Blog

Op de hoogte blijven van mijn blogs? Abonneer je op mijn nieuwsbrief.

  • Toffees en contactlenzen.

    5 april 2010

     De kinderen worden groot.

    Van de week is onze oudste contactlenzen wezen passen. Ze kon in de klas niet meer goed zien wat er op het schoolbord geschreven werd. Een nieuwe bril kon natuurlijk niet meer. Ja, duhu, dat is toch geen gezicht meer pappa, en zo lastig! Ze was in ieder geval ontzettend blij dat ze nu dan eindelijk aan de contactlenzen mocht. Wij togen dus afgelopen zaterdagmiddag naar de plaatselijke, vertrouwde brillenwinkel om haar ogen op te laten meten. Die waren minder scherp geworden, dus wij daarna direkt maar een afspraak gemaakt voor het aanmeten. Donderdag mocht onze oudste plaatsnemen op een oogmeet troon in een ruimte die wel iets weg had van een behandelkamer van een arts. Ze was daardoor toch wel enigszins nerveus en giechelig, kletste de oren van mijn hoofd en lachte om alles. Eerst moest er van ieder oog een infra-rood-foto gemaakt worden met een apparaat dat meer weg had van een hypnose apparaat dan van een fotocamera. Op deze foto's konden we zien hoe de oogoppervlakte was, en of de oogbolling sterk was of juist niet. Ook konden ze op deze foto zien hoeveel traanvocht elk oog produceert. Hierna werden nog normale foto's gemaakt voor verdere controle. De opticien, een vlotte jonge man die het leuk deed (hij vertelde onze oudste bijvoorbeeld dat ze mooie ogen had), vertelde geduldig over de verschillen in harde en zachte lenzen. En daarna weer over de verschillen in de diverse zachte lenzen. Naast de standaard zachte lenzen blijken er dus nog speciale varianten voor bijvoorbeeld erg droge ogen te zijn. De moderne techniek is niet te stoppen! Er werd gekozen voor een paar lenzen van het allernieuwste soort. Zo nieuw, dat ze zelfs nog niet in de computer stonden! Gisteren mocht ze een uur lang onder begeleiding van de opticien leren met deze oogdopjes om te gaan.



    Zelden heb ik zo gelachen als afgelopen zondagavond. We waren gezellig aan het natafelen met een kopje koffie, likeurtje en chocolaatjes en toffees. Op de vraag of mijn schoonmoeder ook een toffee wil, antwoordt ze: nee dank je, dat kan ik niet meer eten sinds ik valse tanden heb; dan heb ik strakjes m'n tanden los in mijn mond! Des te meer heb ik riep onze middelste lachend, en beet in zo’n gigantisch taaie Eclair. Enige tellen later legt hij breed lachend zijn uitgekauwde toffee op tafel. Met in het vieze bruine hoopje een kies, en daarnaast ligt nog een kies. In een klap twee stuks eruit dus, Pats, Boem, met de Eclairs van de Aldi! Ik zal het eens aan onze tandarts vertellen, wellicht is dit een nieuwe, pijnloze manier van kiezentrekken. Lachgas heb je dan ook niet nodig. Iedereen gaat bij de aanblik van een kies in een toffee vanzelf wel lachen!

    Wat was het de afgelopen week trouwens schitterend weer. De lente was volop losgebarsten en de lammetjes dartelden als bij toverslag van de ene op de andere dag in de wei. De zon deed merkbaar z’n best om de schade van de afgelopen koude en lange winter in te halen, want hier in de omgeving werd al 21 graden gemeten! En dat in maart! Snel naar de winkel gerept, en schepjes, knikkers en stoepkrijt ingeslagen, dan hebben onze kinderen geen enkel excuus meer om binnen te blijven. Naar buiten jullie! Het mooiste seizoen van het jaar is tenslotte weer aangebroken. Nog even en de knoppen van de planten en bomen komen weer uit en verschijnen er overal weer groene blaadjes en vrolijke bloemen. Eindelijk weer lente! Ik mocht weer een paar workshops doen op een lagere school en heb dus weer eens mogen genieten van alle ijver en aandacht van de kinderen voor het nobele schildersvak. Onvoorstelbaar hoe kinderen, als je ze verf en een doekje geeft, kunnen veranderen van vrolijk stuiterende apen in serieus geïnteresseerde werkende mensjes.

    De week ging weer veel te snel..........De tijd vliegt als je plezier hebt; voor je het weet is het weer kerst. Straks gaat de jongste proefzwemmen voor zijn B diploma. Wordt er volgende week weer een tijdperk afgesloten. Ze worden groot!
     

    Lees meer >> | 1325 keer bekeken

  • Saskia en Jeroen versus Jip en Janneke deel één

    15 februari 2010

    Janneke kon het niet geloven. Hier zat ze dan, alleen op de bank die ze samen met zoveel zorg hadden uitgekozen bij dat vrolijke en kleurrijke schilderij van Gert de Goede. Die verrekte dure rottige designbank, die eigenlijk voor geen meter zat! Ze had teveel gedronken en klotste per ongeluk een scheut rode wijn over de leuning en op het mooie winterwitte wollen tapijt. Wat kon het haar ook schelen. Als hij, die Pietje precies, er toch niet meer op was, dan maakte die vlek ook niet meer uit! Niets kon haar nog schelen!

