Mijn tandarts

Sorry lieve lezers en lezeressen, maar ik ga het dit keer niet hebben over de niet zo vrolijke Partij Van Volksverlakkers van onze ongeëvenaarde allochtonenverschrikker: “de enige echte poederpruik Geert Wilders!” Deze PVV, bij monde van Joram van Klaveren, pleitte er van de week namelijk bij de minister van Binnenlandse Zaken Piet Hein Donner van het CDA voor om ook kleinkinderen van immigranten als allochtoon aan te merken. Jorammeke heeft dat overigens niet zelf uitgevonden, maar opgepikt bij het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS). Dit instituut schreef vorig jaar namelijk een verkenning naar de “niet westerse derde generatie“. Dit deden ze om de mate van integratie van allochtonen en hun kinderen te meten en de effectiviteit van het integratiebeleid te toetsen. Omdat de problemen die deze mensen veroorzaken anders op de rekening van autochtonen komt te staan, wil de PVV de derde generatie ook maar meteen allochtoon noemen. Tachtig procent van de derde generatie allochtonen is namelijk jonger dan 10 jaar. Pure haatzaaierij als u het mij vraagt. En daar wil ik het er niet over hebben vandaag!

Ik wil het ook niet hebben over het feit dat een ander PVV kamerlid; Martin Bosma meer Nederlandstalige muziek wil op radio 2. Meer “Frans Duits Engels Bauer” dus en Wolter Kroes, Hannes of Jannes of Sieneke! Nog meer? Ik zet tegenwoordig Radio 2 ’s morgens van negen tot twaalf al uit vanwege het grote piratenmuziekgehalte. Mijns inziens vinden Nederlandstalige muziekliefhebbers hun muziekkeuze zelf wel op de diverse zenders terug. Daar hebben ze echt die PVV niet bij nodig! Wat een betutteling!

Nee, ik wil het hebben over kleine dingetjes. Gewone alledaagse bezigheden. Zoals mijn tandartsbezoek gisteren. Ik heb namelijk een geweldige tandarts. Een vakman pur sang! Het is werkelijk fantastisch hoe hij vol concentratie zijn werk zit te doen. Jammer genoeg heeft hij daarentegen het empatisch vermogen van een pitbull piranha. Ik heb hem ooit eens een stagiaire uit horen foeteren omdat ze per ongeluk een verkeerd bandje aangaf. Daar lustten de honden geen brood van! Doch desalniettemin ga ik zelf graag naar hem toe. Mijn tanden en overgebleven kiezen zijn in een betere conditie dan ooit. En ik geef het eerlijk toe, tegen mij is hij altijd vriendelijk. En tegen onze jongste zoon ook gisteren. Totdat deze zich zo misdroeg dat ik er zelf ook niet goed van werd. Meneer onze jongste vond namelijk dat hij het piepkleine gaatje dat er in zijn kiesje zat niet gevuld mocht worden. En waarom? Waarschijnlijk omdat onze oudste, door het wat minder sociaal correcte, enigszins autoritaire gedrag van onze tandarts niet meer door hem behandeld wenst te worden.

Mijn vrouw vindt hem trouwens ook maar een pedant mannetje. Ze is al eens bijna ontploft in zijn aanwezigheid. En eigenlijk heeft ze ook wel gelijk. Hij is inderdaad vrij autoritair en uitgesproken in zijn mening over gezag. Waar wij onze kinderen met liefde en rede proberen op te voeden, zwaait hij volgens zijn eigen zeggen met harde hand de scepter thuis. Neem zijn eigen kinderen! Die luisteren wel naar hem! En als er dan een tandarts zegt dat ze een fluoridenbadje moeten? Dan zal dit gewoon moet gebeuren! En zo niet? Dan zwaait er wat! Wij vinden dat onze kinderen dit niet hoeven. Elke keer als ze die smerige bitjes gevuld met fluoride in hun mondjes geperst kregen moesten ze overgeven. Letterlijk! Dus laten wij ze hun tanden tegenwoordig gewoon goed poetsen met een fluoridenhoudende tandpasta. Dat is ons inziens net zo goed.

Onze jongste heb ik trouwens wel even aangesproken op zijn misdraging. Dat dit toch echt niet kan. En hem verteld dat ik het prima vind dat hij zijn kiesje niet wil laten vullen. Maar dat daar wél consequenties aan verbonden zijn. En die zijn: hij zou best wel eens flink tandpijn kunnen gaan krijgen. En: “totdat hij naar een tandarts gaat, en dan maakt het me niet uit of hij nu naar mijn tandarts of een andere, meer mensvriendelijke, krijgt hij geen snoep, limonade en chips meer. Maar alleen nog gezonde dingen zoals fruit, groente, melk, water enz. enz.” Ik verwacht (hoop) dat hij snel zal zwichten. Alhoewel? Hij is best koppig. Gelukkig maar! Een kind moet zijn eigen keuzes kunnen en leren maken. En weten wat daarvan de consequenties kunnen zijn. Daar leert het mijns inziens meer van dan dat ik als ouder zeg: “dit moet je doen en dat mag je niet“.

