Wilde taferelen in het AMC!!!

Loop ik gisteren na een onderzoek door het Amsterdams Medisch Centrum (AMC), bots ik bijna tegen meester Bram Moszkowicz op! Jawel! Tegen 's Neerlands meest bewonderde, beroemde en waarschijnlijk evenzeer beruchte strafpleiter ooit. En ik moet toegeven: in het echt ziet hij er net zo charmant uit als op de TV. Hij liep innemend geanimeerd te keuvelen met een mooie jonge dame. En wat een mooi pak had hij aan. Zacht grijs-blauw in een mooie niet kreukende zomerse linnenmelange. Scherp gesneden en perfect passend. Cut to the bone, maar dan goed. Zijn aartsrivaal Jord Kelder met zijn veel te kleine pakjes en kekke sokjes zou hier eens een voorbeeld aan moeten nemen! En wat dacht u van zijn schoenen? Vanzelfsprekend niet minder dan perfect! (En ik kan het weten als schoenengek) Het viel me op dat hij echt is zoals hij in de media overkomt. Altijd vol aandacht naar de persoon waar hij op dat moment mee is. Daarbij de buitenwereld volledig negerend. Geen wonder dat alle vrouwen als een blok voor hem vallen! Helaas ook mijn eigen geliefde, die op dat moment naast me liep.

Vanzelfsprekend zou ik mezelf niet zijn als ik niet zou denken: wat doet zo'n man hier? Een zo levenslustige en viriele man in de bloei van zijn leven. Hier in het AMC? Zou hij een bezoek hebben gebracht aan een zwaargewonde criminele cliënt? Of zou hij wellicht zelf iets onder de leden hebben? Wat zou hij dan wel mankeren? Wellicht heef hij chronische migraine. Hij kijkt regelmatig nogal zorgelijk uit zijn ogen. Of zou hij rugklachten hebben? Wellicht een vette hernia? Hij heeft immers een staand beroep. Of zou de heer Moszkowicz mogelijk net zoals wij gewone stervelingen bij een uroloog zijn geweest voor een sterilisatie? Kan ik me wel iets bij voorstellen. Hij heeft tenslotte een mooie en pittige vriendin! En dan heb je niet altijd zin om naar allerlei voorbehoedsmiddelen te grijpen. Heb het zelf ook ooit laten doen. En heb er alleen maar plezier van. Maar nee, daar liep hij te vief voor rond. Wellicht had hij een hartfilmpje laten maken. Hij leidt op de keper beschouwd een nogal enerverend leven. Of leverklachten? Met zijn levensstijl vol rijkelijk gevulde diners die weggespoeld dienen te worden met de nodige mooie wijnen en andere alcoholica zou dat natuurlijk ook mogelijk zijn. Maar nee, hij zal waarschijnlijk bij een cliënt op bezoek zijn geweest. Grootheden gelijk Bram Moszkowicz zijn vanzelfsprekend nooit ziek en sterven nimmer echt. Zij hebben het eeuwige leven en zullen niet licht vergeten worden.

Zelf ben ik heimelijk al jaren een groot fan van deze meester Abraham Moszkowicz. Natuurlijk, hij heeft niet altijd de meest sympathieke cliënten zoals de in 2003 vermoorde Cor van Hout, of de Surinaamse legerleider Desi Bouterse. Of wat dacht u van onze eigen lagelandendiva met de scherpe tong Patty Brard. En vastgoedmagnaat Willem Endstra en zijn kompaan Stille Willem Holleeder. Of de populair populistische politicus Geert Wilders? Hij heeft zelfs voetballer Robin van Persie bijgestaan. En dan vergeet ik waarschijnlijk nog vele andere beroemde en beruchte cliënten. Doch ik vind het schitterend om hem geëmotioneerd en vol passie te horen pleiten. De brave man kan je laten huilen als een volkszanger. En je even later laten lachen als de beste komiek. Hij manipuleert rechters, openbare aanklagers, mediagrootheden en het publiek alsof het niets voorstelt. Hij lijkt feiten en volzinnen rechtstreeks uit de lucht te plukken en ze precies op de zere plek te plaatsen. Als een gesoigneerde marktkoopman windt hij een ieder losjes om zijn vinger. Om diezelfde persoon even later weer los te laten en over iets geheel anders te beginnen. Diezelfde vinger heft hij regelmatig om zijn woorden te verduidelijken en bekrachtigen.

