Blog

Op de hoogte blijven van mijn blogs? Abonneer je op mijn nieuwsbrief.

• Het stuntmeisje

  1 november 2011

  Zondagmiddag. Half oktober. Herfst. Een zonnig terrasje op het platteland. Het platteland dat ons thuis is. Het is nog warm buiten, zodat ik mijn jasje uit kan doen. Eerst maar een lekker volschuimbekkende cappucino. En daarna iets lekkers. Ik bestel de truffelkip op meergranenbrood. Daarbij een Cabernet Sauvignon. We zitten met het hele gezin te genieten van de zon, het lekkere eten en elkaar. Tenminste bijna. De middelste heeft een opstandige bui en gaat met een kwarrig gezicht aan de overkant van de straat op een bankje zitten. Ach die trekt wel weer bij.

  Lees meer >> | 2275 keer bekeken

• Herfstperikelen rond de PC's, laptops en I-pad's

  10 oktober 2011

  Het is een rare week deze week. Waar het afgelopen zondag nog zomer was, is het nu ineens loodzwaar herfst. En giert een nare najaarsstorm rond ons huis en geselen enorme regenbuien het platte dak boven mijn werkkamer. Het is donker. Donkerder dan ik eigenlijk hebben kan overdag. Gelukkig heeft mijn werkplek een grote daglichtlamp, anders zou ik zomaar in een depressie kunnen verzanden. Als ik depressief van aard was dan. En dat ben ik gelukkig niet. Van de week had ik het er op Twitter nog over dat ik totdat ik (ter zijner tijd) in mijn kist lig onder alle omstandigheden positief blijf. Én blijf lachen. Één collega/

  Lees meer >> | 1647 keer bekeken

• Gehacked!

  1 oktober 2011

  Afgelopen week was ik niet in mijn gewoonlijk vrolijke hum. Ik had last van zware depressies, voelde me eenzaam en onthand. Het was hier in huize de Goede een hel op aarde. Wat er aan de hand was? Met mevrouw de Goede was alles goed. Die was meer thuis dan aan het werk. Dit kwam door haar komende switch naar de functie van HR Director Eurazië bij een mooi bedrijf met een mooi product in het zuiden des lands (geen Philips) per 1 oktober. Zij was, zoals u zult begrijpen dus enorm opgetogen. Én vrolijk gespannen vanwege het afscheid van haar oude collega's op donderdag. Met die twee heerlijke jongens van de Goede ging ook alles even lekker. Die genoten van de enorme zandbak bij ons voor de deur vanwege het aanleggen van een nieuwe bestrating. En op school deden ze het ook prima! Alleen ons prinsesje de Goede en ik waren niet in ons hum. Ons prinsesje vanwege het pijnlijden omdat ze net haar kleine mondje had laten beplaten en verankeren bij de orthodontist. En omdat we geen internet hadden. Dat was voor haar de grootste ramp. Én voor mij!
  
  We waren namelijk gehacked! En bevirust. En wel zo erg misbruikt dat onze provider het maar beter vond ons even in de ban te doen. We werden letterlijk in quarantaine gesteld met onze computers. We konden alleen nog maar naar KPN sites en andere beveiligde plekken op het internet gaan zoals anti-virus leveranciers. We moesten dus alle laptops, onze PC en de I Pad ontvirussen! En ik kan u vertellen: dat valt niet mee! Ruim vierenhalf uur per apparaat! En dan had ik ook nog het “geluk” dat de laptop van mevrouw de Goede haar werk ook aanwezig was. Zucht!
  
  U zult begrijpen dat dit voor een computernitwit als ik vanzelfsprekend een ramp was! Het duurde dan ook wel even voordat ik alles door had en via telefonische hulplijnen via KPN naar KPN Glasvezel (à 10 eurocent per minuut, waarvan de eerste tien minuten per gesprek in de wacht na het keuzemenu van twintig minuten) werd doorverwezen naar de abusedesk van diezelfde KPN. Van hen kreeg ik een mailtje waarin me werd verteld alles te scannen op virussen. Daarna behoorde ik alle rommel te verwijderen en daaropvolgend de logboek gegevens door te sturen naar diezelfde abusedesk. De eerste keer deed ik slechts een "snelle" scan op mijn PC. Een snelle scan duurde slechts drie uur en een kwartier! Echter: dat bleek niet genoeg. Ik moest dus persé een volledige scan doen omdat er zich uitermate hardnekkige virussen in mijn arme PC'tje bleken te hebben genesteld. En dat ik dus toch ook écht wel alle andere apparaten moest ontvirussen. De laptop van mijn dochter en mijn PC bleken beiden dus gigantisch veel (ongeveer 850) virusaanvallen te hebben doorstaan! 850! Als die virussen mij zelf hadden aangevallen was ik vast en zeker hartstikke dood geweest!
  
