Datingvirus besmet Nederland!

Lees meer >> | 2105 keer bekeken

Macht erotiseert.

Hallo bovenstebeste lezer met dit IP adres: IP: 82.171.109.17, wat leuk dat je telkens weer deze blog opzoekt. Mocht je meer informatie willen, neem dan gerust contact met me op!

Vrolijke groeten, Gert

Lees meer >> | 2073 keer bekeken

Jonge oma

De mannen waren deze week vrij van school. Ze hadden twee weken meivakantie. En dus begonnen ze zich na de eerste vrije week te vervelen. Ze begonnen ruzie te maken. En flink ook! Het werd dus de hoogste tijd om hardhandig in te grijpen voor ze elkaar de hersens in zouden slaan. We kwamen overeen zo snel mogelijk het plaatselijke pretpark annex zwemplas te bezoeken. Daar aangekomen nestelde ik mezelf heerlijk met een spannend boek in mijn van huis meegebrachte klapstoel. En de mannen vermaakten zich uitstekend in het water dat al een redelijke temperatuur leek te hebben. Regelmatig wierp ik een blik op de plas als ze me riepen om weer een bommetje of levensgevaarlijke onderwater stunt te aanschouwen. Ze hadden plezier. En ik dus ook.

Er kwam een leuke, jong uitziende vrouw van een jaar of vijfenveertig voor me zitten. Ze had twee kleine kindertjes bij zich. Ze spreidde haar picknickkleed uit, wurmde de kinderen in hun badpakjes, en smeerde ze in met zonnebrandmiddel. Shit! Dacht ik, ik heb de mannen niet ingesmeerd, maar werd afgeleid door een helikopter die van de naastgelegen Vliegbasis Volkel opsteeg. Ik blijf nu eenmaal een kleine jongen als ik vliegtuigen of helikopters zie. En voor wat dat betreft woon ik hier in Uden natuurlijk fantastisch met zo’n vliegbasis om de hoek. Maar dit terzijde. De helikopter was een wit met blauw exemplaar. Vreemd! Doch ik had van de week al meer kleine burgertoestellen rond Volkel zien vliegen en besteedde er verder geen aandacht aan.

De jongens hadden zich onderhand afgedroogd, wat gedronken en naar de traphelikopters en botsauto’s getogen en ik raakte verzonken in mijn boek. Ik hoorde kinderstemmetjes roepen. Mag ik een ijsje oma? Ik keek op. Ze hadden het tegen de vrouw voor me! Het bleek dus een jonge oma te zijn. Een verrekt jonge oma zelfs. Mogelijk komt het omdat ik zelf de vijftig al eventjes gepasseerd ben, maar het lijkt alsof ik tegenwoordig steeds vaker jonge oma’s zie. Het valt me gewoon op. Natuurlijk weet ik dat het in mijn jeugd heel normaal was om jonge oma’s om je heen te zien. Ik geloof dat de buurvrouw die vroeger naast ons woonde zelfs al op haar vijfendertigste oma werd. Echter: dat was toen. Ik ben er aan gewend dat onze meeste vrienden en kennissen, allemaal zo tussen de vijfenveertig en vijftig, toch noch vrij jonge kinderen hebben. Ik raakte dus, mede door een “enigszins vreemde” Becel reclame, waarin een jonge vrouw zegt te willen genieten van haar nog ongeboren kleinkind, enigszins gefascineerd door het fenomeen “jonge oma’s”

En wat doe ik in zo’n geval: ik Google even om te kijken of ik niet wat meer informatie over jonge oma’s kan vinden. En of dat het weer jonger worden van oma’s inderdaad weer vaker voorkomt in Nederland. Tik, tik tik . . . enter. Oeps! Da's even slikken. Het blijkt dus dat de erotische industrie een nieuw gat in de markt gevonden heeft: de exploitatie van oma’s! Na enkele kopjes als:“ de badmeester is na een lange dag super**** geworden. Alle jonge meiden zijn weg. Alleen is er nog een oma aanwezig. Hij ***** haar ***** vol. . . . “ heb ik het wel weer gezien. Snel maar even een ander zoekresultaat zoeken. Ik tik dus jonge oma zonder ‘s en druk op enter. Aha! Da’s al beter. Hier vind ik wel wat ik zoek. Ik kom er dus achter dat het regelmatig voorkomt dat vrouwen al jong oma worden. Ik lees hier over een oma van eenenveertig. En daar is er een van negenendertig. Het komt dus inderdaad vaker voor.