Zoals deze man het vermogen heeft om van de hak op de tak te springen; puur om her en der verwarring en onrust te zaaien is magnifiek! Wat een klasse! Als ik eerlijk ben zou ik wel eens een dag een zitting waarin hij optreedt willen meemaken. Hoogstwaarschijnlijk is dat hetzelfde als een bezoek aan het theater. Feitelijk is de heer Moszkowicz de grootste acteur van ons land. En misschien ook nog wel daarbuiten! En mocht ik onverhoopt ooit een advocaat nodig hebben, dan hoop ik dat hij me zou willen bijstaan. Dan heb ik bij voorbaat al gewonnen!


***Even dit terzijde: over vrije liefde door sterilisatie gesproken! Het viel me in het AMC op dat het crimineel druk was bij de SOA poli. Wij hoorden dat bij toeval aan een belendend tafeltje, deze poli is vlak naast de koffiehoek bij neurologie. Het schijnt daar namelijk flink raak te zijn de laatste tijd. En, dit is echt geen grapje, daarbij gaat het hoofdzakelijk om mensen op leeftijd. Er verspreid zich een ware tsunami van geslachtsziekten over ons calvinistische en koude vergrijzende kikkerlandje. Bejaarde dames willen namelijk ook wel eens sex. Logisch! Maar dán blijkt dat er nog slechts enkele levende mannelijke exemplaren op al die hunkerende en wipgrage dames in zo’n bejaardentehuis over te zijn. En die mannen hebben door het grote aanbod flinke vermoeidheidsverschijnselen. Én dus schijnbaar geen kracht meer om voor de zoveelste keer met van opwinding bibberende handen een condoom over hun stramme lid heen te schuiven. En duiken dan onbeschermd in hun volle glorie op de betreffende dame. En een beestje of bacterie is dan zo overgesprongen . . . . . en daar helpt geen onverzadigbare vetzuurrijke Becel tegen!

Lees meer >> | 1841 keer bekeken

Boring Prince Charles (Hendrik de Staatsboskabouter deel drie)

Gisteravond kwam Hendrik door het kattenluikje naar binnen gezwalkt. Hij had onmiskenbaar te diep in het glaasje gekeken. We zaten net op Nederland 3 naar de nabeschouwingen van het huwelijk tussen Willy en Kate, eh, sorry, William en Catherina te kijken. Daar werd verteld dat de immer olijke broer van de Britse kroonprins, Bonny Prins Harry waarschijnlijk niet door prins Charles verwekt zou zijn, maar door de lijfwacht van Diana. Hendrik liet een grote boer. Haha zei hij. En toch is hij een écht kind van Boring Prince Charly, ik was er zelf bij, hik! Was jij er bij vroeg ik. Heb jij toe staan kijken terwijl die twee aan het copuleren waren? Viespeuk! Dat doe je toch niet? Ik kon er niets aan doen sprak Hendrik en hij stak zijn handen ter overgave in de lucht. Ik was op dat moment een gebroken poot aan het spalken van een veldmuisje. Doe mij trouwens maar eens een lekker glas Glen Morangie. Of heb je die niet? Sorry zei ik, i only have Famous Grouse in the house. Dat moet dan maar sprak Hendrik weer. Daar kan ik ook wel mee leven! Ik schonk een vingerhoedje whisky voor hem in en gaf het hem. Proost! Neem er zelf ook een sprak hij en hij vervolgde zijn verhaal.