  Maar goed! Op een gegeven moment werden we weer goed gekeurd door de feest- annex abusecomissie en sinds donderdagmiddag laat hebben we dus weer een internetverbinding. Meteen maar even contact gezocht met Mcafee, onze beveiliger tegen virussen en ander gespuis. Daar kreeg ik een enorm lieve dame met een vet sexy voormalig Oostblok accent. Deze dame loodste mij met ijzeren gordijn geduld door de procedures. Ik was namelijk mijn gebruikersnaam op de een of andere manier kwijt geraakt, net als het wachtwoord. Ook werkte mijn PC niet mee. Ten eerste omdat ik gebruik maak van de snelle browser van Opera en niet via de slome Internetexplorer. Dus moest ik via het menu start en andere omwegen eerst naar de Internetexplorer om mijn PC weer te laten beveiligen. Uiteindelijk kwam ik bij de juiste download pagina terecht en ik nam afscheid van mevrouw Kristina Georgieva. Ik besloot om later op de avond, als het weer een beetje rustiger geworden zou zijn op mijn internetverbinding de update te downloaden en installeren. Echter: dat lukte dus niet. Straks dus maar weer even die lieve mevrouw weer bellen. Maar nu eerst even mijn column schrijven. Ach nee! Hij is al af! ;-)
   

  Lees meer >> | 1586 keer bekeken

• Tweet, tweeter, tweetst

  23 september 2011

  Social media is hot! En leuk! Wil je even een berichtje sturen aan je favoriete politicus of radiopresentator? Via Hyves en Facebook kun je hem/haar alles vragen en of vertellen wat je wilt. Óf je twittert hem of haar even. Dat is nóg leuker én directer! D

  Lees meer >> | 1486 keer bekeken

• Vriendschap

  12 september 2011

  Ik kwam Geert Heikoop zo'n dertig jaar geleden voor het eerst tegen. Een leuke jongen die, en dat vond ik superstoer, enorm goed bij de meisjes lag. Hij werkte, net als ik, in de weekeinden bij Dansschool Verhoeven in Uden. Hij als vaste kracht in de garderobe en ik zo nu en dan als glazenophaler of aan de muntenkassa. We zagen elkaar niet zo vaak. Hij stond namelijk boven en ik beneden in de zaal. Heel even had ik verkering met zijn zusje. Ik kreeg toen twee mooie portretfoto's van haar. Die had Geert gemaakt. Hij leek dus, net als ik, creatief te zijn. Door de week zat hij nog op school. Op het Sint Lucas in Boxtel. We verloren elkaar weer uit het oog. Wel kwam ik zo nu en dan bij zijn vader in de noten en kaasspeciaalzaak en zag dan de hele familie meehelpen. Jaren later woonde ik samen met mijn huidige geliefde Petra in een klein éénkamer appartementje in het centrum van Uden. Het appartement naast ons kwam leeg te staan. En tot mijn grote verrassing was de nieuwe bewoner een bekende. Geert werd mijn buurman! Hij had ondertussen een baan als grafisch werktekenaar bij een reclamebureau en woonde samen met een leuke meid, Petra, die op de modeacademie in Maastricht zat. We zaten zo goed als ieder weekend bij elkaar. We hadden zo'n beetje dezelfde interesses en het klikte dus enorm goed tussen "Petra en Geert" en "Petra en Gert". Zo bleven we nog jaren naast elkaar wonen en hadden veel plezier samen. Zijn Petra ontwierp en naaide de bruidsjurk voor mijn Petra.
  
  We gingen verhuizen maar het contact bleef gelukkig. Ook zij verhuisden. Naar Boekel, maar dat maakte niet uit. We kregen ongeveer gelijktijdig kinderen en ook de kinderen konden het goed met elkaar vinden. Geert maakte langzaam maar gestaag promotie bij grotere reclamebureaus en begon op een gegeven moment samen met enkele collega's een prestigieus reclamebureau in 's Hertogenbosch: "Crossmarks" geheten. Wij, mijn Petra en ik waren enorm blij voor hem en trots dat hij zoiets voor elkaar had gekregen. Echter: het reclamebureau werd almaar groter en Geert maakte enorm veel uren en was minder vaak thuis dan hij eigenlijk zou willen. En hij vond Crossmarks te groot worden. Hij wilde weer kleiner werken. Voor zichzelf. Met niet zoveel personeel. Zijn Petra en hij hadden net een mooi groot huis gekocht in Uden dus hij besloot om vanuit daar voor zich zelf te beginnen. Hij bedacht een totaal nieuw concept binnen de reclamewereld en noemde zijn bureau " Applepie". De bedoeling was dat klanten kleine stukjes tijd in konden kopen. Partjes van de appeltaart, zoals hij het noemde. In die tijdsdelen maakte Geert non-pretentieuze reclame zoals de klant die wenste voor een betrekkelijk klein bedrag. En dat concept sloeg aan! En hoe. Op een gegeven moment ging hij samenwerken met het reeds gesettelde mediabureau "Apex" en nam dat vrij snel zelfs over.
  