    Sinds Jip er met die dellerige, maar goedgesitueerde Saskia Ter Haar in haar oude MG vandoor was gegaan, was haar droom, om samen oud en gelukkig te worden uiteengespat. Het huisje, boompje, beestje gevoel, de kindertjes waar ze naar verlangde, het gezinnetje dat ze wilden stichten, alles was voorbij. Voltooid verleden tijd zoals dat zo mooi gezegd wordt in liedjes. Ach, misschien was het ook maar beter zo. Ze waren al zo lang samen geweest. Te lang eigenlijk.

    Zolang ze zich kon herinneren waren ze al bij elkaar geweest, eerst als buurkindertjes, waarbij ze maar even door de heg hoefden te kruipen om bij elkaar te zijn. Later, toen ze ontdekt hadden dat doktertje spelen wel heel erg leuk was, en daarbij betrapt waren, had haar vader een stevige houten schutting geplaatst. Maar gelukkig had Jip zo'n handige noodladder op zijn kamertje om bij brand het huis te kunnen ontvluchten. En branden dat deden ze destijds! Branden van liefde en verlangen naar elkaar! Vol hartstocht bezochten ze elkaar 's nachts stiekem en later gingen ze, als vanzelfsprekend samen op kamers.

     

    Jip ging theologie studeren en Janneke werd, om in hun levensonderhoud te voorzien bibliothecaresse. Ze herinnert zich nog dat ze destijds eigenlijk altijd plezier hadden met elkaar, maar dat Jip toen zo nu en dan wel eens een ander vriendinnetje had. Je weet wel, zo'n floddertje tussendoor. Hij moest tenslotte af en toe ook wel eens iemand anders uitproberen. Janneke was niet jaloers hoor. Nooit geweest eigenlijk. Als Jip weer eens met de een of andere Fiep of Miep aan het rollebollen was verdiepte ze zich gewoon in haar boeken. Het was toch altijd maar voor even en je moet die jongens op die leeftijd ook niet te strak willen houden. En ze zo nu en dan een beetje ruimte geven. Maar nu was hij dus definitief weg. En Janneke zat alleen. Ze bedronk zich. Waarom? Ze voelde zich eenzaam. Wat moest ze? Heel haar leven had in het teken van Jip gestaan. Het was altijd Jip voor en Jip na geweest. Jip en Janneke! Nooit had ze een andere man gehad. Eigenlijk was ze nog een halve maagd, want alleen Jip had haar beroerd en bereden. Ze voelde zich net een afgedankt paard. Bah! De egoïst! Hij was wel jaloers! Als Janneke per ongeluk iets te lang stond te kletsen met een andere man dan werd hij al boos. Misschien was het daarom wel fout gegaan tussen die twee. Ze wist het niet. Ze wist niets meer. En viel op de bank in slaap.

     

    De volgende morgen werd ze tegen het middaguur met een barstende hoofdpijn wakker. De wijnvlek op het witte kleed was nog groter geworden en er lagen restanten chocolade en een kapot gevallen glas naast. Ze kroop op haar knieën naar de badkamer, leegde luidruchtig haar overvolle blaas en douchte zich lang. Ze liet het helende hete water over zich heen stromen en voelde langzaam maar zeker haar hersenen weer in vorm komen. Ze liet de shampoo vallen en toen ze zich bukte om deze op te rapen stootte ze haar hoofd tegen de glazen douchewand. Au! Ze herinnerde zich weer wat er gistermorgen gebeurd was. Jip was weg. Definitief! Het sprookje was voorbij, het boek was uit.

     

    Er werd aangebeld. Janneke wurmde haar nog natte lichaam in een badjas, liep de hal in en keek door het kijkgaatje in de deur. Niets! Niemand? Hoe kon dat nu? Ze liep terug naar de badkamer, maar voor ze die bereikt had werd er al weer aangebeld. Hè, wat vervelend nu! Zeker een stelletje van die rotjongens die belletje aan het trekken waren. Ze negeerde het en begon haar haren te borstelen. Maar weer werd er aangebeld. Ze liep naar de deur en keek weer door het kijkgaatje. Weer niets! Ze deed de veiligheidsketting om de haak aan de deur en opende deze voorzichtig. Er lag een enorme bos rozen op de mat voor de deur! Rode! Wie kon dat op zijn of haar geweten hebben. Jip misschien? Ze deed de deur open en raapte het boeket op. Ze keek voorzichtig om zich heen. Zo te zien was er niemand op straat . Janneke sloot de deur en begaf zich naar de keuken waar ze de rozen in een vaas wilde zetten. Op het moment dat ze de keuken in wil stappen schrikt ze zich rot. Er staat een wildvreemde, maar zeer aantrekkelijke man bij het aanrecht. Hij roert in een pan erwtensoep. Het ruikt erg lekker. Janneke denkt na. Wie bent u? En wat doet u in mijn keuken?