Hendrik nam een ferme slok en begon: het was op een koude dag halverwege december. Ik logeerde in de buurt van Edinburg bij een neef van me. Neef Martin Snodaerdt, het hoofd van de hogere kabouterkostschool om exact te zijn. Ik was daar om gastcolleges bosbeheer te geven. Martin had tijdens zijn avondwandeling in het universiteitspark iets klaaglijk horen piepen in een nabijgelegen schuurtje. . Hij gluurde voorzichtig door een kier in de deur en zag midden op de vloer een gewonde muis liggen. Hik! Het arme beestje had met zijn pootje in een val vastgezeten en het was daarbij gebroken. Martin had hem daaruit bevrijd en naar een veilige plek achter in het schuurtje gesleept. Daarna had hij mij erbij gehaald om het pootje te controleren en spalken. Ik ben tenslotte gediplomeerd Staatsboskabouter, hik. Plotseling ging de deur van het schuurtje open en je raad het reeds: jawél! Prince Charles kwam voorzichtig om zich heen kijkend naar binnen geslopen. Hij was kennelijk ietwat beschonken. Achter hem aan kwam een giechelende Diana. Charles riep iets van "Jolly Good" en "Cheerio Lassy", maar Diana riep sssssst! en maande hem tot stilte. Charles tilde zzzijn kilt op en warempel het is waar! Hik! Een kilt wordt dus echt zonder onderbroek gedragen. En ik moet zeggen; Charles stond zzijn mannetje. nou ja, even dan. Eerlijk waar! Hik! Buuurp! Hendrik gaf over. Sorry, sorry, ik denk dat ik beter even wat kan gaan zzzlapen. Heb jij nied ergenz een veilige zzlaapplek voor me? Katten zijn namelijk gek op kabou . . .derzzzzzzz. Hed zzzijn eigenlijk onzzze enige natuurlijke vijanden. De krrrengen! Takkebeesten! Hik! Grp. Snurk. zzzzzz Hendrik viel nu echt in slaap. In zijn eigen braaksel.

Ik veegde hem met de punt van een theedoek voorzichtig een beetje schoon en legde hem in Harry's oude bedje in de hamsterkooi. En zette die kooi naast mijn eigen bed op het nachtkastje. Daarna deed ik wat water in het drinkbakje. Hij zou wel eens flinke dorst kunnen krijgen. Ik deed voor de zekerheid het deksel erop en legde daarop weer een baksteen. Dat zou hem wel veilig houden vannacht!

De volgende morgen werd ik met een kloppend gevoel in mijn hoofd wakker. Vreemd! Zoveel had ik gisteren toch niet gedronken? Ik had ook helemaal geen hoofdpijn! Ver weg klonk een stemmetje. Het riep me. Wat was dat nu? Met mijn nog duffe hoofd keek ik om me heen. De wekker stond op hal zes. Wat vroeg nog! Ik draaide me om en wilde verder slapen. Ik zag de hamsterkooi en besefte plotseling wat de oorzaak van het kloppen was. En van het stemmetje! Hendrik! Natuurlijk! Die had ik helemaal vergeten. Hij klopte als een gek op de hamsterkooi. Ook goedemorgen Hendrik riep ik lachend. Goed geslapen? Een beetje hoofdpijn misschien? Hendrik gromde wat en riep: haal me hier nu maar eens uit verdorie! Het wordt hier benauwd.

Ik bevrijde hem uit zijn kooi en nam hem mee naar de keuken. Daar aangekomen gaf ik hem een bakje water en knipte een klein stukje van de theedoek af zodat hij zich kon wassen en afdrogen.. Ik zal niet in details treden, maar hij stonk vreselijk. Hij rook bijna als een dode hamster. Hendrik waste zich en je zag hem met de minuut opknappen. Koffie riep hij. In vredesnaam koffie! Veel en sterk graag! Ik zette het espresso apparaat aan, wachtte tot het lampje groen werd, vulde mijn eigen kop, en gaf hem ook wat op een lepeltje. Terwijl ik een paracetamolletje voor hem fijnstampte zei ik: als je de volgende keer weer hier komt neem dan je eigen servies mee. En je eigen hoofdpijnpoeders. Deze krijg ik nooit fijn genoeg voor je. En zuip niet zoveel man! Voor hetzelfde geld was je gisteravond een kat tegen gekomen en dan had je nu geen kater gehad! Nee, dan was je in een haarbal terechtgekomen. Hendrik nam een slok koffie, verontschuldigde zich en beloofde beterschap. Hij zou volgende week weer voorbij komen. Nuchter! Ik zweer het!