  Na verloop van tijd betrok hij een groter pand en leerde zijn huidige compagnon Mirjam van Lamoen kennen. En dit bleek een gouden combinatie. Geert is enorm sterk in het creatieve. En Mirjam een kei in communicatie en netwerken. Bovenal echter zijn ze beiden vooral heel aardige, betrokken en warme mensen. Mensen mensen. Mensen die hun kennis willen delen. Op een bepaald moment wilden ze samen verder. En samen met andere creatieve bedrijven waar ze al mee samen werkten. Ze waren uit hun jasje gegroeid en wilden het liefst een eigen groot pand. Na meerdere brainstormsessies kwamen Mirjam en Geert er achter dat ze eigenlijk iets geheel nieuws wilden. Ze kwamen tot de conclusie dat er in deze regio voor creatieve starters zo goed als geen betaalbare werkruimte bleek te zijn. en besloten om te proberen hierin verandering te brengen. Het was hun droom dat er een ideeënfabriek zou ontstaan waarin gesettelde creatieven én jonge ondernemers hun eigen plekje konden vinden, een ruimte waar iedereen met elkaar moest kunnen overleggen en waar men elkaar zou kunnen aanvullen. Weer een soort van Applepie dus, waar iedereen een deeltje van de ruimte kon huren. Na ruim twee jaar geregel, gelobby en vele slapeloze nachten was het zo ver. Hun droom; de Ideeënfabriek is er! Enige weken geleden werd ik er al door Geert rondgeleid en mijn mond viel regelmatig van bewondering open. Wat hij en Mirjam (en natuurlijk vele anderen) voor elkaar hebben gekregen is niet te beschrijven. Zo mooi is het geworden. Het bedrijf, gevestigd in een ooit door Philips gebouwd en gebruikt fabriekspand, is geheel en al gestript en opnieuw opgebouwd. Centraal punt is de enorme koffiebar met daaromheen veel ruimte voor vergaderingen en meetings. En daaromheen en boven zijn de werkruimtes voor de deelnemende bedrijven en startende ondernemers. er is enorm veel kleur gebruikt en het oogt allemaal schitterend. Modern, maar met behoud van oude elementen. Oude elementen die op verschillende manieren op bijzondere wijze ook nog eens versterkt worden. Heel bijzonder is het (her)gebruik van oude zeecontainers die in opvallende kleuren gelakt zijn en o.a. als kantoorruimte gebruikt kunnen worden. Kortom: een onalledaags verzamelgebouw voor creatie, communicatie en innovatie.
  
  Afgelopen vrijdag was de officiële opening. En wij, mijn Petra en ik mochten daar bij zijn. Annemarie van Gaal, een ervaren en betrokken zakenvrouw "met ballen" deed de aftrap van de opening met een inspirerende voordracht over hoe zij zelf groot en sterk geworden was. En over hoe zij tegenwoordig slecht renderende bedrijven helpt er weer bovenop te komen. Haar speech was enorm inspirerend en zo nu en dan zelfs ontroerend. Na dit betoog was het borreltijd en om 16.00 uur kwamen diverse notabele sprekers aan het woord en vanzelfsprekend spraken ook Mirjam en Geert de in enorme getale gekomen vrienden, familie en relaties toe. Mirjam gaf een emotionele speech, maar toen Geert aan het woord was kreeg ik tranen in mijn ogen. Zo trots was ik op hem. Deze bescheiden man vertelde alles aan anderen te danken te hebben. Vanzelfsprekend aan zijn vrouw Petra, die hem altijd door dik en dun gesteund heeft in alles wat hij aanpakte, maar hij noemde ook zijn mentoren en oud collega's als een grote inspiratiebron. Het mooiste moment was echter toen hij zijn oud tekenleraar van de MAVO eerde. Deze oud leraar had hem sterk aangeraden om iets met zijn tekenkunsten te gaan doen. Had hem het gevoel gegeven dat hij ook iets goed kon! Hij kwam dus mede door deze inspirator op het Sint Lucas in Boxtel terecht en zo is het balletje gaan rollen. Deze charismatische leraar hield ook nog een vlammend en inspirerend betoog over het belang van tekenlessen in het onderwijs. Ik geef toe dat ik vandaag het woord “inspirerend” veel in mijn mond (toetsenbord) neem, maar het was werkelijk zo.
  
  Geert is ondanks al zijn successen een fijn mens gebleven. Hij is eigenlijk niets veranderd; hooguit iets volwassener geworden. Staat nog steeds, samen met zijn Petra voor iedereen klaar. Ik ben blij en trots dat ik zo'n geweldige man onze vriend mag noemen! En zijn vrouw Petra vanzelfsprekend onze lieve vriendin! Kijk eens op de website van de ideeënfabriek en laat je ook inspireren. www.deideeenfabriek.nl
  
  Voetnoot: Dit stukje heb ik vanuit mijn eigen belevingswereld geschetst. Het kan dus zijn dat niet alle feiten precies kloppen. Mocht ik hiermee iemand tekort doen, dan bied ik bij voorbaat mijn excuses aan.

  Lees meer >> | 2112 keer bekeken

• Buikloop

  8 september 2011

  Onlangs waren we op een gezellig feestje van goede vrienden. Het was als vanouds reuze gezellig en de door ons hooglijk geliefde gastvrouwe en -heer verwenden ons, gelijk wij van hen gewend zijn, rijkelijk met verfijnde spijzen en dranken. Voor ik door de rijkelijk vloeiende wijn aan het zingen was geslagen, sprak ik met een van de aanwezigen over voedselintolerantie en allergieën. Hij bleek al jaren last te hebben van een opgeblazen gevoel na het nuttigen van gekruide spijzen en alcoholische dranken. En moest de volgende dag voor een zoveelste rectaal onderzoek naar het ziekenhuis. Ik herinnerde mij die ene keer dat ik zelf zo'n soortgelijk onderzoek onderging. Een gigantisch dikke verpleegster met een streng Oostblok uiterlijk bond zichzelf een enorm roze rubberen slagersschort voor, en duwde toen pardoes en onvervaard, een voor mijn gevoel driehonderd meter dubbelduimdikke slang via mijn rectum richting mijn keel. Niet echt een prettige ervaring, dus ik betuigde mijn gesprekspartner dan ook mijn medeleven.
  