     

    Sorry! Ik wilde je niet laten schrikken, maar de achterdeur stond open. Ik ben Jeroen Ter Haar en ik dacht, laat ik je eens verrassen met een heerlijke pan erwtensoep. Ik meen me te herinneren dat jij daar nogal gek op bent! Sinds die zus van mij, Saskia, me onlangs eindelijk verlaten heeft om een eigen leven te gaan leiden, ben ik uit verveling weer eens wat gaan lezen en heb me onder anderen in jouw en Jip’s jeugd verdiept. We hebben tenslotte nogal wat overeenkomsten en waren vroeger even beroemd! Jip en Janneke versus Saskia en Jeroen! Maar je hebt de rozen al gevonden zie ik! Mooi! Jeroen liep op Janneke af en gaf haar drie stevige zoenen op haar wangen. Leuk je eindelijk eens in levenden lijve te zien! Je bent stukken mooier dan je afgebeeld stond in die boeken vroeger! Lust je een kopje soep? Janneke stond met haar mond vol tanden. Haar badjas was enigszins opengevallen en liet haar heerlijke figuur in volle glorie zien. Jeroen keek er vol bewondering naar. Ik snap niet dat die Jip er met dat monster van een zus van mij vandoor is gegaan. Jij bent stukken mooier! Ik val sowieso wel op zwarte vrouwen. Janneke krijgt een déja vue ( In de keuken. Daar staat een hele grote pan. Een heeeeele grote pan. En daarin zit soep. Het ruikt wel erg lekker. En Jip mag even helpen roeren. Pas op hoor, zegt moeder, Val er niet in Jip! Stel je voor zegt Janneke. Val er niet in, Jip. Dan ben je helemaal groen. En dan moeten wij jou aflikken. Maar Jip valt er niet in. Hij roert. Met een houten lepel ) “Soep of sex?” Vraagt Jeroen. Doe eerst die sex maar, de soep kan later wel zegt Janneke en ze werpt zich op Jeroen.

     

     

     

    Lees meer >> | 2092 keer bekeken

  • Autotest.

    1 februari 2010

    De enigszins gedateerde en dus enorm vervuilende, maar volgens velen, nog immer mooie Volvo 245 Estate is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een rijdend icoon van kunstenaars, schrijvers en andere artistiekelingen. Er is iets wat het rijden met een Volvo 245 aantrekkelijk maakt: een gevoel van tevredenheid, onafhankelijkheid. De redelijk hoge zit, de kolossale omvang en de vrij zware motor geven de, meestal niet zo erg gefortuneerde bezitter van deze auto ondanks zijn regelmatig terugkerende geldgebrek, tóch het gevoel de koning van de weg te zijn. Ondanks dat de bestuurder er zo nu en dan van droomt in een mooie glanzende en nieuwe auto te rijden, voelt hij zich toch wel prettig in dit rijdende, maar nog steeds roestvrije museumstuk.

     

    Dit vierkante automobiel is ooit ontworpen als pure en veilige gezinsauto en is daarom berekend op de zwaarste omstandigheden. De zetels zijn, na al die jaren, ook al is het schuimrubber enigszins verpulverd, nog goed te hebben, en het zicht rondom is werkelijk uitstekend te noemen, dit in tegenstelling tot veel modernere auto’s. De binnenruimte is overweldigend en alles is meer dan ruim opgezet. Je vervoert er zonder enige moeite je echtgenote, drie bloedjes van kinderen én een koelkast, wasmachine of schoonmoeder mee, en een tweezitsbank is op zich ook geen probleem. En als je de allesdragers op het dak plaatst, kun je ook nog zonder probleem een eenpersoonsbed én eettafel met vijf stoelen meenemen! Het dashboard is duidelijk en overzichtelijk en er zit geen knopje teveel op. De radio/cd-speler zit, vanwege de plaatsing net achter de versnellingspook, op een niet altijd even goed bereikbare plek, maar in zijn vijf is hij redelijk bedienbaar. Dit alles draagt er allemaal aan bij dat een rit met een Volvo 245 op de eerste plaats vooral een avontuur is. De hoofdsteunen zijn in de praktijk niet meer dan een paar keiharde neksteunen, maar komen door hun open karakter het zicht rondom zeer ten goede. En God zij dank zijn de raampjes gewoon handmatig te bedienen en is het stuurwiel niet verstelbaar, dat geeft op deze leeftijd alleen maar gerammel. De af en toe opflikkerende, of juist niet brandende lampjes geven deze auto alleen maar meer charme. Een klein nadeel is wel, dat het verklikkerlampje van de autogordel het nu, na zo'n 19 jaar, nog steeds uitmuntend doet.

     

    Rijden met een dergelijke degelijke Volvo 245 blijft een bijzondere ervaring. In tegenstelling tot veel andere auto's is de Volvo een pure auto en alleen daar voor gebouwd.

     

    Door de enorme omvang is de 245 ook enigszins gevoelig voor zijwind, en de auto is zwaar. Bi

    Lees meer >> | 1974 keer bekeken

  • Liberté, Egalité et Fraternité!

    27 januari 2010

    Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap!

    Afgelopen de week weer eens een paar uur "gezellig" met onze oudste doorgebracht omdat ze haar huiswerk niet geleerd kreeg. Eerst het Duits maar eens! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik ook niet echt een ster was in dit vak. Als mijn vriendelijke leraar Duits dhr. Kloos nog leeft zal hij waarschijnlijk nog steeds zo af en toe een nachtmerrie hebben met mij in de hoofdrol. Maar goed, onze oudste, gezegend met goed verstand, doch enigszins lui uitgevallen, kreeg dus de Duitse zinnetjes niet in haar hoofd gestampt. De dag ervoor had ze nog een 9,1 gehaald voor een SO Duitse woordjes (School Onderzoek), maar bij deze zinnetjes kronkelt er van alles door haar hoofdje heen, behalve de juiste woordjes! Ik ben bang dat het er ook niet uitkomt, laten we hopen dat ze met de andere SO 's wél goede punten haalt, want anders zie ik de toekomst somber tegemoet! Het is gewoon een Beta kind, ze is enorm goed in de exacte vakken zoals wis- en natuurkunde.