 En dan lees ik dat de nu dertigjarige Giulia Ellia uit Napels zichzelf vorig jaar de jongste oma van Europa mocht noemen. Ze kreeg zelf op haar vijftiende een dochter die op haar beurt vorig jaar maart op haar veertiende een kind kreeg. Ze schijnen er erg gelukkig mee te zijn. Ik moet er nu eerlijk gezegd nog even niet aan denken opa te worden. Hou me ten goede, ik wil dolgraag ooit eens opa worden, en het liefste meerdere keren. Maar ik moet er toch echt niet aan denken dat mijn nu vijftienjarige dochter binnenkort mamma wordt. Laat haar eerst nog maar eens lekker genieten van haar onbezorgde leventje. En gaan studeren. En gezellig uit gaan. En dan straks als ze gesetteld is, dan mogen de kleinkinderen komen. En dan wens ik dolgraag op te passen als ze wil blijven werken. Maar nu nog niet!

Vanmorgen las ik op mijn I Pad dat er een helikopter was neergestort in Veghel. Het bleek de bewuste heli te zijn die ik op had zien stijgen. De piloot, een vijfenzestigjarige man uit Apeldoorn, kon gelukkig ongedeerd het toestel verlaten en de brand blussen zodat de schade beperkt bleef. Vijfenzestig. Dat ben ik over dertien jaar. Een mooie leeftijd om opa te worden.


 

Lees meer >> | 1792 keer bekeken

Kikkerbil (gedicht)

ik heb vandaag een kikker gekust
zomaar prompt verloren
hij zat daar aan de waterkant
al in de zonnegloren

er gebeurde niets
zelfs geen gekwaak
hij smaakte ietwat bitterig
had verder kraak noch smaak

een prins kwam niet naar voren
ondanks de zonneschijn
misschien omdat ''k geen meisje ben
of ''t is domweg een chagrijn

misschien heb ik een pad gekust
ik zie niet echt verschil
zal ik de kok eens vragen
best lekker kikkerbil

Lees meer >> | 1685 keer bekeken

Kip zonder kop (gedicht)

Daar liep laatst
een kip in ''t rond
ze botste keer op keer
mijn onderdanen zeer
het begon me ietwat
te vervelen
zodat ik korzelig
aan haar vroeg
bent u soms rozig
of kippig
enigszins van de leg?
maar al wat ik oreerde
ze kakelde en kukelde
scharrelde heen en weer
zag me niet staan
even stond ik er bij stil
en liep ik dom te dralen
deze kip was zonder kop
Lekker!
snel even plukken
en dan op de grill
kippenvel van genot

Lees meer >> | 6347 keer bekeken

In memoriam: Harry.

Vanmorgen vond ik Harry. Dood. Een kaalgevreten skeletje in zijn kooi. Opgegeten door de kat van de buren. Ik ben er kapot van. Harry was al bij me sinds mijn vierde of vijfde. Ik had hem in de bossen rond Epe gevonden. Mijn pappa en mamma vertelden destijds dat hij wel eens heel oud zou kunnen worden. Het was zelfs mogelijk dat hij me zou overleven vertelden ze. Het mocht helaas niet zo wezen.

Waarschijnlijk was hij al zo rond de vijfendertig toen ik hem vond. Echter: precies wisten we dat niet. Hij was immers nooit officieel aangegeven bij de burgerlijke stand. Het was een stevig en harig, maar lief kereltje. En monter dat hij was! Altijd was hij in voor grappen en grollen. Hij was een kei in verstoppertje spelen, maar liet zich altijd weer met liefde vangen. En Harry kon knuffelen als de beste! Als ik sliep lag hij altijd naast me op het nachtkastje. Vanzelfsprekend in zijn eigen bedje; want bij mij in bed was natuurlijk te gevaarlijk. Ik zou hem immers zomaar ongewild kunnen pletten! En dan zou hij doodgaan. Dat wilde ik vanzelfsprekend niet.

We hebben door de jaren heen heel wat meegemaakt samen. Soms nam ik hem stiekem mee naar school. Dat was niet zo handig. Hij kriebelde namelijk nogal. En ik kon hem tenslotte niet in mijn schooltas laten zitten. Stel je voor dat iemand ertegenaan zou schoppen. Of nog erger, ermee ging gooien! Dus verstopte ik hem meestal onder mijn blouse. Dan had hij het meteen lekker warm. Het enige nadeel daarbij was dat hij nogal winderig was. En die scheetjes stonken met toch! Hij was verstokt vegetariër en vooral verzot op truffels, paddestoelen, uien en knoflook. En dat ga je ruiken natuurlijk. Maar hij zocht en verzamelde zijn eten zelf in het bos hier in de buurt als ik hem uitliet. Dat dan weer wel.