  De toon was gezet, dus spraken we vrolijk verder over het nuttigen en nagenieten van dranken en spijzen. Én over onze eigen ervaringen daarmee. Mijn broer kan bijvoorbeeld na het nuttigen van melkproducten vrijwel direct naar het toilet racen en daar dan de verdere dag heen blijven rennen. Buiten dat hij, door de uitgescheiden zure sappen, van onderen helemaal rauw wordt, is het niet echt bevorderlijk voor een gezellig familiesamenzijn. En ikzelf eet bijvoorbeeld vanwege mijn reuma geen varkensvlees, en kan niet tegen bepaalde “voedselhulp en -bewaarstoffen” omdat ik daar flink benauwd van kan worden. Daarom eet ik dus hoofdzakelijk verse biologische groenten van de "Twee Linden" uit Reek, en eet zo goed als geen vlees. (Vis vind ik niet lekker dus dat eet ik ook niet. Maar dit terzijde.)
  
  We hadden het er ook over dat bijvoorbeeld een glutenallergie vooral bij kinderen enorm hinderlijk en vervelend is. Deze kinderen kunnen namelijk nooit normaal naar feestjes. En kunnen ook nooit van een gewone traktatie genieten. Vaak hebben deze kinderen op school een eigen trommeltje staan, waaruit ze dan, als een jarig kind trakteert, een snoepje mogen nemen. Naar mijn mening is dit een enorme traumatische ervaring voor dit soort kinderen. Ze voelen zich hierdoor toch enigszins een buitenbeentje. En bij iedere verjaardag komt dat weer terug. Weet u wat ik ook verschrikkelijk vind? Baby's en kleine kinderen die een koemelkallergie hebben? Die worden letterlijk doodziek van melk. Ook blijken allerlei toevoegingen aan voedingsproducten ADHD-achtige verschijnselen op te wekken.
  
  Groot was dan ook mijn vreugde toen mijn gespreksgenoot vertelde dat hij bezig was met het op de markt brengen van een nieuw magazine op het gebied van voedselintolerantie. En dan niet zo'n oubollig geitenwollensokken blaadje zoals we tot nu toe gewend zijn en waar er vanaf de seventies al ettelijke van zijn verschenen en ook weer zijn doodgebloed, maar een volwassen glossy magazine. Het gaat "Zonder Meer Magazine” heten en heeft als motto: "Eet, leef en geniet allergievrij!" De missie van dit magazine is het leven leuker en makkelijker maken voor al die mensen welke te maken hebben met een voedselallergie of -intolerantie. Aangezien de redactie van dit magazine ervaringsdeskundig is én zelf een passie heeft voor lekker eten en drinken kunnen we verwachten dat het een heerlijk blad wordt vol heerlijke recepten en nuttige tips! Het eerste nummer verschijnt half november en is dus mooi op tijd voor de alweer naderende feestdagen met al de daarbijbehorende eet en drinkfestijnen! Meer informatie hierover vindt u op www.zondermeermagazine.nl
  
  Ik wens iedereen een gezonde eetlust én stoelgang toe. (En nee: ik heb geen aandelen, maar ondersteun van harte dit m.i. broodnodige nieuwe magazine.)

  Lees meer >> | 1530 keer bekeken

• Paintersblock

  26 augustus 2011

  Ik ben er weer! En stilletjes hoop ik dat jullie mijn schrijfsels een beetje gemist hebben. Het lag niet aan een soort van writersblock dat er niets uit mijn toetsenbord gerold kwam de afgelopen weken, maar aan het thuis zijn van mijn hooglijk geliefde kinderen. Ze hadden namelijk “zomer” vakantie; en dan kan ik me niet zo goed concentreren . . . . . en ben ik op artistiek gebied ietwat luier dan gebruikelijk. Wél heb ik al een poosje een soort van paintersblock. En waar dat vandaan komt weet ik eerlijk gezegd niet. Ik kan me er maar niet toe zetten om achter mijn ezel te gaan staan en de penselen, rollers en kwasten ter hand te nemen. Bijgevolg staat er nu dan ook al geruime tijd een onaf schilderij op de ezel. En jawel: het is, hoe toevallig, alweer een blote en uitdagende dame! Mogelijk ligt daar het probleem. Waarschijnlijk heb ik het wel even gehad met het schilderen van al die schaars geklede voluptueuze dames . . . . . al verkopen die wél het beste. Maar ik wil geen uitgemolken en uitgekotste broodschilder worden. Derhalve moet ik maar eens wat andere thema’s gaan bedenken. Andere benaderingswijzen zoeken. Mogelijk zelfs een geheel nieuwe stijl?
  
  Het kan er natuurlijk aan liggen dat ik mijn fantasie momenteel op een andere wijze gebruik. Mijn schelmenroman over Hendrik de Staatsboskabouter slokt namelijk een groot deel van mijn al redelijk versleten herseninhoud op. Meermaals wordt ik ‘s nachts bezweet wakker door het meebeleven van Hendrik’s spectaculaire belevenissen. Overdag begin ik in mijn achtertuin steeds vaker bos, tuin en stadskabouters te zien die dan plotsklaps veranderen in musjes, merels of veldmuisjes! En wat zie ik nu weer? Een egel met erachteraan een karretje met daarin een compleet kaboutergezinnetje? Zie ik dat goed? Dat is leuk! Ach nee. Helaas! Al weer zo’n waanbeeld! Een soort van Fata Gnoma. Het is slechts een op zijn rug liggende stoffer met daarachter enigszins verscholen onder het struweel een bijbehorend blik met daarop wat duplo poppetjes. Wordt het wellicht tijd voor een grondige psychoanalyse? Of mogelijk een nieuwe bril? Ach: het zal wel weer beteren als het boek gereed is.
  