    Het grote voordeel van het met z'n tweeën gezamenlijk de leerstof doornemen is wél dat ik nu ook weer geheel en al opgefrist wordt! Vandaar dat ik hierboven de strijdkreet uit de Franse revolutie geschreven heb. Heerlijk om die romantische, maar bloederige Franse Revolutie weer eens voor de geest te halen. Je hebt nu pas door wat dat allemaal betekend heeft voor Frankrijk, maar ook voor heel Europa, dat, toen die zagen hoe ze het in Frankrijk geregeld hadden, dachten van: "Dat willen wij ook wel!" Dus misschien is deze periode wel dé aanzet geweest tot het moderne Europa zoals wij dat nu kennen met al zijn verworvenheden.

    Ik zie weer helemaal die oude, romantische films zoals bijvoorbeeld die van: "Angelique, Keizerin van de onderwereld" voor me en voel bijna mijn eigen kop er af rollen door de Guillotine! Wat een tijd was dat! Er kwam eindelijk een einde aan de onderdrukking door de adel en kerken. Godsdienstvrijheid, de vrijheid van boekdrukkunst en medezeggenschap kwam voor de gegoede burgerij in zicht. Het gewone volk, de mannen dan, de vrouwen kwamen pas véél later aan de beurt, moest nog wel even wachten totdat zij stemrecht en dus kansen op een beter leven hadden. Maar het begin was gemaakt. Het zou in Nederland, door het Hollandse Calvinisme nog tot 12 december 1917 duren voor het algemeen kiesrecht voor mannen in werking trad en voor de vrouwen was dat pas op 5 juli 1922!

    Maar Nederland heeft de afgelopen week laten zien waar het wél goed in is: "Helpen!" Samen veel geld ophalen voor ondersteuning van het rampgebied Haïti. Alle geschillen en ruzies werden even aan de kant gezet en André Rouwvoet, Geert Wilders, Marc Rutte en Wouter Bos zaten gebroederlijk naast elkaar telefoontjes van gulle gevers te beantwoorden, alsof ze dagelijks zonder problemen of geschillen samenwerkten. Naast allerlei artiesten (Waaronder onder anderen de band Kane met Carice van Houten, Wow!) welken allemaal belangeloos optraden, was de politiek was trouwens goed vertegenwoordigd, zelfs onze minister president J.P. Balkenende was aanwezig.

    De altijd sympathieke minister van ontwikkelingssamenwerking Bert Koenders was van 's morgens vroeg tot 's avonds laat onderweg om bij de diverse radio en tv programma's te benadrukken hoe belangrijk het wel niet was om vooral te geven. Heel Haïti is tenslotte zo goed als vernietigd, de meeste huizen in de hoofdstad Port au Prince zijn vernietigd en het dodental is al opgelopen boven de 150.000 mensen! en het land was al zo arm! Een voorbeeldje: In Nederland is het sterftecijfer van kinderen tot vijf jaar 8 op de 1000, in Haïti is dat normaal gesproken 127 op de duizend inwoners!

     

    Tenminste 70% van de Haïtiaanse bevolking kan niet eens lezen of schrijven, slechts 38% van de bevolking heeft toegang tot betrouwbaar drinkwater en op iedere 8.200 mensen in Haïti was er tot nu toe slechts één arts. Laten we hopen dat het hierna beter gaat worden daar!

    Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap, maar ook voedsel, scholing en gezondheidszorg. Ook voor hen!

    Lees meer >> | 5409 keer bekeken

  • Wintertenen.

    19 januari 2010

    Had ik vroeger vanwege mijn vrolijke karakter slechts zo nu en dan last van Jubeltenen, tegenwoordig word ik geterroriseerd door mijn wintertenen! Twee pijnlijke, rode en glanzend gezwollen tenen met grote donkerblauwe plekken bederven alle buitenpret. De winter duurt voor wat mij betreft dan ook veel te lang! 

    Lees meer >> | 1537 keer bekeken

  • Verrekte Rotjong!

    19 januari 2010

    De ergste koude is nu voorbij, en de winter gelukkig ook bijna. Vorige week maandag hebben we afscheid genomen van het ijs en zijn we heerlijk met vrienden aan het spelen geweest op een mooie bevroren plas hier in de omgeving. De dames genoten van de laatste rondjes op de schaats. Een vriendin van ons verleidde de gemeentelijke baanveeg beambte, zodat zij als een dolle over de ijsvlakte mocht sjezen met een gemotoriseerde baanveger voor haar uit, en de mannen vermaakten zich vooral met sneeuwballen gooien en sleeën. Onze jongste werd op een gegeven moment door een vriend van me met sneeuw ingezeept, waarop hij zo boos werd dat hij tegen hem uitriep: "Verrekte rotjong!" En dat tegen een man van mijn leeftijd, hahaha. Hij had nog gelijk ook! Kun je wel tegen een kleintje! 