De leraren en leraressen op school vroegen wel eens of ik wel helemaal gezond was. Er hing altijd zo'n enorm vieze lucht altijd om me heen! Ik vertelde hen dan maar dat ik een Fret in huis had. En dat het normaal was dat die zo stonken. Ik kon ze moeilijk de waarheid vertellen over Harry. Waarschijnlijk zouden ze me niet eens geloven. Want ik was een van de weinigen die hem kon zien. En voelen. Dat komt omdat mijn familie heel ver verwant is met Harry en zijn soortgenoten. Harry was namelijk een harige boskabouter. Een echte! En die zijn tegenwoordig zeldzaam. Ik besloot dus voor hem te blijven zorgen alsof hij mijn eigen vlees en bloed was. Er was echter één klein probleempje. Harry was een tikje schizofreen. En dat was toen hij jong was nog niet zo storend, maar later werd het al maar erger en erger. Hij had een altijd dronken scheepskapitein, een zeemeermin en een slager in zijn hoofd zitten. En nu zul je denken: een dronken kapitein en een zeemeermin lijken me flink lastig, maar een slager zal wel meevallen. Dus niet! Die was juist het ergste. Op de momenten dat hij slager was ving hij in het begin nog krekels, muizen en mollen om te slachten, maar gaandeweg ging het van kwaad tot erger. Hij ving en slachtte onder anderen onze eigen hamster en een van de katten van de buren. Op een gegeven moment wilde hij zelfs mijn broertje slachten. Hij had hem al gevangen. Ik was nog net op tijd.

Zodoende moest ik hem zo nu en dan opsluiten. Ook 's nachts. Ik wist tenslotte niet wat hij uit zou gaan vreten als ik sliep. Voor hetzelfde geld zou hij mij slachten. Hij beweerde vanzelfsprekend bij hoog en bij laag dat hij dat nooit zou doen, maar ik vertrouwde hem niet meer. In het begin stopte ik hem in een terrarium, maar daaruit kon hij makkelijk ontsnappen. Net als die hamsterkooi, alhoewel hij het rad wel erg leuk vond! Maar zo nu en dan ging hij, als hij de zeemeermin was in het water zitten. Een gevolg daarvan was dat ik hem een keer half verzopen in het drinkbakje vond. Ik kon hem nog net met veel moeite reanimeren. Een week later was ik hem kwijt. Ontsnapt uit de hamsterkooi. We zochten ons rot, maar konden hem nergens vinden. Tot op een gegeven moment iets hoorden. Er kwam een vreemd geluid uit de drankkast. En ja hoor, daar was hij. Hij zat gevangen in een likeurfles. Laveloos was hij. Hij had een hele fles van mijn moeders bruidstranen leeggedronken en zong nu luid de meest schunnige zeemansliederen. Ze heette Bloody Mary, hik, en was de schrik der zee, hik, hik . . . . dus drink op Bloody Mary, hik, en op alles wat ze deeeeee . . . . burp! We moesten de likeurfles voorzichtig kapotslaan, want hij kon er zelf niet meer uit komen.

Zo ging het niet verder. We besloten dat hij tegen zichzelf beschermd moest worden en hingen hem 's nachts in een klein kanariekooitje aan het plafond. Daar kon hij vast niet uit ontsnappen. We werden samen ouder en ik kreeg een vrouw en later ook kinderen. Zo nu en dan had hij een paar goede weken, maar je moest hem continue in de gaten houden. Ik had ook mijn werk en kon hem niet meer overal mee naar toe nemen. Dat was immers te gevaarlijk. Voor hetzelfde geld ging hij weer drinken. Of erger: zwemmen. Of nog erger: slachten! Misschien zou hij zelfs nog een vierde extra persoonlijkheid ontwikkelen. We vonden een oplossing: Als ik niet thuis was zouden Jaap en Keesje, onze forse twee eïge tweeling van even over negen, twee verantwoordelijke knapen, voor hem zorgen. Met de hand op hun hart bezwoeren ze mij Harry goed te verzorgen. En ze deden ook hun best. Maar het ging gewoon niet.