  Onze jongste is alweer een week naar school geweest en de middelste mag straks zijn boeken ophalen. Dan mag hij komende maandagmiddag voor het eerst écht naar de middelbare school. Zal wel flink spannend voor hem worden! Hij komt met maar drie andere jongens in een klas die verder uitsluitend bevolkt wordt door meisjes. De bofkont! Al zal hij dat zelf waarschijnlijk niet zo zien. Hij is nog geheel niet met verliefdheden bezig en gaat liever lol trappen met zijn oud-klasgenoten. Gelukkig zitten er wel een paar meiden uit zijn oude, vertrouwde klasje in zijn nieuwe klas.
  
  En onze oudste? Die gaat alweer naar vier HAVO. Voor haar breekt ook een spannend jaar aan. Ze zal vanaf nu zelfstandiger moeten gaan leren in het studiehuis. Vanaf nu wordt haar schoolleven meer een soort van collegelopen. En ze gaat dit schooljaar een week op studiereis naar Istanboel of Lissabon. Logeren bij een leerling van een bevriende school aldaar. Echter dat is waarschijnlijk alleen maar spannend voor pappa en mamma, hahaha . . . .

  Lees meer >> | 1486 keer bekeken

• Déjà vu.

  15 juli 2011

  Van de week las ik een boek over de beroemde middeleeuwse wetenschapper Nostradamus. Helaas was het deel twee van een trilogie. Deel een en drie blijken echter in de Nederlandse taal niet verkrijgbaar . Het boek had ik gekocht bij de Aldi. U kent het wel; zo'n vakantie pocket met twee boeken erin gepropt. Lekker goedkoop en in minuscule lettertjes gedrukt op dunner dan dun toiletpapier. Zo’n boek waarbij je een dubbele leesbril bij nodig hebt, zelfs als je die in feite nog niet nodig hebt. De tekst op de achterflap had de indruk gewekt de gehele trilogie te bevatten. Maar helaas: voor de ontbrekende delen zal ik op jacht moeten naar de originele Italiaanse delen. Én ik zal naar ik vrees mijn kennis Italiaans stevig uit moeten breiden! Aangezien ik met mijn kennis van de schitterende Italiaanse taal niet zo héél veel verder kom dan goedemorgen, goedemiddag en de bestellingen in een restaurant. Oké, als ik na enige weken Italië redelijk wat gedronken heb kom ik tamelijk ver met mijn kennis der Italiaanse taal. Echter de volgende morgen kan ik me doorgaans vrij weinig herinneren van wat er de afgelopen avond allemaal besproken is.
  
  Feitelijk zou ik toch eens een cursus Italiaans moeten gaan volgen. We brachten tenslotte al heel wat vakanties en lange weekeinden door in dit zonovergoten Godenland. En als we daar zijn wordt ik steevast in het Italiaans aangesproken. Als we door bijvoorbeeld door Milaan lopen, wordt mij door echte Italianen regelmatig de weg gevraagd. Ik schijn er dus nogal Italiaans uit te zien. En probeer dan zo goed en zo kwaad als het kan de juiste weg te wijzen. En dat lukt doorgaans prima, en ik kan best een klein praatje maken, maar een boek lezen? Dat lukt me niet. Een kookboek ja, dat lukt aardig, maar een roman? Nee, daarvoor gaat mijn kennis van deze heerlijke taal helaas niet ver genoeg. Van het heerlijke Italiaanse eten gelukkig wél!
  
  Wellicht heb ik in een vorig leven wel in Italië vertoefd. Ik heb er namelijk regelmatig een déjà vu gehad. Dan kwam ik op plaatsen die ik al eerder gezien had. Op zo’n moment kom je er pas écht achter hoe weinig wij over onszelf weten. Daarentegen weet je plotseling zeker dat er veel meer is dan het nu. Hoe kun je anders weten hoe een bepaalde plaats eruit ziet voor dat je er geweest bent? Was het misschien een voorspellende droom? Het zou kunnen. Ik heb wel eens vaker vreemde dingen in die richting meegemaakt. Welkome en minder welkome. Echter een déjà vu heb ik meerdere malen mee mogen maken. En niet alleen in Italië. Ook gewoon in Nederland. Doch vooral in Frankrijk. En dan met name langs de Loire. Ik voelde destijds met zekerheid dat ik hier al eerder geweest was. Veel kastelen daar kwamen me namelijk enorm bekend voor. In één kasteel, Chambord, werd ik plotseling enorm benauwd. Het voelde of er op deze plek iets verschrikkelijks gebeurd was. En dat ik daar getuige van was geweest.
  