                                                  

    De wegen zijn nu gelukkig weer enigszins begaanbaar en zo nu en dan breekt ons geliefde zonnetje weer door. Heerlijk, wat heb ik die gemist! Voor een zonneliefhebber zoals ik hebben ze weliswaar zonnebanken en van die speciale anti depressie-daglichtlampen uitgevonden, maar dat vind ik ietwat overdreven. Ik prefereer toch de echte zon boven een koele lichtbak. Straks mogen we weer heerlijk die Goddelijke en niet te evenaren zonnewarmte op onze huid voelen, genieten van die warme gloed welke je gelaat streelt, en je botten die eindelijk weer continu op temperatuur kunnen blijven zonder steeds weer af te koelen als je naar buiten gaat, verrukkelijk!!! 

                                              

    Afgelopen dinsdag was ik uitgenodigd voor een live radiointerview bij Omroep Centraal in Gemert. Vol goede moed toog ik die avond op weg, maar na een ellenlange vermoeiende rit door de verloren Brabantse sneeuwvlakten begaf mijn auto het. Gelukkig werd ik vrij snel door een lokale varkenshoeder gevonden die mij voor veel geld een oude, versleten hondenslee met daarbij een span van twaalf eveneens versleten honden verkocht. Ik vervolgde mijn weg, hopende dat ik nog op tijd voor het interview zou zijn. Het werd een duivelse rit op die hondenslee. Er blijken dus geen koplampen op zo'n hondenslee te zitten, zodat ik zo goed en zo kwaad als het ging, bijna blindelings, de reis vervolgde. Onderweg werden we, net toen we de gemeentegrens van Boekel passeerden overvallen door een zware sneeuwstorm.
     

                                             


    De koude avondwind teisterde mijn botten en sneed als de zweep van Indianna Jones in mijn gelaat. Zelfs de honden hadden problemen gedurende de helse rit. Ze konden door de voortrazende sneeuwstorm niets horen, zien of ruiken en schrokken zich wild toen ze er veel te laat achterkwamen dat we achtervolgd werden door een troep hongerige straatkatten. Toontje, de voorste hond en waarschijnlijk al twintig jaar lang de leider van zijn roedel, vocht voor zijn leven met een schurftig poezenbeest, maar moest reeds snel de strijd opgeven, zodat ik mezelf genoodzaakt zag het oude beest los te snijden van de slee. Het arme mormel werd met huid en haar verscheurd door de totaal losgeslagen troep wilde katten. De winst hiervan was wel, dat omdat Toontje door zijn hoge hondenleeftijd zo taai was geworden, de katten dus flink wat tijd nodig hadden om hem te verslinden. Gelukkig konden we nu zonder verdere kleerscheuren onze reis vervolgen totdat we de gemeentegrens van Gemert naderden. 

                                              

    Door de sneeuwstorm, en het gebrek aan koplampen, konden we niet zo heel veel zien, maar plotseling waren we omsingeld door een leger van wilde en zwaarbewapende vrouwen te paard. Ook dat nog dacht ik, en voor ik het wist werd ik van mijn hondenslee afgerukt en over de rug van een paard gegooid. Het bleek het paard van de leidster van de bende te zijn, een enorme vrouw met een volle, weelderige haardos, waardoorheen vrolijk gekleurde linten waren gevlochten. Omringd door de sexy geüniformeerde vrouwen te paard en vastgeklemd door de enorme gespierde dijen van de leidster maakte ik een dolle rit door het centrum van het plaatsje. Opeens stonden we stil en werd ik van het paard geworpen met de mededeling: We zijn er! Ik stond op en strompelde naar de ingang.
     

    Binnen aangekomen werd ik opgewacht door de presentatrice van het radioprogramma "Dicht erbij", de schrijfster Magda Thomas, die mij het hemd van het lijf vroeg over mijn werk en leven. Ook mocht ik nog een aantal gedichten voorlezen. Zelf heb ik altijd het idee dat ik daar niet zoveel van bak, maar helaas was het een live uitzending zodat ik het resultaat later zal moeten beluisteren als ik een cdtje thuisgestuurd krijg met de uitzending erop. Ik ben benieuwd!

    Na afloop begaf ik me snel huiswaarts, bang voor wat ik nu weer tegen zou kunnen komen, maar ik was na een voorspoedige reis reeds binnen twintig minuten thuis, alwaar een heerlijk geurend kopje koffie op me stond te wachten.
     

    Lees meer >> | 1618 keer bekeken

  • Eindejaarsfilosofieën.

    21 december 2009

    Een tuinman is de bomen in onze achtertuin aan het kortwieken. De bomen; twee coniferen van zo'n tien meter hoog, een laurierstruik van zeven meter in de lengte, de diepte én in de breedte, en een niet beukennootjes dragende beukenboom, die de klimboom van onze kinderen is. Een mooi kronkelig gevormde en stevige klimboom, die ik zelf eigenlijk altijd al zo goed en zo kwaad als ik kan bijhoud ieder jaar, omdat hij anders zo dicht groeit dat onze drie apen er niet meer in kunnen klimmen, en dat mag natuurlijk niet! Onze middelste is tenslotte volgens zijn grote zus in zijn vorige leven een zwart jongetje genaamd Numa geweest, die toen niets anders deed dan in bomen klimmen. Hij zal wel broodboomvruchtenplukker zijn geweest of zo. Dan heeft hij het nu toch stukken beter lijkt me. Heerlijk in een rijk land geboren te mogen worden waar hij alle mogelijkheden en kansen heeft op een goed en gezond leven.