Harry was namelijk op een gegeven moment begonnen met bijten. Hij dacht dat hij een hondsdolle wolf was. Inderdaad: het was waar we al bang voor waren. Hij had een nieuwe persoonlijkheid ontwikkeld. En de jongens durfden hem niet meer te verzorgen. Hij werd agressief en kwaadaardig. Ik nam hem zelf maar weer onder mijn hoede. Probeerde zo goed en zo kwaad het ging hem te verzorgen. Maar hij wilde dit niet meer. Ik vroeg of hij misschien weer terug naar het bos wilde? Weer vrij wilde zijn? Maar nee. Hij was moe. En werd almaar zwakker en zwakker. At niet meer. Hooguit, als ik niet goed oppaste, zo nu een dan een hap uit mijn vinger. Dronk zo goed als niets meer. Zelfs niet als hij de zeeman was. Zelfs geen water. Ik had hem weer in de hamsterkooi gelegd. In zijn eigen zachte bedje. Zonder deksel. Hij was toch te zwak om eruit te klimmen. En daar is hij waarschijnlijk in zijn slaap overvallen. En nu is hij dan dood. Moegestreden. Hij kon zichzelf niet meer verdedigen tegen de kat van de buren. Tegen dat rotbeest! Ik zal Harry missen. Mijn schizofrene vriendje. Mijn eigen boskabouter. Er is een stukje van mezelf weg.

Als aandenken heb ik zijn kleine botjes en schedeltje bewaard. En zo goed als ik kon, er missen een paar botjes, heb ik alles weer aan elkaar geplakt. Harry hangt nu in de hal. In zijn kanariekooitje. Met zijn rode mutsje parmantig op zijn dode schedeltje. En die rotkat? Ach die weet niet beter. Of misschien ook wel. Misschien heeft hij wel wraak willen nemen vanwege Harry's moord op zijn oudtante. We zullen het nooit weten. Ik spreek geen kattentaal. Harry kon dat wel. Maar die is er niet meer.
 

Lees meer >> | 2082 keer bekeken

100 jaar Circus Herman Renz.

Deze week verblijde één van onze nationale trotsen, het wereldberoemde Circus Herman Renz ons dorp met een bezoek. Gelukkigerwijs heeft de eigenaar van onze plaatselijke Super de Boer, Ronald de Laak, in het verleden een poosje meegedraaid met dit reizend spektakel. En daarmede een goede band opgebouwd met circussen en wel speciaal met de familie Renz. Dit houdt dus in dat zodra het Circus eraan lijkt te gaan komen er een kortingsactie geregeld wordt door deze goede man. En hoe! Toen hij een paar jaar geleden de lokale supermarkt overgenomen had, regelde hij als heropeningstunt een gratis voorstelling, compleet met popcorn, suikerspinnen en limonade. Ook andere jaren gaf hij zodra het circus in de buurt was kortingsbonnen weg, maar dit keer had hij weer een écht mooie actie: hij had weer een complete voorstelling afgehuurd. En wij mochten bij elke vijftien euro aan boodschappen een kaartje kopen voor slechts zés euro!
  

Lees meer >> | 2540 keer bekeken

In de aanbieding.

Afgelopen donderdagmorgen stond ik om halfnegen al bij de Lidl binnen. In opdracht van mijn geliefde. Of ik even een roze hardloopjack en een zwart met roze afgebieste sportcapri wilde halen. En of ik dan meteen ook maar even een zwarte compressietop met daarbij passende compressiebroek, plus een sportbeha wilde meenemen. In de folder stond dat de aanbieding vanaf donderdag gold, dus maar meteen 's morgens vroeg op pad getogen. Ik had al visioenen van graaiende, verwilderde vrouwen voor me, maar het viel mee. Het was zelfs nog betrekkelijk rustig in de super. Een Lidl doet me op de een of andere manier altijd een beetje aan Italië herinneren. Daar heb je ook van die buurtsupers waar je van alles en nog wat kunt kopen. Echter hetgeen je echt nodig hebt, is er nooit op voorraad. Altijd kom je dan met je armen vol spullen naar buiten die je niet nodig hebt. Ach; wie weet is het ooit wel handig. En het was zó goedkoop!

Bij het schap met de sportaanbiedingen aangekomen bleek alles er zowaar nog te zijn. En nog in de goede maten ook! Naast me stond een leuke jonge vrouw van zo'n jaar of dertig. Ze had een dochtertje van een jaar of drie/

Lees meer >> | 1563 keer bekeken

Het carnaval is weer voorbij.

