• . . . en alweer een nachtmerrie.

    21 februari 2012

    Gisterenmorgen vroeg viel ik bijna om van verbazing bij het zien van mijn eigen gezicht in de spiegel. Mijn neus was helemaal platgedrukt. Er zat een klein lederen dopje op! Mijn ogen waren ontzettend opgezwollen en puilden bijkans uit hun kassen. Ik zag eruit als de Chihuahua van dat überrijke blonde sletje Paris Hilton. Nog een geluk dat ik niet op haar poes leek. Nu had ik tenminste nog haar! Vrolijk fluitend poetste ik zorgvuldig mijn vlijmscherpe tandjes, kleedde me aan, en trippelde de trap af om te gaan ontbijten. Halverwege werd ik staande gehouden door een breedgeschouderde man in een donker pak. Hij feliciteerde me met het feit dat ik de speciale honden-Oscar had gewonnen voor mijn gehele oeuvre en verzocht me hem te volgen naar de gereedstaande limousine.

    Op straat aangekomen stond echter slechts mijn oude vertrouwde Volvo voor de deur. De hele familie, inclusief aanhang en Portugese uitwisselingsstudent, zat reeds in de auto te wachten en ik schoof achter het stuur. Waar gaan we heen vroeg ik. Naar het ijs riepen ze in koor. Vreemd? Allemaal waren ze gekleed in badpak, bikini of zwembroek. Naar het ijs? Waar? Hoe? Het is midden in de zomer! Ik keek nog eens in de spiegel. Gelukkig, ik had mijn eigen vertrouwde gezicht weer terug. Ik droeg alleen een dikke bontmuts. En de rest was ook ineens warm gekleed. Dat rare klimaat hier ook in Nederland: de ene dag vriest het min twintig graden en de volgende dag is het plus tien. Ik bestelde een kopje koffie met Stevia. U weet wel: die supergezonde suikervervanger die jarenlang tegengehouden is door de internationale suikermaffia.

    Job Cohen bracht me mijn kopje koffie. Iedereen stond achter hem vertelde hij me vol overtuiging. Heel de SP stond achter hem. Alleen zijn eigen PVDA niet. Jammer voor hem. Ach, er zal straks vast en zeker wel ergens een mooie burgemeesterspost op hem staan te wachten. Ik bedankte hem voor de koffie. Graag gedaan sprak hij; ik ben een man van het volk gebleven en serveer daarom graag kopjes koffie. Ik ga nu even een kopje naar collega Geert Wilders brengen als je het niet erg vindt. Een kopje gedoogkoffie. Echte Max Havelaar's ontwikkelingssamenwerkingskoffie. Mét SGP keurmerk!

    Ik draaide me om en wilde weglopen, maar werd tegengehouden door een klein vrouwtje met een rode neus en woest haar. In haar hand droeg zij een enorme fles wodka. Hier was geen twijfel mogelijk: dit was Sylvia Witteman! Ze keek me boos aan en sprak: hik, wacht eens even jij! Ben je helemaal gek geworden? Straks zijn die Polen door die achterlijke meldlijst zo boos op ons dat ik geen Poolse wodka meer kan kopen! Ze sloeg me met haar handtasje om mijn oren en op mijn neus. Shit! Nu was hij weer plat! Ik had zo te voelen een bloedneus.  Ik vroeg @silviawitteman via Twitter om een tissue en een spiegeltje. Ik keek al deppend in het kleine virtuele makeupspiegeltje. En schrok me rot! Door die klappen had ik net zo'n angstaanjagend hoofd als Wilders gekregen. Van schrik waren mijn haren veranderd in een soort van lelijke Mozart pruik. Wat nu? Hopelijk stond die bodyguard van vanmorgen nog ergens op me te wachten. Met zo'n uiterlijk kon in vanzelfsprekend niet alleen over straat. Ik zou me kapot schamen. En mijn Twitter avatar? Die zou ik ook moeten veranderen. Vreselijk! Echter Sylvia vond me er zo een stuk aantrekkelijker uitzien vertelde ze me. Stukken beter dan eerst! Spontaan gaf ze me een warme en natte tongzoen. Lang duurde dit echter niet. Plotsklaps voelde ik een harde knal tegen mijn achterhoofd. Naast me stond een man met een enorm tennisracket tegen me aan te schreeuwen. Richard Krajicek! Ik vroeg vriendelijk wat hem scheelde en vroeg hem of dit normaal gedrag was. Doe toch normaal man! Doe zelf normaal jij! Je staat mijn vrouw te zoenen! Hè? . . . . Ben jij tegenwoordig met Sylvia Witteman getrouwd? Kijk maar uit, of ik geef je aan bij het meldpunt voor vervelende Polen! Oh ben je geen Pool maar een Tsjech? Ach, al die Oost-Europeanen zijn hetzelfde, die pikken al onze baantjes in! Rotzakken zijn jullie! Allemaal!