     

    Of misschien had hij het toen wel beter. Heerlijk de hele dag doen waar je zelf zin in hebt en alleen af en toe als je honger hebt een paar vruchten uit de boom halen. Een vrij zorgeloos leven zonder jachten en jagen, niet meer verplichtingen hebben dan: "Wat eten we vandaag?" Slechts de zorg voor je eigen familie en het kleine dorpje waar je woont. En dan verder weinig weten van de buitenwereld. Niet weten dat er ergens anders, misschien op slechts honderd kilometer verderop een oorlog woed. Geen schoeisel missen, omdat je weet dat je die toch niet nodig hebt om van de ene naar de andere boom te komen. Geen mooie en dure kleren hoeft te missen, omdat die in een boom toch maar in de weg zouden zitten.

    Misschien had hij alleen wat last van die vervelende blanken, die dachten dat ze superieur waren en hem probeerden te veranderen en “cultiveren“. Hem in kleren wilden stoppen en hem vertelden dat de natuurgoden die hij respecteerde niet bestonden en hem daarom maar een blanke God met een wit gewaad en dito baard door de strot duwden. Of veel erger; witte mannen, of misschien wel Arabieren, of misschien zelfs andere zwarten, die waren destijds soms net zo erg , die hem misschien wel als slaaf verkochten op een grote, enge markt, met heel veel mensen, meer dan hij ooit eerder gezien had om hem heen. Kleurgenoten, die ook verhandeld werden. Blanken die in zijn mond keken en in zijn lichaam knepen om te kijken of hij sterk was en goed zou kunnen werken. Werk dat hij wellicht niet aankon, niet snapte en eigenlijk sowieso niet wilde doen. Misschien werd hij wel naar een ver vreemd en koud land gebracht. Dan werd hij vast en zeker vervoerd in zo'n vies stinkend mensonterend slavenschip, vastgeklonken in harde ijzeren boeien, waarin je jezelf nauwelijks kon bewegen.

    Het is toch verschrikkelijk. Als ik me bedenk dat als dat lieve mannetje van ons écht eerder geleefd heeft, hij misschien wel van alles heeft meegemaakt, waarbij wij hem nog niet konden beschermen, liefhebben en voeden. Wat is er dan met de andere kinderen van ons gebeurd? Of die van jullie? Zijn we zelf misschien ook ooit mooie zwarte mensen geweest? of waren we Aziaten? Woonden we destijds misschien wel in Zuid Amerika? Zijn we soms vergast in de Tweede Wereldoorlog? Of hebben we zelf Joden of Zigeuners vergast? Hebben we zelf slaven misbruikt, mishandeld en verhandeld?

    Als iedereen zo eens wat meer voor zichzelf uit zou filosoferen, beseften ze misschien beter dat iedereen eigenlijk hetzelfde is, en dat je een beetje geluk moet hebben om op een goede, liefdevolle plek geboren te worden Dat het zo maar kan gebeuren dat je ergens anders geboren wordt. Bijvoorbeeld in een oorlogsgebied, of in een land waar hongersnood is of waar door geldgebrek ongeneeslijke ziekten heersen. We weten natuurlijk niet zeker dat we opnieuw geboren worden, maar het zou eigenlijk best kunnen. Zullen we daar dan nu alvast een beetje rekening mee houden? Mopper eens wat minder en wees lief voor je medemens. Geef af en toe eens wat aan goede doelen. Veroordeel iemand niet omdat hij een ander kleurtje heeft, een andere geloof, of andere gebruiken en manieren. Voor het zelfde geld had jij daar gestaan. Vrolijk Kerstfeest!

    Lees meer >> | 3956 keer bekeken

  • Bijna Kerst.

    14 december 2009

     

    Zo, het mooiste kinderfeest van het jaar zit er weer op! De goede Sint is weer uit het land verdreven door zijn Angelsaksische equivalent de Kerstman, dus wij allen mogen weer volop aan de bak met het kopen van Kerstbomen en het optuigen daarvan, de Kerstdiners bedenken, alle Kerstcadeaus kopen, de Kerstinkopen doen, die verrekte Kerstkaarten versturen, glimmende papieren Kerstkransen ophangen en de banket en chocolade varianten voorproeven, enz. enz.....

     

    Komende week wordt het dan weer met zijn allen meehelpen op school; Kerstdiners begeleiden, workshopjes doen, naar de Kerstmusical van onze middelste kijken, met alle ouders naar de Kerstbijeenkomst gaan, gezellig met erwtensoep en broodjes worst rond een vuurkorf op het schoolplein. Kortom: We hebben het maar wát druk in de laatste schoolweek van het jaar!

     

    Wel heel erg gezellig allemaal, maar van mij mogen ze die feestdagen best wel eens wat meer over het jaar verspreiden. Sinterklaas is dan wel op 5 december jarig, maar het Kerstfeest is tenslotte op 25 december geplaatst omdat het overeenkwam met een oud Heidens gebruik, waarbij men destijds rond de tijd dat de dagen weer zouden gaan lengen, een boom neerzette om het aankomende voorjaar te vieren. Daarbij hing men dan vaak een grote glanzende glazen bal op om alle heksen en bosgeesten te verjagen.