Hoe liep het verhaal van de copulerende Charles en Diana eigenlijk af vroeg ik nieuwsgierig. Eh, heb ik het daarover gehad? Oh jee, dan was ik wel écht dronken zeg! Dat is eigenlijk beroepsgeheim! Ach: zo spannend was het niet. Charles was net zoals de meeste mensenmannetjes snel klaar. Hop hop: erop en eraf. Geen wonder dat Diana haar heil later bij bodyguards zocht. Het was niet echt spannend. Echter het gevolg van deze daad was wel dat Diana zwanger werd. En geloof me: wij voelen zoiets aan. Vraag me niet hoe en waarom, maar gediplomeerde Staatsboskabouters weten direct of het visje in de kom glipt. Om het maar eens plastisch uit te drukken. Daar hebben we voor geleerd. Maar nu moet ik als de sodemieter naar huis. Moeder de vrouw zal me wel achter de deur op staan te wachten met haar gekakel. Krijg ik nog meer koppijn! Ach, verder is ze wel lief. Hendrik gaf me een vette knipoog. Ik verzin wel een smoesje. Help eens even! Ik liet hem in mijn hand plaatsnemen, bracht hem naar buiten waar het zonnetje reeds heerlijk scheen, en zette hem op de vuilnisbak. Hij floot weer even schriel en ja hoor! Daar kwam de ekster weer aangevlogen. Hendrik kroop op de rug van het grote beest, mompelde een groet en vloog weg.

Lees meer >> | 1575 keer bekeken

Datingvirus besmet Nederland!

Lees meer >> | 2049 keer bekeken

Macht erotiseert.

Hallo bovenstebeste lezer met dit IP adres: IP: 82.171.109.17, wat leuk dat je telkens weer deze blog opzoekt. Mocht je meer informatie willen, neem dan gerust contact met me op!

Vrolijke groeten, Gert

Lees meer >> | 1996 keer bekeken

Jonge oma

De mannen waren deze week vrij van school. Ze hadden twee weken meivakantie. En dus begonnen ze zich na de eerste vrije week te vervelen. Ze begonnen ruzie te maken. En flink ook! Het werd dus de hoogste tijd om hardhandig in te grijpen voor ze elkaar de hersens in zouden slaan. We kwamen overeen zo snel mogelijk het plaatselijke pretpark annex zwemplas te bezoeken. Daar aangekomen nestelde ik mezelf heerlijk met een spannend boek in mijn van huis meegebrachte klapstoel. En de mannen vermaakten zich uitstekend in het water dat al een redelijke temperatuur leek te hebben. Regelmatig wierp ik een blik op de plas als ze me riepen om weer een bommetje of levensgevaarlijke onderwater stunt te aanschouwen. Ze hadden plezier. En ik dus ook.

Er kwam een leuke, jong uitziende vrouw van een jaar of vijfenveertig voor me zitten. Ze had twee kleine kindertjes bij zich. Ze spreidde haar picknickkleed uit, wurmde de kinderen in hun badpakjes, en smeerde ze in met zonnebrandmiddel. Shit! Dacht ik, ik heb de mannen niet ingesmeerd, maar werd afgeleid door een helikopter die van de naastgelegen Vliegbasis Volkel opsteeg. Ik blijf nu eenmaal een kleine jongen als ik vliegtuigen of helikopters zie. En voor wat dat betreft woon ik hier in Uden natuurlijk fantastisch met zo’n vliegbasis om de hoek. Maar dit terzijde. De helikopter was een wit met blauw exemplaar. Vreemd! Doch ik had van de week al meer kleine burgertoestellen rond Volkel zien vliegen en besteedde er verder geen aandacht aan.

