Gisterenmorgen vroeg viel ik bijna om van verbazing bij het zien van mijn eigen gezicht in de spiegel. Mijn neus was helemaal platgedrukt. Er zat een klein lederen dopje op! Mijn ogen waren ontzettend opgezwollen en puilden bijkans uit hun kassen. Ik zag eruit als de Chihuahua van dat überrijke blonde sletje Paris Hilton. Nog een geluk dat ik niet op haar poes leek. Nu had ik tenminste nog haar! Vrolijk fluitend poetste ik zorgvuldig mijn vlijmscherpe tandjes, kleedde me aan, en trippelde de trap af om te gaan ontbijten. Halverwege werd ik staande gehouden door een breedgeschouderde man in een donker pak. Hij feliciteerde me met het feit dat ik de speciale honden-Oscar had gewonnen voor mijn gehele oeuvre en verzocht me hem te volgen naar de gereedstaande limousine.

Op straat aangekomen stond echter slechts mijn oude vertrouwde Volvo voor de deur. De hele familie, inclusief aanhang en Portugese uitwisselingsstudent, zat reeds in de auto te wachten en ik schoof achter het stuur. Waar gaan we heen vroeg ik. Naar het ijs riepen ze in koor. Vreemd? Allemaal waren ze gekleed in badpak, bikini of zwembroek. Naar het ijs? Waar? Hoe? Het is midden in de zomer! Ik keek nog eens in de spiegel. Gelukkig, ik had mijn eigen vertrouwde gezicht weer terug. Ik droeg alleen een dikke bontmuts. En de rest was ook ineens warm gekleed. Dat rare klimaat hier ook in Nederland: de ene dag vriest het min twintig graden en de volgende dag is het plus tien. Ik bestelde een kopje koffie met Stevia. U weet wel: die supergezonde suikervervanger die jarenlang tegengehouden is door de internationale suikermaffia.

Job Cohen bracht me mijn kopje koffie. Iedereen stond achter hem vertelde hij me vol overtuiging. Heel de SP stond achter hem. Alleen zijn eigen PVDA niet. Jammer voor hem. Ach, er zal straks vast en zeker wel ergens een mooie burgemeesterspost op hem staan te wachten. Ik bedankte hem voor de koffie. Graag gedaan sprak hij; ik ben een man van het volk gebleven en serveer daarom graag kopjes koffie. Ik ga nu even een kopje naar collega Geert Wilders brengen als je het niet erg vindt. Een kopje gedoogkoffie. Echte Max Havelaar's ontwikkelingssamenwerkingskoffie. Mét SGP keurmerk!

Ik draaide me om en wilde weglopen, maar werd tegengehouden door een klein vrouwtje met een rode neus en woest haar. In haar hand droeg zij een enorme fles wodka. Hier was geen twijfel mogelijk: dit was Sylvia Witteman! Ze keek me boos aan en sprak: hik, wacht eens even jij! Ben je helemaal gek geworden? Straks zijn die Polen door die achterlijke meldlijst zo boos op ons dat ik geen Poolse wodka meer kan kopen! Ze sloeg me met haar handtasje om mijn oren en op mijn neus. Shit! Nu was hij weer plat! Ik had zo te voelen een bloedneus.  Ik vroeg @silviawitteman via Twitter om een tissue en een spiegeltje. Ik keek al deppend in het kleine virtuele makeupspiegeltje. En schrok me rot! Door die klappen had ik net zo'n angstaanjagend hoofd als Wilders gekregen. Van schrik waren mijn haren veranderd in een soort van lelijke Mozart pruik. Wat nu? Hopelijk stond die bodyguard van vanmorgen nog ergens op me te wachten. Met zo'n uiterlijk kon in vanzelfsprekend niet alleen over straat. Ik zou me kapot schamen. En mijn Twitter avatar? Die zou ik ook moeten veranderen. Vreselijk! Echter Sylvia vond me er zo een stuk aantrekkelijker uitzien vertelde ze me. Stukken beter dan eerst! Spontaan gaf ze me een warme en natte tongzoen. Lang duurde dit echter niet. Plotsklaps voelde ik een harde knal tegen mijn achterhoofd. Naast me stond een man met een enorm tennisracket tegen me aan te schreeuwen. Richard Krajicek! Ik vroeg vriendelijk wat hem scheelde en vroeg hem of dit normaal gedrag was. Doe toch normaal man! Doe zelf normaal jij! Je staat mijn vrouw te zoenen! Hè? . . . . Ben jij tegenwoordig met Sylvia Witteman getrouwd? Kijk maar uit, of ik geef je aan bij het meldpunt voor vervelende Polen! Oh ben je geen Pool maar een Tsjech? Ach, al die Oost-Europeanen zijn hetzelfde, die pikken al onze baantjes in! Rotzakken zijn jullie! Allemaal!

Ik schrok van mezelf. Ik begon nu warempel écht op een PVV 'er te lijken. Of was het nu een SP 'er? Ik wist het niet meer. Ik pakte de fles Wodka uit de mond van Sylvia en nam een ferme slok. Hé, daar wordt je weer mens van. Aha! Daar stond Mark Rutte! Hoi Mark, hoe was het in Brussel? Heb je het ook nog over de Hedwigepolder gehad, of alleen over de minnares van die Blekerneus? Goede morgen geachte medeburger, sprak Mark met een brede glimlach. Hahaha . . . ik weet niet waar u het over hebt, maar ik wil absoluut niet met u of de vriendin van Henk Bleker trouwen. Ik woon al jarenlang samen. Met mijn moeder! Reuze gezellig als we samen eten. Dan eet zij de doperwtjes en pik ik de worteltjes eruit! Enorm goed voor mijn draagvlak als premier van Nederland! Betrouwbaar en duurzaam! Maar meneer de Goede, wat ziet u opeens witjes! Voelt u zich niet wel? Of voelt u zich wel niet? Heeft u wellicht last van die wodka? Het spijt me, doch het duizelt me enigszins sprak ik. Mag ik even zitten met uw welnemen? Sylvia keek me bezorgd aan en nam de zo goed als lege fles wodka uit mijn hand. Ze nam een ferme slok en kuste me weer teder op mijn mond. Daarna trok ze mijn gezicht in haar weelderige boezem. Zo was het goed. Haar boezem rook naar pruttelende konijnenbout met truffelpuree. Heeeeerlijk . . . .