Ziet u wel? Ik kan véél beter over alledaagse, huiselijke dingen en persoonlijke ervaringen schrijven. Die zijn veel leuker om te delen. ;-)

_______________________________________________________

Dyslexie

Zo, het zit er weer op voor onze kinderen. Ze hebben weer vakantie! En ze hebben het verdiend dit jaar! Het was hard werken voor hen de afgelopen maanden. Alle agenda's waren volgepland. Onze oudste had haar laatste TRAP (Toetsen, Repetitie en Activiteiten Periode) weken. Plus de daarbij horende feesten en andere verplichtingen, zoals gezellig barbecuen en naar de disco. (Of hoe heet zoiets tegenwoordig?) Dan schiet het studeren er wel eens bij in, maar ondanks alles heeft ze nu een prachtig rapport! :-)

Onze middelste had het dit gehele schooljaar enorm druk met zijn CITO toetsen, het schoolverlaters kamp en her en der afscheidsfeestjes. Nog meer schooltesten vulden zijn agenda, evenals bezoeken aan open dagen van middelbare scholen, toelatingsexamens en gesprekken voor de Art klas, de afscheidsmusical, oefendag op het VMBO enz. enz. We hebben afgelopen week na afloop van de musical een klein traantje weggepinkt. Het was ontroerend te zien hoe hij zich op deze school thuis voelde. Op een gegeven moment werd hij, samen met wat vriendjes naar voren geroepen. Een juf vroeg: waarom denken jullie dat we jullie hier geroepen hebben? Direct riep onze middelste spontaan: Omdat we cool zijn! En nu gaat hij daar weg. Weg van die veilige en vertrouwde plek en weg van die betrokken en enthousiaste leraren en leraressen. Weg van de meeste vriendjes en vriendinnetjes. Alweer een stap dichter bij de “grote boze mensen wereld”.

Onze jongste, die tot halverwege dit jaar eigenlijk altijd supervrolijk en positief in het leven stond, raakte dit schooljaar volledig in de war. Hij werd mopperig, sliep slecht en zat kennelijk niet lekker in zijn velletje. Dit kwam omdat hij, hoewel hij eigenlijk superslim is, er op school zo goed als niets van bakte. Hoe kon dat nu? Ons dappere mannetje dat altijd zo adrem en gevat antwoord geeft. Dat mannetje dat altijd zulke moeilijk woorden weet te uiten; en dan nog in de juiste context ook! Hij wist alleen niet hoe hij ze goed op moest schrijven. Of lezen. Gelukkig had hij slimme juffen. Die dit ook niet vonden kloppen. En zich eens goed achter de oren gingen krabben. En tot de conclusie kwamen dat hij best wel eens dyslectisch zou kunnen zijn. Hij schreef tenslotte alles onduidelijk achter elkaar en aan elkaar vast. Schreef feitelijk niet, maar tekende de letters. En raadde soms woorden in plaats van ze te lezen. Of schreef woorden fonetisch op. Hij werd dus getest. En dubbelgetest. Het resultaat van al die tests maken was, dat hij zich natuurlijk nog ongelukkiger ging voelen. Hij voelde zich dom. En het zat er dik in, dat als hij niet dyslectisch zou blijken te zijn, dat hij dan zou blijven zitten. Dat hij groep vier nog eens zou moeten doen. En dat was wel het laatste wat hij wilde. Er brak dus een spannende tijd aan voor ons kleine, grote mannetje.

Afgelopen maandag was eindelijk de uitslag bekend. En werden wij uitgenodigd voor een gesprek. Vrijwel direct na binnenkomst vielen de verlossende woorden: uw zoon is dyslectisch. Zijn intelligentie is normaal, en uit verschillende tests bleek dat hij op sommige punten zelfs ruim boven de middenmoot uitstak! Gelukkig! Hij is dus alleen maar dyslectisch! Hoera! Er wordt nu na de zomervakantie een begeleidingstraject gestart. Hij krijgt, naast meer aandacht op school, (Dank je wel leerkrachten! Ook voor de extra zorg en aandacht die hij al van jullie gehad heeft! ) veertig tot zestig uur extra begeleiding. Door een externe therapeut. Deze deskundige geeft hem dan handvatten hoe hij met deze "handicap" om moet leren gaan.

Bij thuiskomst vertelden we onze jongste dat er niets mis met hem was. (Dit hadden we hem natuurlijk al vaker verteld, maar toch!) Dat hij écht slim was, maar dat er een klein schroefje in zijn hoofd niet helemaal goed aangedraaid was en dat hij daarom dyslectisch was. En dat hij daarvoor na de zomervakantie hulp krijgt. Én dat hij straks tóch naar groep vijf mag! Je zag letterlijk een masker van zijn gezichtje afglijden. Zo opgelucht was hij! Hij is nu weer blij. En vrolijk!! Het zal best moeilijk worden komend schooljaar. Hij zal hard moeten werken. Maar we zullen hem erbij helpen. Het komt goed!

©gertdegoede@011. deze columns werden eerder gepubliceerd op www.bronmagazine.nl