Mijn hoofd is leeg. Want waarover dit keer te schrijven? Over oefenvijftigers? Denk het niet. Daar wordt al veel te veel over geschreven. En ik ben tenslotte zelf allang geen oefenvijftiger meer. Doch desondanks zit deze jongen nog steeds in de bloei van zijn leven. En dat terwijl ik over een half jaar al weer drieenvijftig wordt. Één ding baart me echter zorgen. Niet verder vertellen, maar ik ben een van die zeldzame jongens die de penopauze overgeslagen hebben. Óf ik moet hem nog krijgen. Maar dat zou wel heel erg laat zijn. Of niet dan? Tot mijn grote geluk ben ik dan ook nog steeds dik tevreden met mijn twintig jaar oude Volvo. En taal ik niet naar een snerpende Ducati, ploffende Harley Davidson of open Porsche. Evenzo ben ik nog steeds dik tevreden met mevrouw de Goede, die met de jaren alleen maar mooier lijkt te worden.

Dus het enige dat knaagt, is dat er niets te knagen valt. Hoe kan het zijn dat ik geen branieschoppende middelbare man ben, die zichzelf denkt te moeten bewijzen door er met een twintig tot dertig jaar jongere dame vandoor te gaan? Met andere woorden: ben ik wel gezond? Ben ik eigenlijk wel normaal? Moet ik niet snel pogen mijn zaad her en der te gaan verspreiden voor het verdroogt en verdort? Moet ik niet naar een ashram om mezelf te gaan (her)vinden? Of minstens een paar weken stil gaan zitten wezen in een klooster?

Goed. Ik ben best blij met het feit dat ik zo nu en dan met de nieuwe mooie en snelle auto van de zaak van vrouwlief de weg op mag. Dat is echter niets nieuws. Ik ben al mijn hele leven een autoliefhebber geweest. Intimi weten dat ik zelfs een verwoed autoverzamelaar ben. Van miniatuurauto's weliswaar, maar toch. En wees niet bevreesd: ik speel er niet mee. En heb ze slechts omdat ik ze mooi vind. En omdat ze best leuk staan in de vitrinekast. En dat ze zo onze verder vrij spaarzaam gedecoreerde woonkamer opvrolijken. Tenminste, vroeger dan, toen ik net begon met verzamelen. Tegenwoordig is onze woonkamer, mede door de opvallende aanwezigheid van enkele van mijn vrolijke schilderijen, een bonte verzameling van kleuren geworden. Die daarom zo nu en dan opgeschoond dient te worden door er flink met de bezem door te gaan. Nadeel hiervan is dat onze dochter nu hink stap sprong naar haar zolderkamertje moet klunen omdat de voorraad prullaria op de voorzolder torenhoog begint te worden. En iets wegdoen? Nee dat is zonde. Er wordt tenslotte al genoeg verhandeld op Marktplaats. Daar hebben ze onze rommel écht niet nodig.

Concluderend besef ik, dat ondanks het feit dat ik nog steeds mijn wilde lange haren niet echt verloren heb, en ook nog niet echt grijs ben, het me tóch niet echt trekt. Dat peno-pauzeren dan hè? Al het gedoe dat je er van krijgt. Ruzies, scheidingen, de eerlijke distributie der kinderen en huisdieren. Als jij nu de hond en Ingrid neemt, dan neem ik de kat en Henk wel! Plús: ik moet er ook niet aan denken dat ik op jacht moet naar een veel jongere vriendin. Natuurlijk; even is het leuk. Dat snap ik best. Spannend! Maar wat dan? Stel, je vindt uiteindelijk zo'n mooi jong en strak ding dat gek genoeg is om het met jou te proberen. Dan wil ze hoogstwaarschijnlijk een verse, zelf geproduceerde liefdesbaby. En niet die tweedehands kinderen van jou en je ex. Want die zijn natuurlijk strontvervelend, ongehoorzaam en kritisch. Dat houd dus in dat je wéér luiers moet gaan verschonen. En wederom van die gebroken nachten moet gaan beleven. Nee dan wacht ik eerlijk gezegd liever op het moment dat mijn prostaat op gaat spelen. Zodat ik daardoor elke nacht meerdere keren mijn bed uit zal moeten. Zo hoort het tenminste. Lijkt mij dan hè.

En wat dacht je van het op bezoek gaan bij de nieuwe schoonouders? Die waarschijnlijk van dezelfde leeftijd, of wellicht zelfs jonger dan jijzelf zijn? Of het mee moeten naar hardcore houseparty’s? Boem, boem boem boem!!! Leuk! Te gek! Je voelt je vanzelf weer jong. Niet dus. Waarschijnlijk voel je jezelf op zo'n moment zelfs nóg ouder. Dus moet je, om maar op de been te blijven, verrekte veel extacy gaan gebruiken. Vrees ik. En dan de volgende morgen vroeg de kleine weer ophalen bij de jeugdige, blije opa en oma. Die zo genoten hebben van het kind. Omdat ze er niet meer de hele dag voor hoeven te zorgen. En het lieve kind zo verwend en veel te lang opgehouden hebben dat het vervolgens de rest van de dag blijft jengelen. Net nu jij die kater hebt van de drank en extacy van gisteravond. Nee. Ik ben blij en gelukkig dat ik geen last heb van de penopauze. En hoop dat ik er ook geen last van ga krijgen.