     

    Want goedbeschouwd vieren wij met z'n allen hier dan wel ieder jaar in december leuk de geboorte van Christus, maar er is echt niemand meer in leven die weet wanneer Jezus Christus exact geboren is! Zouden we daarom het Christelijke Kerstfeest dan misschien niet beter gelijk met het Islamitische Suikerfeest kunnen vieren? Misschien willen de Joden ook wel een feestdag toevoegen op die dag! Dat zou ons beter uitkomen, én het zou veel beter zijn voor de integratie en eenwording van de diverse volksstammen in Nederland. Deze religieuze feesten zouden dan op een gegeven moment gewoon samen versmelten tot één groot "Kerstsuikerennogwatfeest"! Aan de voorafgaande Ramadan doen we natuurlijk niet mee, dat is toch niets voor ons Westerlingen. Dat vasten houden de meesten van ons met onze weldoorvoede buiken tóch niet vol, en de minima vasten het hele jaar door al, dus die ontvangen de genade van Allah, God, Jahweh of Jehova toch wel na hun dood! Het 40 dagen vasten na de Carnaval doen ze hier in het zuiden des lands tenslotte ook al lang niet meer. Dat brengt me trouwens op het idee dat het Islamitische geloof toch wel erg veel weg heeft van de diverse Christelijke en Joodse geloofsuitingen . Ze aanbidden tenslotte allen één en dezelfde God, en erkennen allemaal dat Jezus bestaan heeft. Én ze vieren allen gelijksoortige feestdagen, al zijn die dan misschien niet altijd op de zelfde datum.

     

    Natuurlijk hebben al die geloofsuitingen hun eigen eigenaardigheden. De Joden en Moslims besnijden beiden hun jongetjes, de Rooms Katholieken knielen voor een beeld neer om hun gebeden te uiten, en in sommige streng Protestantse kerken moeten de dames naast zwarte kousen een hoofddeksel dragen net zoals bij het Islamitische geloof. Nog niet zolang geleden deed dit verschijnsel zich in alle Nederlandse kerken nog voor. De Joodse mannen moeten trouwens ook een keppeltje op naar hun gebedsdiensten.........Waarom maken al die mensen dan eigenlijk altijd ruzie? In alle bijbelboeken, niet alleen in de Hindoestaanse Veda's en het Boeddhistische Pali-Canon, maar óók in de Koran, de Bijbel en de Thora wordt naastenliefde en eerbied voor anderen gepredikt! Waarom houd dan eigenlijk niemand zich daaraan?

     

    Misschien zie ik het, als niet in een vastomlijnde God zoals zij gelovende buitenstaander, wellicht niet helemaal goed, maar ik denk dat als iedereen zijn medemens eens een beetje meer zou respecteren, en wij allen eens een beetje meer interesse in elkanders belevingswereld zouden tonen, men elkaar stukken beter zou gaan begrijpen en inzien dat we toch wel érg veel op elkaar lijken en het dan mijns inziens een stuk gezelliger en vreedzamer zou worden op onze gezamelijke en alom geliefde Moeder Aarde.

    Lees meer >> | 1652 keer bekeken

  • Rompuy nieuwe marionet Brown, Merkel en Sarkouzi

    21 november 2009

    Lees meer >> | 1622 keer bekeken

  • Lieve Marietje,

    20 november 2009

     

     

     

     

    Lieve Marietje,

     

    Ik, maar eigenlijk wij mannen in het algemeen hebben een probleem. Het gros van ons begrijpt niets van vrouwen..........en ik heb het idee dat dit andersom ook zo is! Eigenlijk word ik er regelmatig moedeloos van, ik ben een gelukkig getrouwd man, tenminste, de meeste tijd dan, maar ik heb regelmatig moeite met het doorgronden van de vrouwelijke psyche, en dan vooral die van mijn eigen lief. Soms heb ik het er met mijn vrienden over en dan hoor ik meestal niet meer dan dit soort uitspraken: “

     

     

     Er zijn slechts twee redenen waarom een man naar de kroeg gaat: Óf hij heeft geen vrouw, of hij heeft er juist wél een!” Of deze: We zijn best gelukkig getrouwd, want zij is gelukkig, en ik ben getrouwd! Echter; aan zulke uitspraken heb ik natuurlijk helemaal niets zodat ik me in mijn uiterste nood maar tot u wend.

    Ons mannen wordt altijd maar verweten dat we niet alleen niét doen wat vrouwen willen, maar vooral dat we dat niet aanvoelen. Onze geliefde vriendinnen en echtgenoten zouden het liefste hebben dat we altijd hun gedachten kunnen raden en hun gevoelens kunnen aanvoelen! Doch helaas lieve dames, hierbij moet ik jullie toch écht uit de droom helpen: Wij mannen zien alleen de boom of het paaltje waar jullie tegenaan zijn gereden, maar de andere bomen en palen eromheen niet! Wij zijn dus gewoon kortzichtig, kort voelend en kort denkend. Maar goed, wij begrijpen jullie dus niet, zelfs als jullie van glas zouden zijn zouden we nog niet door jullie heen kunnen kijken. En dan willen jullie ook nog dat we onze eigen gevoelens uiten! Nu vraag ik je!.

     

    Oké, toegegeven, vrouwen zijn slimmer, mooier, liever en vooral lekkerder, dan wij mannen. Maar dat is niet onze schuld! Nee, hoor dat is de schuld van onze lieve Heer, God, Allah, of hoe hij ook mag heten. Hij schiep tenslotte als eerste de man, zag dat die niet helemaal klopte en maakte nóg een mens, maar ditmaal de verbeterde versie: "De vrouw!" Wij mannen zijn gewoon onverbeterlijk, en we lijken jullie, onbedoeld, af en toe gewoon niet te willen begrijpen! We nemen te weinig bloemen mee, luisteren niet voldoende naar wat jullie te zeggen hebben, en voelen al helemaal niet aan wat jullie voor ons voelen.