  Een nog vreemder ervaring had ik echter al eerder, toen ik op mijn vierentwintigste met een vriend Parijs bezocht om daar eens flink de bloemetjes buiten te zetten. Daar aangekomen zochten we een goedkoop hotelletje en kwamen in een achterbuurt terecht omdat er in de nettere buurten destijds nog geen goedkope accommodaties te vinden waren. We kwamen aan in een straatje dat ik al eerder gezien leek te hebben. Gelukkig bevonden zich er in deze straat enige hotelletjes en we vroegen bij het eerste of er toevallig twee kamers vrij waren. Het vreemde was dat ik ineens spontaan Frans begon te praten. Dit was vreemd. Heel vreemd! Zeker als je in beschouwing neemt dat ik het grootste deel van de tijd dat ik op de middelbare school Franse les gehad heb, op de gang vertoefde. Dat het Frans mij destijds dus niet écht lag. En ik daarom zo snel als het kon het Frans liet vallen. De hoteleigenaresse noodde ons binnen in haar eigen woonkamer om het een en ander te bespreken en in te vullen en ik bleek tot mijn verbazing gewoon een praatje te kunnen maken met haar en haar lange, magere echtgenoot die in zijn groezelige onderhemd rondliep met daaroverheen een holster met pistool er in. Hij vertelde ons niet bang te hoeven zijn omdat hij bij de politie in burger werkte en straks aan het werk moest. Het zevenjarige dochtertje had haar armpje gebroken en ze vertelde me dat ze van de trap gevallen was. En dat ze naar het ziekenhuis waren geweest. Dat had ze erg eng gevonden. Het had heel veel pijn gedaan en ze had een mooie pop voor de schrik gekregen. Mijn vriend vertelde later met open mond te hebben staan luisteren. Je leek wel een verrekte Fransoos sprak hij. Waar heb je dat geleerd? Die hele week vakantie bleef ik zo goed Frans spreken. Toen ik jaren later met mijn vrouw langs de Loire ging kamperen kwam ik met mijn Franse taal niet veel verder dan wat ik op de middelbare school geleerd had. Vreemd!
  
  Tegenwoordig wordt mijn kennis van het Frans weer aardig opgekrikt. Ik mag onze oudste regelmatig overhoren. En merk daarbij dat het feitelijk niet eens zo heel moeilijk is! Veel woorden lijken namelijk erg of zijn zelfs exact gelijk aan Engelse woorden. En betekenen dan ook hetzelfde! Toch zal ik niet snel meer naar Frankrijk reizen. Ik ervaar er altijd een enigszins beklemmend gevoel. Misschien komt het omdat ik in mijn eerste levensjaren regelmatig droomde dat ik als bloot engeltje over bloederige en rokende slagvelden zweefde. Toen herkende ik de uniformen van de dode en gewonde mannen onder me nog niet. Later wel! Het bleken uniformen uit de Napoleontische tijd. (N.B. Toen ik erg klein was hadden we (tegenwoordig ondenkbaar) thuis nog geen TV, dus ik kan onmogelijk dergelijke beelden op het kijkbuisscherm gezien hebben.)

  Lees meer >> | 1608 keer bekeken

• Hoe een eenzame fietsenboer uit den Haag in één column terecht komt met de blote borst van Jeniffer Lopez!

  12 juli 2011

  Dames en heren: vandaag heb ik speciaal voor u een vrolijk en leuk nieuwsfeitje opgezocht! Den Haag heeft naar verluid momenteel zo ongeveer de leukste fietsenmaker van Nederland! Zijn naam is: "Kabiru Arahmani". Deze volledig in ons land geïntegreerde voormalig Ghanese "fietsenboer" zoekt namelijk een vrouw. Hij deed dit op ludieke en oud-Hollandse wijze door voor zijn winkelruit een groot bord te plaatsen waarop staat: "fietsenboer zoekt vrouw"
  
  Deze immer vrolijke fietsenmaker kon namelijk na de scheiding van zijn vriendin (al ruim vier jaar geleden) nog steeds geen nieuwe geliefde vinden. Aldus ging hij naarstig op zoek naar een origineel idee om zijn toekomstdroom, het vinden van een nieuwe geliefde, waar te maken. Zonder vrouw is de nu al sinds 1997 verblijfsvriendelijke Ghanees namelijk in het geheel niet gelukkig. Hij zoekt een vrouw die zelf ook werkt en niet te beroerd is om net zoals Kabiru de handjes uit de mouwen te steken. Ook moet de betreffende dame een positieve en vrolijke instelling hebben. Dat heeft Kabiru namelijk zelf ook. Over de romantische c.q. erotische kant wordt helaas niets vermeld. Al lijkt me dat in dezen toch niet geheel onbelangrijk.
  
  Deze vriendelijke en vrolijke fietsenmaker staat in zijn wijk bekend als een eerlijke, hardwerkende en vrolijke man die ook een serieus gesprek niet schuwt. Hij heeft destijds, toen zijn verblijfsvergunning goedgekeurd was, hare majesteit de koningin een persoonlijke bedankbrief gestuurd. Zo blij was hij. Ook hangt hij elke dag een andere landsvlag in de vlaggenhouder van zijn fietsenwinkel. Dit doet hij omdat hij iedereen welkom wil heten in zijn zaak. Ongeacht geloof, ras of huidskleur. Er staat zelfs "Ni Hao" op de deur geplakt. Dát is omdat Kabiru vooral een zwak voor Chinezen heeft. "Omdat ze zo hard werken" aldus Kabiru! Resumé Overflakkee: eenzame en wellustige Haagse dames: grijpt uw kansen op deze hoofdprijs en wees er snel bij!!!
  