    Ik schrok van mezelf. Ik begon nu warempel écht op een PVV 'er te lijken. Of was het nu een SP 'er? Ik wist het niet meer. Ik pakte de fles Wodka uit de mond van Sylvia en nam een ferme slok. Hé, daar wordt je weer mens van. Aha! Daar stond Mark Rutte! Hoi Mark, hoe was het in Brussel? Heb je het ook nog over de Hedwigepolder gehad, of alleen over de minnares van die Blekerneus? Goede morgen geachte medeburger, sprak Mark met een brede glimlach. Hahaha . . . ik weet niet waar u het over hebt, maar ik wil absoluut niet met u of de vriendin van Henk Bleker trouwen. Ik woon al jarenlang samen. Met mijn moeder! Reuze gezellig als we samen eten. Dan eet zij de doperwtjes en pik ik de worteltjes eruit! Enorm goed voor mijn draagvlak als premier van Nederland! Betrouwbaar en duurzaam! Maar meneer de Goede, wat ziet u opeens witjes! Voelt u zich niet wel? Of voelt u zich wel niet? Heeft u wellicht last van die wodka? Het spijt me, doch het duizelt me enigszins sprak ik. Mag ik even zitten met uw welnemen? Sylvia keek me bezorgd aan en nam de zo goed als lege fles wodka uit mijn hand. Ze nam een ferme slok en kuste me weer teder op mijn mond. Daarna trok ze mijn gezicht in haar weelderige boezem. Zo was het goed. Haar boezem rook naar pruttelende konijnenbout met truffelpuree. Heeeeerlijk . . . .

     

     

    Lees meer >> | 1639 keer bekeken

  • Waarom schaatsen zoveel leuker is dan voetbal . . . .

    12 februari 2012

    We zaten er deze week weer eens warmpjes bij in Nederland. Niet letterlijk: het was vanzelfsprekend erg koud. Op sommige plaatsen werd zelfs -20 graden gemeten. Nee: ons land was weer eens rijk aan solidariteit. Het Elfstedenvirus had weer eens toegeslagen. Hartverwarmend waren de taferelen van hardwerkende burgers, zeecadetten en militairen die de ijsbanen sneeuwvrij maakten. Doch helaas: het mocht niet baten. Noordenwind en snel oplopende temperaturen maken voorlopig even een einde aan deze pret. Er waren wél drie mannen die de Elfstedenroute gereden hadden. Ik zag ze donderdagmorgen op de tv bij “Wakker Nederland“. Drie stoere mannen die de tocht der tochten, ondanks dat ze geen startbewijs bezaten, tóch wilden schaatsen. Twee van hen hielden de 200 kilometer over Friese meren en sloten  vol. Een moest helaas afhaken omdat hij de verkeerde schaatsen aanhad. Hij werd na 180 kilometer in Dokkum bij een kroeg afgezet. De andere twee helden haalden de finish wel. Het ging ze niet om het kruisje, maar om de eer.

    Lees meer >> | 1457 keer bekeken

  • Happy Birthday!