De jongens hadden zich onderhand afgedroogd, wat gedronken en naar de traphelikopters en botsauto’s getogen en ik raakte verzonken in mijn boek. Ik hoorde kinderstemmetjes roepen. Mag ik een ijsje oma? Ik keek op. Ze hadden het tegen de vrouw voor me! Het bleek dus een jonge oma te zijn. Een verrekt jonge oma zelfs. Mogelijk komt het omdat ik zelf de vijftig al eventjes gepasseerd ben, maar het lijkt alsof ik tegenwoordig steeds vaker jonge oma’s zie. Het valt me gewoon op. Natuurlijk weet ik dat het in mijn jeugd heel normaal was om jonge oma’s om je heen te zien. Ik geloof dat de buurvrouw die vroeger naast ons woonde zelfs al op haar vijfendertigste oma werd. Echter: dat was toen. Ik ben er aan gewend dat onze meeste vrienden en kennissen, allemaal zo tussen de vijfenveertig en vijftig, toch noch vrij jonge kinderen hebben. Ik raakte dus, mede door een “enigszins vreemde” Becel reclame, waarin een jonge vrouw zegt te willen genieten van haar nog ongeboren kleinkind, enigszins gefascineerd door het fenomeen “jonge oma’s”

En wat doe ik in zo’n geval: ik Google even om te kijken of ik niet wat meer informatie over jonge oma’s kan vinden. En of dat het weer jonger worden van oma’s inderdaad weer vaker voorkomt in Nederland. Tik, tik tik . . . enter. Oeps! Da's even slikken. Het blijkt dus dat de erotische industrie een nieuw gat in de markt gevonden heeft: de exploitatie van oma’s! Na enkele kopjes als:“ de badmeester is na een lange dag super**** geworden. Alle jonge meiden zijn weg. Alleen is er nog een oma aanwezig. Hij ***** haar ***** vol. . . . “ heb ik het wel weer gezien. Snel maar even een ander zoekresultaat zoeken. Ik tik dus jonge oma zonder ‘s en druk op enter. Aha! Da’s al beter. Hier vind ik wel wat ik zoek. Ik kom er dus achter dat het regelmatig voorkomt dat vrouwen al jong oma worden. Ik lees hier over een oma van eenenveertig. En daar is er een van negenendertig. Het komt dus inderdaad vaker voor.

 En dan lees ik dat de nu dertigjarige Giulia Ellia uit Napels zichzelf vorig jaar de jongste oma van Europa mocht noemen. Ze kreeg zelf op haar vijftiende een dochter die op haar beurt vorig jaar maart op haar veertiende een kind kreeg. Ze schijnen er erg gelukkig mee te zijn. Ik moet er nu eerlijk gezegd nog even niet aan denken opa te worden. Hou me ten goede, ik wil dolgraag ooit eens opa worden, en het liefste meerdere keren. Maar ik moet er toch echt niet aan denken dat mijn nu vijftienjarige dochter binnenkort mamma wordt. Laat haar eerst nog maar eens lekker genieten van haar onbezorgde leventje. En gaan studeren. En gezellig uit gaan. En dan straks als ze gesetteld is, dan mogen de kleinkinderen komen. En dan wens ik dolgraag op te passen als ze wil blijven werken. Maar nu nog niet!

Vanmorgen las ik op mijn I Pad dat er een helikopter was neergestort in Veghel. Het bleek de bewuste heli te zijn die ik op had zien stijgen. De piloot, een vijfenzestigjarige man uit Apeldoorn, kon gelukkig ongedeerd het toestel verlaten en de brand blussen zodat de schade beperkt bleef. Vijfenzestig. Dat ben ik over dertien jaar. Een mooie leeftijd om opa te worden.


