Vandaag is onze jongste jarig. 9 jaar oud is hij al weer. Wat is hij al groot. Ons kadootje. Want zo noemen we hem. Want eerlijk gezegd was hij niet gepland. We hadden  immers onze koningswens al in huis. We hádden reeds een mooie dochter en zoon. Het was goed. Genoeg. Onze wensen waren vervuld. Ik had al een afspraak gepland bij de uroloog voor een sterilisatie. Vrienden van ons bleken namelijk in verwachting van een derde, ongepland, maar zeer gewenst kind. We hadden erom gelachen. Dat zou ons niet overkomen. We moesten er niet aan denken! Tot mijn lief op een goede ochtend misselijk was. En de volgende dag weer . . . enzovoort enzovoort. Ik grapte: het lijkt wel of jij óók zwanger bent! Zou je niet eens een zwangerschapstest doen? Enkele dagen later vroeg mijn lief of ik toch maar eens zo'n testje wilde gaan halen. Voor de zekerheid. Je weet tenslotte maar nooit.

De volgende morgen deden we de test, omdat dit  met ochtendurine het meest duidelijk af te lezen zou zijn. (Dit hadden we ooit eens ergens gehoord of gelezen.) Of liever gezegd; mijn lief deed de test. En jawel hoor: ze bleek zwanger! Zo zie je maar dat je in het leven niets kunt plannen. Als er iets moet gebeuren, dan gebeurt het gewoon. En wat we zelf nooit hadden verwacht: we waren er superblij mee! Vol verwachting stortten we ons in de mallemolen van het zwanger zijn. Alles moest opnieuw aangeschaft worden, want alle babyspulletjes hadden we al weggegeven in de afgelopen jaren. Het was een volledig opnieuw beginnen. En het leuke was: we waren nu zwanger met z'n vieren. Onze kindertjes van vijf en drie konden niet wachten tot hun nieuwe broertje of zusje geboren zou worden. Het werd een leuke en spannende tijd.

Echter: meneer had geen zin om te komen. Hij zat waarschijnlijk wel lekker daar binnen in die warme buik van mijn geliefde. Dus moesten we naar het ziekenhuis. Was niet erg: die andere twee waren ook beiden in het ziekenhuis geboren. Dat waren we dus wel gewend. Doch deze keer liet onze ongeboren spruit wel héél erg lang op zich wachten. Wee opwekkers dus. En maar weer wachten. Mijn lief was op. Na vele lange uren wachten maakte meneer uiteindelijk aanstalten. En jawel: hij kwam er eindelijk aan. Echter: toen hij uiteindelijk buiten was brak er paniek uit. Hij moest snel beademd worden. Ze namen hem mee. Ik moest mee. Ik ben geloof ik nog nooit zo bang geweest. En voor mijn lief moet het helemaal verschrikkelijk zijn geweest om je kindje weg te zien halen omdat het niet ademt. Maar gelukkig ademde hij door de toegediende zuurstof snel zelfstandig verder en mochten we van hem gaan genieten.

Hij bleek er totaal anders uit te zien dan de twee voorgaande exemplaren, die vrij tenger waren en beiden bruin haar en bruine ogen hadden. Dit stevige zoogdier had namelijk vanaf het begin al blond haar en blauwe ogen. Hij bleek het meest vrolijke en knuffelige kind ooit te zijn, en dat is hij eigenlijk nog steeds. Net als zijn lieve grote broer en zus. Hij werd echt ons gezamenlijke kadootje. En dat is hij nog steeds. Hij brengt iedereen altijd aan het lachen en is altijd positief ingesteld. Ik bedank het lot daarom op mijn blote knieën dat hij bij ons mocht komen. Dat wij met ons viertjes zo van hem mogen genieten. Dat mijn lief en ik zulke bijzondere en heerlijke kinderen hebben. En dat ik zélfs intens kan genieten als die drie wondertjes aan het kibbelen zijn. Ik ben trots. Én gelukkig met mijn gezinnetje.

Gisteren zaten we aan tafel met een bevriend jong stel en hun zes maanden oude dochtertje. Wat een schatje! En die trots en liefde die de pappa en mamma uitstraalden! Het was een genot om te mogen aanschouwen. Heerlijk dat ik daar even van mocht mee genieten. Toen ik hen zo lief met elkaar bezig zag, kreeg ik bijna spijt van mijn sterilisatie welke ik na de geboorte van onze jongste alsnog heb laten doen. Een nieuw leven in liefde ontvangen. Een mooier geschenk bestaat niet.