed lachend zijn uitgekauwde toffee op tafel. Met in het vieze bruine hoopje een kies, en daarnaast ligt nog een kies. In een klap twee stuks eruit dus, Pats, Boem, met de Eclairs van de Aldi! Ik zal het eens aan onze tandarts vertellen, wellicht is dit een nieuwe, pijnloze manier van kiezentrekken. Lachgas heb je dan ook niet nodig. Iedereen gaat bij de aanblik van een kies in een toffee vanzelf wel lachen!

Wat was het de afgelopen week trouwens schitterend weer. De lente was volop losgebarsten en de lammetjes dartelden als bij toverslag van de ene op de andere dag in de wei. De zon deed merkbaar z’n best om de schade van de afgelopen koude en lange winter in te halen, want hier in de omgeving werd al 21 graden gemeten! En dat in maart! Snel naar de winkel gerept, en schepjes, knikkers en stoepkrijt ingeslagen, dan hebben onze kinderen geen enkel excuus meer om binnen te blijven. Naar buiten jullie! Het mooiste seizoen van het jaar is tenslotte weer aangebroken. Nog even en de knoppen van de planten en bomen komen weer uit en verschijnen er overal weer groene blaadjes en vrolijke bloemen. Eindelijk weer lente! Ik mocht weer een paar workshops doen op een lagere school en heb dus weer eens mogen genieten van alle ijver en aandacht van de kinderen voor het nobele schildersvak. Onvoorstelbaar hoe kinderen, als je ze verf en een doekje geeft, kunnen veranderen van vrolijk stuiterende apen in serieus geïnteresseerde werkende mensjes.

De week ging weer veel te snel..........De tijd vliegt als je plezier hebt; voor je het weet is het weer kerst. Straks gaat de jongste proefzwemmen voor zijn B diploma. Wordt er volgende week weer een tijdperk afgesloten. Ze worden groot!