    7 februari 2012

    Vandaag is onze jongste jarig. 9 jaar oud is hij al weer. Wat is hij al groot. Ons kadootje. Want zo noemen we hem. Want eerlijk gezegd was hij niet gepland. We hadden  immers onze koningswens al in huis. We hádden reeds een mooie dochter en zoon. Het was goed. Genoeg. Onze wensen waren vervuld. Ik had al een afspraak gepland bij de uroloog voor een sterilisatie. Vrienden van ons bleken namelijk in verwachting van een derde, ongepland, maar zeer gewenst kind. We hadden erom gelachen. Dat zou ons niet overkomen. We moesten er niet aan denken! Tot mijn lief op een goede ochtend misselijk was. En de volgende dag weer . . . enzovoort enzovoort. Ik grapte: het lijkt wel of jij óók zwanger bent! Zou je niet eens een zwangerschapstest doen? Enkele dagen later vroeg mijn lief of ik toch maar eens zo'n testje wilde gaan halen. Voor de zekerheid. Je weet tenslotte maar nooit.

    Lees meer >> | 1388 keer bekeken

  • Borsten, billen buik.

    31 januari 2012

    Ik heb niet zo héél veel tijd nu, dus ik zal maar direct met de deur in huis vallen: "hoe is het met all die goede nieuwjaarsvoornemens lieve dames?" Houden jullie jezelf er nog steeds aan? Of zijn jullie alweer gestopt met het minder en gezonder eten? Sport je nog steeds? Oh? Je hebt een abonnement afgesloten bij de sportschool? Wat goed! Knap zeg!

    Lees meer >> | 1676 keer bekeken

  • 13 MANIEREN OM EEN VRIJDAG DE 13e TE OVERLEVEN!

    13 januari 2012

     Voor degenen die behept zijn met een enorme vrees voor vrijdag de dertiende: hier zijn dertien manieren om deze dag veilig door te komen.

    1. Poets je schoenen, trek je mooiste kleren aan en kam zorgvuldig je haren. Breng indien je een vrouw bent nauwgezet je make-up aan. Scheer, wax of hars je benen. Want: mocht je vandaag onverhoopt van je fiets vallen, dan is het voor een arts stukken makkelijker om een glad geschoren been te hechten, dan een harig been. Dit geldt ook voor gezichtsbeharing. Mannen: mocht je zo'n kek dun baardje hebben: scheer hem op deze dag voor één keer af. Geloof me, later ben je me er dankbaar voor!

    Lees meer >> | 1510 keer bekeken

  • Zwart Gat.

    20 december 2011

    Ik val in een diep zwart gat. Even denk ik dat ik er geweest ben. Dan echter zie ik een helder licht. Versuft word ik wakker . . . . En kijk in een felle lamp. Frans Bauer zingt het hoogste lied. Mijn God! Veel hoger kan een man niet zingen. Of hij moet gecastreerd zijn. Naast me zie ik middelbare vrouwen graaien in een gebloemde sjaaltjes uitverkoopbak. Er komt een moederlijke vrouw naar me toe. Ze kijkt me van bovenaf aan. Haar zware boezem lacht me toe. Gaat het wel goed met u? Kan ik u misschien ergens mee helpen? Een glaasje water wellicht? Koffie? Of iets sterkers? Nee dank u. Het gaat alweer. Moeizaam sta ik op met behulp van de welwillende dame. Dank u wel mevrouw. Erg vriendelijk van u. Ik kijk om me heen. Nog nooit heb ik zoveel vrouwen om me heen gehad. Vreemd: ik zie nauwelijks jonge meisjes en vrouwen. De jongste lijkt me in de dertig. En die dame heeft een naamplaatje op haar borst. Die behoort vast en zeker tot de organisatie. Waar ben ik vraag ik me af. Ik loop een stukje verder.

    Lees meer >> | 1730 keer bekeken

  • Tijdsdruk leidt tot inspiratie

    16 december 2011

    Tijdsdruk is iets waar veel mensen tegenwoordig mee te maken hebben. Alles moet snel, sneller, snelst. Alles moet nu af. En wel nu meteen graag! En als je dan toch bezig bent, doe dit er dan ook gelijk maar even tussendoor. En dit graag ook even! Net zo makkelijk! En denk nu niet dat dit iets van tegenwoordig is. Ook vroeger, toen alles nog “beter, gemoedelijker en gezelliger“ was, had men al last van tijdsdruk. Toen hoorde je echter niemand (in het openbaar) klagen. Je keek wel uit! Je deed wat je baas je opdroeg en daarmee basta! En zo niet? Dan kon je op zoek naar een andere baan.