 

Lees meer >> | 1742 keer bekeken

Kikkerbil (gedicht)

ik heb vandaag een kikker gekust
zomaar prompt verloren
hij zat daar aan de waterkant
al in de zonnegloren

er gebeurde niets
zelfs geen gekwaak
hij smaakte ietwat bitterig
had verder kraak noch smaak

een prins kwam niet naar voren
ondanks de zonneschijn
misschien omdat ''k geen meisje ben
of ''t is domweg een chagrijn

misschien heb ik een pad gekust
ik zie niet echt verschil
zal ik de kok eens vragen
best lekker kikkerbil

Lees meer >> | 1629 keer bekeken

Kip zonder kop (gedicht)

Daar liep laatst
een kip in ''t rond
ze botste keer op keer
mijn onderdanen zeer
het begon me ietwat
te vervelen
zodat ik korzelig
aan haar vroeg
bent u soms rozig
of kippig
enigszins van de leg?
maar al wat ik oreerde
ze kakelde en kukelde
scharrelde heen en weer
zag me niet staan
even stond ik er bij stil
en liep ik dom te dralen
deze kip was zonder kop
Lekker!
snel even plukken
en dan op de grill
kippenvel van genot

Lees meer >> | 6170 keer bekeken

In memoriam: Harry.

Vanmorgen vond ik Harry. Dood. Een kaalgevreten skeletje in zijn kooi. Opgegeten door de kat van de buren. Ik ben er kapot van. Harry was al bij me sinds mijn vierde of vijfde. Ik had hem in de bossen rond Epe gevonden. Mijn pappa en mamma vertelden destijds dat hij wel eens heel oud zou kunnen worden. Het was zelfs mogelijk dat hij me zou overleven vertelden ze. Het mocht helaas niet zo wezen.

Waarschijnlijk was hij al zo rond de vijfendertig toen ik hem vond. Echter: precies wisten we dat niet. Hij was immers nooit officieel aangegeven bij de burgerlijke stand. Het was een stevig en harig, maar lief kereltje. En monter dat hij was! Altijd was hij in voor grappen en grollen. Hij was een kei in verstoppertje spelen, maar liet zich altijd weer met liefde vangen. En Harry kon knuffelen als de beste! Als ik sliep lag hij altijd naast me op het nachtkastje. Vanzelfsprekend in zijn eigen bedje; want bij mij in bed was natuurlijk te gevaarlijk. Ik zou hem immers zomaar ongewild kunnen pletten! En dan zou hij doodgaan. Dat wilde ik vanzelfsprekend niet.

We hebben door de jaren heen heel wat meegemaakt samen. Soms nam ik hem stiekem mee naar school. Dat was niet zo handig. Hij kriebelde namelijk nogal. En ik kon hem tenslotte niet in mijn schooltas laten zitten. Stel je voor dat iemand ertegenaan zou schoppen. Of nog erger, ermee ging gooien! Dus verstopte ik hem meestal onder mijn blouse. Dan had hij het meteen lekker warm. Het enige nadeel daarbij was dat hij nogal winderig was. En die scheetjes stonken met toch! Hij was verstokt vegetariër en vooral verzot op truffels, paddestoelen, uien en knoflook. En dat ga je ruiken natuurlijk. Maar hij zocht en verzamelde zijn eten zelf in het bos hier in de buurt als ik hem uitliet. Dat dan weer wel.