  
  
  
  
  
  
  Er was evenwel voor vrouwminnende mensen zoals ik (en Kabiru) nog veel meer verrassend en vrolijk nieuws de afgelopen week! Gisteren las ik namelijk dat de negentienjarige tennis-ster Simona Halep vorig jaar haar borsten heeft laten verkleinen van "double-D" naar een "single-B". En het hielp: haar prestaties schoten door haar minder om haar oren zwabberende borsten omhoog en ze heeft als bijkomend voordeel geen rugpijn en striae meer! Mooi nieuws toch?

  Lees meer >> | 4766 keer bekeken

• Dubbelcolumn: Mijn tandarts / Dyslexie

  12 juli 2011

  Mijn tandarts
  
  Sorry lieve lezers en lezeressen, maar ik ga het dit keer niet hebben over de niet zo vrolijke Partij Van Volksverlakkers van onze ongeëvenaarde allochtonenverschrikker: “de enige echte poederpruik Geert Wilders!” Deze PVV, bij monde van Joram van Klaveren, pleitte er van de week namelijk bij de minister van Binnenlandse Zaken Piet Hein Donner van het CDA voor om ook kleinkinderen van immigranten als allochtoon aan te merken. Jorammeke heeft dat overigens niet zelf uitgevonden, maar opgepikt bij het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Dit instituut schreef vorig jaar namelijk een verkenning naar de “niet westerse derde generatie“. Dit deden ze om de mate van integratie van allochtonen en hun kinderen te meten en de effectiviteit van het integratiebeleid te toetsen. Omdat de problemen die deze mensen veroorzaken anders op de rekening van autochtonen komt te staan, wil de PVV de derde generatie ook maar meteen allochtoon noemen. Tachtig procent van de derde generatie allochtonen is namelijk jonger dan 10 jaar. Pure haatzaaierij als u het mij vraagt. En daar wil ik het er niet over hebben vandaag!
  
  Ik wil het ook niet hebben over het feit dat een ander PVV kamerlid; Martin Bosma meer Nederlandstalige muziek wil op radio 2. Meer “Frans Duits Engels Bauer” dus en Wolter Kroes, Hannes of Jannes of Sieneke! Nog meer? Ik zet tegenwoordig Radio 2 ’s morgens van negen tot twaalf al uit vanwege het grote piratenmuziekgehalte. Mijns inziens vinden Nederlandstalige muziekliefhebbers hun muziekkeuze zelf wel op de diverse zenders terug. Daar hebben ze echt die PVV niet bij nodig! Wat een betutteling!
  
  Nee, ik wil het hebben over kleine dingetjes. Gewone alledaagse bezigheden. Zoals mijn tandartsbezoek gisteren. Ik heb namelijk een geweldige tandarts. Een vakman pur sang! Het is werkelijk fantastisch hoe hij vol concentratie zijn werk zit te doen. Jammer genoeg heeft hij daarentegen het empatisch vermogen van een pitbull piranha. Ik heb hem ooit eens een stagiaire uit horen foeteren omdat ze per ongeluk een verkeerd bandje aangaf. Daar lustten de honden geen brood van! Doch desalniettemin ga ik zelf graag naar hem toe. Mijn tanden en overgebleven kiezen zijn in een betere conditie dan ooit. En ik geef het eerlijk toe, tegen mij is hij altijd vriendelijk. En tegen onze jongste zoon ook gisteren. Totdat deze zich zo misdroeg dat ik er zelf ook niet goed van werd. Meneer onze jongste vond namelijk dat hij het piepkleine gaatje dat er in zijn kiesje zat niet gevuld mocht worden. En waarom? Waarschijnlijk omdat onze oudste, door het wat minder sociaal correcte, enigszins autoritaire gedrag van onze tandarts niet meer door hem behandeld wenst te worden.
  
  Mijn vrouw vindt hem trouwens ook maar een pedant mannetje. Ze is al eens bijna ontploft in zijn aanwezigheid. En eigenlijk heeft ze ook wel gelijk. Hij is inderdaad vrij autoritair en uitgesproken in zijn mening over gezag. Waar wij onze kinderen met liefde en rede proberen op te voeden, zwaait hij volgens zijn eigen zeggen met harde hand de scepter thuis. Neem zijn eigen kinderen! Die luisteren wel naar hem! En als er dan een tandarts zegt dat ze een fluoridenbadje moeten? Dan zal dit gewoon moet gebeuren! En zo niet? Dan zwaait er wat! Wij vinden dat onze kinderen dit niet hoeven. Elke keer als ze die smerige bitjes gevuld met fluoride in hun mondjes geperst kregen moesten ze overgeven. Letterlijk! Dus laten wij ze hun tanden tegenwoordig gewoon goed poetsen met een fluoridenhoudende tandpasta. Dat is ons inziens net zo goed.
  
  Onze jongste heb ik trouwens wel even aangesproken op zijn misdraging. Dat dit toch echt niet kan. En hem verteld dat ik het prima vind dat hij zijn kiesje niet wil laten vullen. Maar dat daar wél consequenties aan verbonden zijn. En die zijn: hij zou best wel eens flink tandpijn kunnen gaan krijgen. En: “totdat hij naar een tandarts gaat, en dan maakt het me niet uit of hij nu naar mijn tandarts of een andere, meer mensvriendelijke, krijgt hij geen snoep, limonade en chips meer. Maar alleen nog gezonde dingen zoals fruit, groente, melk, water enz. enz.” Ik verwacht (hoop) dat hij snel zal zwichten. Alhoewel? Hij is best koppig. Gelukkig maar! Een kind moet zijn eigen keuzes kunnen en leren maken. En weten wat daarvan de consequenties kunnen zijn. Daar leert het mijns inziens meer van dan dat ik als ouder zeg: “dit moet je doen en dat mag je niet“.
  