     

    　

    De mannelijke jeugd heeft het zelfs extra moeilijk tegenwoordig. Want hoe zegt een jonge man tenslotte tegenwoordig dat hij een meisje leuk vind? Wow, wat ben jij een vette meid!!! Jij bent écht helemaal dope Chicky! Honderd tegen één dat hij een draai om zijn oren krijgt en dat de betreffende jongedame zich nooit meer laat zien! Wij mannen moeten gewoon leren hoe we beter met het vrouwelijke geslacht om zouden kunnen gaan.

     

    Lieve Marietje, bestaat daar geen cursus of workshop voor? Of wordt dat dan meteen een zeer uitgebreide universitaire studie naar de hebbelijkheden, onhebbelijkheden en complexiteiten van de moderne vrouw? Eigenlijk zou ik al blij zijn als ik enige handvatten kreeg, wat kleine tips hoe ik beter kan zien en voelen wat ik moet doen in bepaalde situaties. Ik heb wel eens het idee dat wij bij het uitdelen van gevoelens helaas een stuk verder achteraan stonden dan de dames. Misschien hebben wij, heel erg diep verborgen, wel gevoelens, maar als wij die al hebben, dan uiten wij die niet, of wél, maar dan niet op tijd, óf op het verkeerde moment, óf op de verkeerde manier. Als wij eindelijk eens durven te huilen zijn we watjes, en als we niet huilen zijn we gevoelloos, kortom, we snappen er niets van!

     

    Hartelijke groeten, Anoniempje.

     

    　- - - - -  -- - - - - - - - - 

    　

    Lieve anonieme jongen,

     

    Troost je, wij vrouwen zijn echt niet zo moeilijk als je wel denkt! We houden in principe van simpele dingen; Dus vooral van jullie lieve mannen, want als er iets voor een vrouw simpel te doorgronden is dan zijn jullie het wel!" Een man is voor ons als een open boek, maar wij hebben het over het algemeen snel uit! Kijk, we moeten een man dan wel nemen zoals hij is, maar dat betekent niet dat we hem zo moeten laten! Want daar zit nu eigenlijk het probleem; Wij willen gewoon alles hebben om het daarna weer te kunnen veranderen, en niet alleen mannen hoor, wij willen nu eenmaal graag álles naar onze hand zetten. Verder willen wij écht niet zo heel veel. Hooguit willen wij zo nu en dan wat liefde en aandacht, en dat kan in verschillende dingen tot uitdrukking komen. Zo zijn we gek op bloemen, bonbons, complimentjes, romantische etentjes, kleine snoepreisjes, zonvakanties enz. enz. Maar weet je waar wij vrouwen vooral van houden? Van moddervette creditcards. En als je die niet hebt, dan zul je van goede huize moeten komen om ons te behagen! En als je wel een goedgevulde creditcard hebt, maar die niet met ons wilt delen, dan heb je natuurlijk ook pech gehad! Verder houden wij niet van mannen met snorren waar de resten van de vorige dag nog in hangen, bierbuikjes, overbehaarde lichamen, stinkvoeten of nog erger: “Mannen die eigenwijs zijn!” Want dat zijn wij namelijk ook en dús levert dat dan alleen maar heftige discussies en problemen op. Je weet hoogstwaarschijnlijk wel dat voor een vrouw de ideale man eigenlijk niet bestaat, want die is een tijger in bed, maar toch begrijpend en zorgzaam, hij is vooral lief, rookt niet en drinkt met mate, kijkt niet naar andere vrouwen waar wij bij zijn en geeft je altijd gelijk..........en dat is onmogelijk! Wist je trouwens dat achter iedere succesvolle man een stomverbaasde vrouw staat?

     

    Om op je vraag terug te komen of er misschien cursussen o.i.d. zijn om beter met ons vrouwen om te gaan? Naast diverse anti-assertiviteit cursussen voor mannen, die veelal door verlichte vrouwen gegeven worden, zijn er ook verschillende voorbeeldige-mannen-dressuur-workshops op de markt, die worden gegeven door bekende trainsters zoals bijvoorbeeld Martina Gaus, welke je in meerdere sessies van enkele weken, volledig leren hoe je jouw vrouw of vriendin moet behagen en gehoorzamen . Ook kun je veel leren van de diverse vakbladen op dit gebied zoals daar zijn: de Libelle, de Margriet, Esta, Flair, Viva, Opzij en vergeet vooral Happinez niet. Als je dit soort bladen regelmatig leest, leer je vanzelf hoe je bij ons, op de juiste manier, de gevoelige snaar kunt raken. Maar bedenk vooral:

     

     

     Je bent niet ongelukkig door wat je met je vrouw wel of niet meemaakt, maar je bent ongelukkig door de manier waarop je ermee omgaat! Waar bij de meeste vrouwen het probleem ligt is dit: Gisteren voelden ze zichzelf nog een jonge roos, maar vandaag meer een oude doos. En als je dát begrijpt, en daar voorzichtig mee om probeert te gaan ben je al een heel eind op weg!

    　

    　

    Liefs, Marietje.

     

    　

     

    　

    Lees meer >> | 2043 keer bekeken

  • Meer blogs >>