De leraren en leraressen op school vroegen wel eens of ik wel helemaal gezond was. Er hing altijd zo'n enorm vieze lucht altijd om me heen! Ik vertelde hen dan maar dat ik een Fret in huis had. En dat het normaal was dat die zo stonken. Ik kon ze moeilijk de waarheid vertellen over Harry. Waarschijnlijk zouden ze me niet eens geloven. Want ik was een van de weinigen die hem kon zien. En voelen. Dat komt omdat mijn familie heel ver verwant is met Harry en zijn soortgenoten. Harry was namelijk een harige boskabouter. Een echte! En die zijn tegenwoordig zeldzaam. Ik besloot dus voor hem te blijven zorgen alsof hij mijn eigen vlees en bloed was. Er was echter één klein probleempje. Harry was een tikje schizofreen. En dat was toen hij jong was nog niet zo storend, maar later werd het al maar erger en erger. Hij had een altijd dronken scheepskapitein, een zeemeermin en een slager in zijn hoofd zitten. En nu zul je denken: een dronken kapitein en een zeemeermin lijken me flink lastig, maar een slager zal wel meevallen. Dus niet! Die was juist het ergste. Op de momenten dat hij slager was ving hij in het begin nog krekels, muizen en mollen om te slachten, maar gaandeweg ging het van kwaad tot erger. Hij ving en slachtte onder anderen onze eigen hamster en een van de katten van de buren. Op een gegeven moment wilde hij zelfs mijn broertje slachten. Hij had hem al gevangen. Ik was nog net op tijd.

Zodoende moest ik hem zo nu en dan opsluiten. Ook 's nachts. Ik wist tenslotte niet wat hij uit zou gaan vreten als ik sliep. Voor hetzelfde geld zou hij mij slachten. Hij beweerde vanzelfsprekend bij hoog en bij laag dat hij dat nooit zou doen, maar ik vertrouwde hem niet meer. In het begin stopte ik hem in een terrarium, maar daaruit kon hij makkelijk ontsnappen. Net als die hamsterkooi, alhoewel hij het rad wel erg leuk vond! Maar zo nu en dan ging hij, als hij de zeemeermin was in het water zitten. Een gevolg daarvan was dat ik hem een keer half verzopen in het drinkbakje vond. Ik kon hem nog net met veel moeite reanimeren. Een week later was ik hem kwijt. Ontsnapt uit de hamsterkooi. We zochten ons rot, maar konden hem nergens vinden. Tot op een gegeven moment iets hoorden. Er kwam een vreemd geluid uit de drankkast. En ja hoor, daar was hij. Hij zat gevangen in een likeurfles. Laveloos was hij. Hij had een hele fles van mijn moeders bruidstranen leeggedronken en zong nu luid de meest schunnige zeemansliederen. Ze heette Bloody Mary, hik, en was de schrik der zee, hik, hik . . . . dus drink op Bloody Mary, hik, en op alles wat ze deeeeee . . . . burp! We moesten de likeurfles voorzichtig kapotslaan, want hij kon er zelf niet meer uit komen.

Zo ging het niet verder. We besloten dat hij tegen zichzelf beschermd moest worden en hingen hem 's nachts in een klein kanariekooitje aan het plafond. Daar kon hij vast niet uit ontsnappen. We werden samen ouder en ik kreeg een vrouw en later ook kinderen. Zo nu en dan had hij een paar goede weken, maar je moest hem continue in de gaten houden. Ik had ook mijn werk en kon hem niet meer overal mee naar toe nemen. Dat was immers te gevaarlijk. Voor hetzelfde geld ging hij weer drinken. Of erger: zwemmen. Of nog erger: slachten! Misschien zou hij zelfs nog een vierde extra persoonlijkheid ontwikkelen. We vonden een oplossing: Als ik niet thuis was zouden Jaap en Keesje, onze forse twee eïge tweeling van even over negen, twee verantwoordelijke knapen, voor hem zorgen. Met de hand op hun hart bezwoeren ze mij Harry goed te verzorgen. En ze deden ook hun best. Maar het ging gewoon niet.