    Lees meer >> | 1522 keer bekeken

  • De zaaiende zaaddonor.

    16 december 2011

    De kip was van de leg en had vandaag geen zin in eieren leggen. De haan ook niet. Doch: dat is normaal. Hanen leggen geen eieren. Eieren kunnen wél hanen worden. Of Haantjes. Het eitje (of haantje) van deze week is Rob Kamphues. U weet wel; die vrolijke emphatische en bebrilde presentator met dat gemoedelijke eierkoppie. Van het tv programma “De reünie“. Een van mijn lievelingsprogramma's. Wat is er namelijk aan de hand?  Rob schijnt even niet te hebben beseft dat je als bekende Nederlander voortdurend onder vuur van de roddelpers ligt. En dat je dan dus niet zo maar ongestraft  je zaad kunt verspreiden zonder op de gevolgen te letten. Met als gevolg dat nu  in de media breed uitgemeten wordt dat ene Mona-Liza Machado (lijkt wel een artiestennaam) een kind heeft gebaard. En dat dit meisje volgens een DNA test van Robje blijkt te zijn. Waarom heeft hij niet gewoon een condoom gebruikt? Dom, dom dom!!! Heb jij geen voorlichting gehad vroeger jongeman? Of was je zo bronstig dat je geen tijd meer had om zo'n race-rubber om te doen?

    Lees meer >> | 1570 keer bekeken

  • Penopauzeperikelen

    1 december 2011

    Mijn hoofd is leeg. Want waarover dit keer te schrijven? Over oefenvijftigers? Denk het niet. Daar wordt al veel te veel over geschreven. En ik ben tenslotte zelf allang geen oefenvijftiger meer. Doch desondanks zit deze jongen nog steeds in de bloei van zijn leven. En dat terwijl ik over een half jaar al weer drieenvijftig wordt. Één ding baart me echter zorgen. Niet verder vertellen, maar ik ben een van die zeldzame jongens die de penopauze overgeslagen hebben. Óf ik moet hem nog krijgen. Maar dat zou wel heel erg laat zijn. Of niet dan? Tot mijn grote geluk ben ik dan ook nog steeds dik tevreden met mijn twintig jaar oude Volvo. En taal ik niet naar een snerpende Ducati, ploffende Harley Davidson of open Porsche. Evenzo ben ik nog steeds dik tevreden met mevrouw de Goede, die met de jaren alleen maar mooier lijkt te worden.

    Dus het enige dat knaagt, is dat er niets te knagen valt. Hoe kan het zijn dat ik geen branieschoppende middelbare man ben, die zichzelf denkt te moeten bewijzen door er met een twintig tot dertig jaar jongere dame vandoor te gaan? Met andere woorden: ben ik wel gezond? Ben ik eigenlijk wel normaal? Moet ik niet snel pogen mijn zaad her en der te gaan verspreiden voor het verdroogt en verdort? Moet ik niet naar een ashram om mezelf te gaan (her)vinden? Of minstens een paar weken stil gaan zitten wezen in een klooster?

    Goed. Ik ben best blij met het feit dat ik zo nu en dan met de nieuwe mooie en snelle auto van de zaak van vrouwlief de weg op mag. Dat is echter niets nieuws. Ik ben al mijn hele leven een autoliefhebber geweest. Intimi weten dat ik zelfs een verwoed autoverzamelaar ben. Van miniatuurauto's weliswaar, maar toch. En wees niet bevreesd: ik speel er niet mee. En heb ze slechts omdat ik ze mooi vind. En omdat ze best leuk staan in de vitrinekast. En dat ze zo onze verder vrij spaarzaam gedecoreerde woonkamer opvrolijken. Tenminste, vroeger dan, toen ik net begon met verzamelen. Tegenwoordig is onze woonkamer, mede door de opvallende aanwezigheid van enkele van mijn vrolijke schilderijen, een bonte verzameling van kleuren geworden. Die daarom zo nu en dan opgeschoond dient te worden door er flink met de bezem door te gaan. Nadeel hiervan is dat onze dochter nu hink stap sprong naar haar zolderkamertje moet klunen omdat de voorraad prullaria op de voorzolder torenhoog begint te worden. En iets wegdoen? Nee dat is zonde. Er wordt tenslotte al genoeg verhandeld op Marktplaats. Daar hebben ze onze rommel écht niet nodig.