Afgelopen zondag hebben we in ons gezellige dorp onder het genot van een Goddelijk stralende zon mogen smullen van een mooie en gezellige carnavalsoptocht. Alles werkte mee en iedereen was vrolijk. En niettegenstaande dat het schuimend gerstenat gretig aftrek vond, viel er geen onvertogen woord. Heel ons dorp leek op de been te zijn gekomen en het was een en al sfeer en gezelligheid. De bloaskapellen, harmonieën en dweilorkesten toeterden om het hardst om eenieders aandacht. En de deelnemers aan de optocht hadden er met hun praalwagens, loopgroepen en andersoortige variaties weer enorm hun best voor gedaan om er iets moois van te maken. Onder anderen het strooizouttekort van de afgelopen koude winter werd door verschillende carnavalsgroepen met beide handen aangegrepen; en ook de komst van een Van der Valk etablissement en het nieuw te verrijzen streekziekenhuis werden veelvuldig op kolderieke wijze op de hak genomen. Brabant op zijn best!

Lees meer >> | 2555 keer bekeken

Een grote stap. Deel twee

Vertelde ik vorige week nog over de grote stap die onze kinderen in hun ontwikkeling maakten. Welnu: er is al weer een stapje bijgezet. De eerste "mee-eter" komt eraan! Jawel: haar vriendje komt hierheen! De kogel is door de kerk! Na het bezoekje aan de Efteling is het nu definitief. Een onschuldige omhelzing en wat handje warmen hebben het begeerde effect gehad. Ze vonden het beiden toch wel érg prettig voelen zo bij en met elkaar. Onze oudste is nu dus heftig verliefd en heeft met haar lief afgesproken dat hij komende maandag naar ons toe komt. Én blijft logeren! Hij schijnt reeds rond een uur of tien hier op het busstation te willen arriveren. Hij houd van vroeg opstaan. En dat voor een puber? Vreemd! Vandaar uit wenst onze oudste dat we haar en haar lief even met de auto naar het zwembad in een nabijgelegen grotere gemeente brengen. Daar is het zwembad namelijk veel exotischer dan ons eigen plaatselijke zwembad, dat volgens haar totaal niets voorstelt. Wat je van ver haalt is vermoedelijk lekkerder. Vandaar ook dat haar vriendje niet hier uit de omgeving komt waarschijnlijk.

Het liefste heeft ze dat we hen zo rond een uur of vijf, als het zwembad sluit, af komen halen. Maar als compromis vindt ze een busrit richting huis nog wel enigszins acceptabel. Maar of we ze wél even op het busstation op willen pikken. Ach! Waarom ook niet? Vooruit dan maar! Het is ook best wel een eindje lopen van de bushalte naar huis.

Tja en dan doet zich, na zo’n grote stap, ook het eerste probleem voor. Waar moet hij slapen? Ik begrijp best dat ze nu nog niets uit halen. Daar zijn ze geestelijk (en lichamelijk waarschijnlijk ook) nog iets te jong voor. En verder vertrouw ik onze oudste voor honderd procent voor wat dat aan gaat. Ze hebben nog niet eens gezoend! Waarschijnlijk is het enige waar we last van zullen hebben, dat ze tot midden in de nacht blijven kletsen. En daarmee ons uit onze slaap houden. Het beste leggen we hem daarom nu maar bij onze middelste op de kamer. Als je ze tenslotte nu al toestaat om samen op een kamer te slapen kun je het straks, als ze iets ouder zijn niet meer verbieden. Toch? Of ben ik nu ouderwets? We hebben onze oudste in elk geval ervan kunnen overtuigen wat onze mening in dezen is. En ze is het er nog mee eens ook. Ze zegt ons zelfs te begrijpen! . . . . ?

Maar het is heerlijk om je kind zo gelukkig te zien. Fantastisch om te zien hoe een gezichtje kan glimmen van vreugde. Ze straalt als de zon! En het is alsof het een heel andere vreugdeglans is als anders. Een vollere glans lijkt het wel. Liefde is mooi. Ik ben alleen als de dood voor wat er gaat gebeuren als het straks uit gaat. Bang voor het verdriet. Je hebt tenslotte het liefste dat je kind nooit verdriet heeft of zal gaan krijgen. Want dat gaat onwillekeurig op een gegeven moment gebeuren. Maar laten we er nu maar van genieten. Van de liefde! Allemaal. Én ten volle!
 

Lees meer >> | 1507 keer bekeken