Harry was namelijk op een gegeven moment begonnen met bijten. Hij dacht dat hij een hondsdolle wolf was. Inderdaad: het was waar we al bang voor waren. Hij had een nieuwe persoonlijkheid ontwikkeld. En de jongens durfden hem niet meer te verzorgen. Hij werd agressief en kwaadaardig. Ik nam hem zelf maar weer onder mijn hoede. Probeerde zo goed en zo kwaad het ging hem te verzorgen. Maar hij wilde dit niet meer. Ik vroeg of hij misschien weer terug naar het bos wilde? Weer vrij wilde zijn? Maar nee. Hij was moe. En werd almaar zwakker en zwakker. At niet meer. Hooguit, als ik niet goed oppaste, zo nu een dan een hap uit mijn vinger. Dronk zo goed als niets meer. Zelfs niet als hij de zeeman was. Zelfs geen water. Ik had hem weer in de hamsterkooi gelegd. In zijn eigen zachte bedje. Zonder deksel. Hij was toch te zwak om eruit te klimmen. En daar is hij waarschijnlijk in zijn slaap overvallen. En nu is hij dan dood. Moegestreden. Hij kon zichzelf niet meer verdedigen tegen de kat van de buren. Tegen dat rotbeest! Ik zal Harry missen. Mijn schizofrene vriendje. Mijn eigen boskabouter. Er is een stukje van mezelf weg.

Als aandenken heb ik zijn kleine botjes en schedeltje bewaard. En zo goed als ik kon, er missen een paar botjes, heb ik alles weer aan elkaar geplakt. Harry hangt nu in de hal. In zijn kanariekooitje. Met zijn rode mutsje parmantig op zijn dode schedeltje. En die rotkat? Ach die weet niet beter. Of misschien ook wel. Misschien heeft hij wel wraak willen nemen vanwege Harry's moord op zijn oudtante. We zullen het nooit weten. Ik spreek geen kattentaal. Harry kon dat wel. Maar die is er niet meer.
 

Lees meer >> | 2034 keer bekeken

100 jaar Circus Herman Renz.

Deze week verblijde één van onze nationale trotsen, het wereldberoemde Circus Herman Renz ons dorp met een bezoek. Gelukkigerwijs heeft de eigenaar van onze plaatselijke Super de Boer, Ronald de Laak, in het verleden een poosje meegedraaid met dit reizend spektakel. En daarmede een goede band opgebouwd met circussen en wel speciaal met de familie Renz. Dit houdt dus in dat zodra het Circus eraan lijkt te gaan komen er een kortingsactie geregeld wordt door deze goede man. En hoe! Toen hij een paar jaar geleden de lokale supermarkt overgenomen had, regelde hij als heropeningstunt een gratis voorstelling, compleet met popcorn, suikerspinnen en limonade. Ook andere jaren gaf hij zodra het circus in de buurt was kortingsbonnen weg, maar dit keer had hij weer een écht mooie actie: hij had weer een complete voorstelling afgehuurd. En wij mochten bij elke vijftien euro aan boodschappen een kaartje kopen voor slechts zés euro!
  

Lees meer >> | 2488 keer bekeken

In de aanbieding.

Afgelopen donderdagmorgen stond ik om halfnegen al bij de Lidl binnen. In opdracht van mijn geliefde. Of ik even een roze hardloopjack en een zwart met roze afgebieste sportcapri wilde halen. En of ik dan meteen ook maar even een zwarte compressietop met daarbij passende compressiebroek, plus een sportbeha wilde meenemen. In de folder stond dat de aanbieding vanaf donderdag gold, dus maar meteen 's morgens vroeg op pad getogen. Ik had al visioenen van graaiende, verwilderde vrouwen voor me, maar het viel mee. Het was zelfs nog betrekkelijk rustig in de super. Een Lidl doet me op de een of andere manier altijd een beetje aan Italië herinneren. Daar heb je ook van die buurtsupers waar je van alles en nog wat kunt kopen. Echter hetgeen je echt nodig hebt, is er nooit op voorraad. Altijd kom je dan met je armen vol spullen naar buiten die je niet nodig hebt. Ach; wie weet is het ooit wel handig. En het was zó goedkoop!

Bij het schap met de sportaanbiedingen aangekomen bleek alles er zowaar nog te zijn. En nog in de goede maten ook! Naast me stond een leuke jonge vrouw van zo'n jaar of dertig. Ze had een dochtertje van een jaar of drie/

Lees meer >> | 1513 keer bekeken