    Concluderend besef ik, dat ondanks het feit dat ik nog steeds mijn wilde lange haren niet echt verloren heb, en ook nog niet echt grijs ben, het me tóch niet echt trekt. Dat peno-pauzeren dan hè? Al het gedoe dat je er van krijgt. Ruzies, scheidingen, de eerlijke distributie der kinderen en huisdieren. Als jij nu de hond en Ingrid neemt, dan neem ik de kat en Henk wel! Plús: ik moet er ook niet aan denken dat ik op jacht moet naar een veel jongere vriendin. Natuurlijk; even is het leuk. Dat snap ik best. Spannend! Maar wat dan? Stel, je vindt uiteindelijk zo'n mooi jong en strak ding dat gek genoeg is om het met jou te proberen. Dan wil ze hoogstwaarschijnlijk een verse, zelf geproduceerde liefdesbaby. En niet die tweedehands kinderen van jou en je ex. Want die zijn natuurlijk strontvervelend, ongehoorzaam en kritisch. Dat houd dus in dat je wéér luiers moet gaan verschonen. En wederom van die gebroken nachten moet gaan beleven. Nee dan wacht ik eerlijk gezegd liever op het moment dat mijn prostaat op gaat spelen. Zodat ik daardoor elke nacht meerdere keren mijn bed uit zal moeten. Zo hoort het tenminste. Lijkt mij dan hè.

    En wat dacht je van het op bezoek gaan bij de nieuwe schoonouders? Die waarschijnlijk van dezelfde leeftijd, of wellicht zelfs jonger dan jijzelf zijn? Of het mee moeten naar hardcore houseparty’s? Boem, boem boem boem!!! Leuk! Te gek! Je voelt je vanzelf weer jong. Niet dus. Waarschijnlijk voel je jezelf op zo'n moment zelfs nóg ouder. Dus moet je, om maar op de been te blijven, verrekte veel extacy gaan gebruiken. Vrees ik. En dan de volgende morgen vroeg de kleine weer ophalen bij de jeugdige, blije opa en oma. Die zo genoten hebben van het kind. Omdat ze er niet meer de hele dag voor hoeven te zorgen. En het lieve kind zo verwend en veel te lang opgehouden hebben dat het vervolgens de rest van de dag blijft jengelen. Net nu jij die kater hebt van de drank en extacy van gisteravond. Nee. Ik ben blij en gelukkig dat ik geen last heb van de penopauze. En hoop dat ik er ook geen last van ga krijgen.

     

    Lees meer >> | 1503 keer bekeken

  • Sinterklaas en nachtmerries

    21 november 2011

    Vannacht werd ik badend in het zweet wakker. Ik keek op de wekker. 04.03 uur! Verrek, nu al wakker. Waarom? Voor zover ik wist had ik geen enge dromen gehad. Gisteren nog wel, toen rolde het hoofd van een oud collega nog van de trap van het Udense Metrostation. Diezelfde oud collega die even daarvoor vanaf een hoogwerker riep dat ze al vijftig jaar in dienst was bij ons bedrijf. Daarna was ze stomdronken vanaf haar platformpje tien meter naar beneden getuimeld. Hierna was ze luid lachend opgestaan, deed een schone gebloemde zwembroek aan en nam plaats op de speciaal voor haar versierde stoel. Boven deze stoel hing een bord met daarop in grote gekrulde letters geschreven: "hulde aan het bruidspaar". Verdorie, ik moest de hele loods nog opruimen voor de gasten kwamen. Ik keek naar buiten. Het zag er zwart van de mensen. Iedereen stond buiten te wachten op de opening van het H&M filiaal. Ze waren opgetogen. Ze verwachten allen een complete garderobe van het exclusieve modemerk Donna Nutella Versace aan te kunnen schaffen. Ik reed met mijn heftruck naar het magazijn dat ineens leeg bleek. Wél stond daar mijn collega (gelukkig weer met hoofd) de lakens uit te delen. Schitterende satijnen lakens. Dat wel, maar geen Versace outfits!

    Lees meer >> | 1472 keer bekeken

  • Meer blogs >>