  Ziet u wel? Ik kan véél beter over alledaagse, huiselijke dingen en persoonlijke ervaringen schrijven. Die zijn veel leuker om te delen. ;-)
  
  _______________________________________________________
  
  Dyslexie
  
  Zo, het zit er weer op voor onze kinderen. Ze hebben weer vakantie! En ze hebben het verdiend dit jaar! Het was hard werken voor hen de afgelopen maanden. Alle agenda's waren volgepland. Onze oudste had haar laatste TRAP (Toetsen, Repetitie en Activiteiten Periode) weken. Plus de daarbij horende feesten en andere verplichtingen, zoals gezellig barbecuen en naar de disco. (Of hoe heet zoiets tegenwoordig?) Dan schiet het studeren er wel eens bij in, maar ondanks alles heeft ze nu een prachtig rapport! :-)
  
  Onze middelste had het dit gehele schooljaar enorm druk met zijn CITO toetsen, het schoolverlaters kamp en her en der afscheidsfeestjes. Nog meer schooltesten vulden zijn agenda, evenals bezoeken aan open dagen van middelbare scholen, toelatingsexamens en gesprekken voor de Art klas, de afscheidsmusical, oefendag op het VMBO enz. enz. We hebben afgelopen week na afloop van de musical een klein traantje weggepinkt. Het was ontroerend te zien hoe hij zich op deze school thuis voelde. Op een gegeven moment werd hij, samen met wat vriendjes naar voren geroepen. Een juf vroeg: waarom denken jullie dat we jullie hier geroepen hebben? Direct riep onze middelste spontaan: Omdat we cool zijn! En nu gaat hij daar weg. Weg van die veilige en vertrouwde plek en weg van die betrokken en enthousiaste leraren en leraressen. Weg van de meeste vriendjes en vriendinnetjes. Alweer een stap dichter bij de “grote boze mensen wereld”.
  
  Onze jongste, die tot halverwege dit jaar eigenlijk altijd supervrolijk en positief in het leven stond, raakte dit schooljaar volledig in de war. Hij werd mopperig, sliep slecht en zat kennelijk niet lekker in zijn velletje. Dit kwam omdat hij, hoewel hij eigenlijk superslim is, er op school zo goed als niets van bakte. Hoe kon dat nu? Ons dappere mannetje dat altijd zo adrem en gevat antwoord geeft. Dat mannetje dat altijd zulke moeilijk woorden weet te uiten; en dan nog in de juiste context ook! Hij wist alleen niet hoe hij ze goed op moest schrijven. Of lezen. Gelukkig had hij slimme juffen. Die dit ook niet vonden kloppen. En zich eens goed achter de oren gingen krabben. En tot de conclusie kwamen dat hij best wel eens dyslectisch zou kunnen zijn. Hij schreef tenslotte alles onduidelijk achter elkaar en aan elkaar vast. Schreef feitelijk niet, maar tekende de letters. En raadde soms woorden in plaats van ze te lezen. Of schreef woorden fonetisch op. Hij werd dus getest. En dubbelgetest. Het resultaat van al die tests maken was, dat hij zich natuurlijk nog ongelukkiger ging voelen. Hij voelde zich dom. En het zat er dik in, dat als hij niet dyslectisch zou blijken te zijn, dat hij dan zou blijven zitten. Dat hij groep vier nog eens zou moeten doen. En dat was wel het laatste wat hij wilde. Er brak dus een spannende tijd aan voor ons kleine, grote mannetje.
  
  Afgelopen maandag was eindelijk de uitslag bekend. En werden wij uitgenodigd voor een gesprek. Vrijwel direct na binnenkomst vielen de verlossende woorden: uw zoon is dyslectisch. Zijn intelligentie is normaal, en uit verschillende tests bleek dat hij op sommige punten zelfs ruim boven de middenmoot uitstak! Gelukkig! Hij is dus alleen maar dyslectisch! Hoera! Er wordt nu na de zomervakantie een begeleidingstraject gestart. Hij krijgt, naast meer aandacht op school, (Dank je wel leerkrachten! Ook voor de extra zorg en aandacht die hij al van jullie gehad heeft! ) veertig tot zestig uur extra begeleiding. Door een externe therapeut. Deze deskundige geeft hem dan handvatten hoe hij met deze "handicap" om moet leren gaan.
  
  Bij thuiskomst vertelden we onze jongste dat er niets mis met hem was. (Dit hadden we hem natuurlijk al vaker verteld, maar toch!) Dat hij écht slim was, maar dat er een klein schroefje in zijn hoofd niet helemaal goed aangedraaid was en dat hij daarom dyslectisch was. En dat hij daarvoor na de zomervakantie hulp krijgt. Én dat hij straks tóch naar groep vijf mag! Je zag letterlijk een masker van zijn gezichtje afglijden. Zo opgelucht was hij! Hij is nu weer blij. En vrolijk!! Het zal best moeilijk worden komend schooljaar. Hij zal hard moeten werken. Maar we zullen hem erbij helpen. Het komt goed!

  Lees meer >> | 1418 keer bekeken

Meer blogs >>