Lentekriebels. (met gedicht)

Het is weer lente! Alles groeit en bloeit weer en je wordt 's morgens weer heerlijk gewekt door vrolijk fluitende vogeltjes. Een prachtig uitgedoste mannetjesvink is zijn territorium weer aan het verdedigen en vecht tegen zijn eigen spiegelbeeld. Dit houdt dus in dat hij al dagenlang met ware doodsverachting als een krankzinnige kamikazepiloot met volle vaart tegen onze schuifpui opknalt. En dat dan meerdere keren achtereen tot hij van vermoeidheid maar in een boom achter in onze tuin gaat zitten. Hij is echter niet de enige gevleugelde vriend die de lente in zijn bol voelt. Ons vaste duivenkoppel; twee enorm dikke licht grijsbruine exemplaren (Ik ben blij en gelukkig dat deze reuze grote gedrochten nooit in onze tuin kakken. Dat moeten echt enorme flatsen zijn) zitten elkaar de gehele dag te knuffelen. Ze tortelen alsof hun leven ervan afhangt.

 Verscheidene merelpaartjes zijn druk in de weer met het bouwen van nieuwe nesten in onze haag van hedera en wisteria (gouden/blauwe regen). Ook de musjes doen daar hun ding. Ze kibbelen en bouwen nijver en vrolijk aan hun verse bedjes. Onze eigen Wisteria-lane dus! Maar deze schoonheid van ontluikende liefde is kwetsbaar. Een eksterpaar voelt zijn kansen op verse eieren en vlees met de dag toenemen, maar wordt nog oogluikend getolereerd in onze tuin. Net als de Vlaamsche gaai die zo nu en dan ook even de situatie komt overzien. Het boomklevertje sjeest in elke beschikbare boom met een vaart van onder naar boven en weer terug. Op zoek naar wat? Ik weet het niet. Waarschijnlijk liefde.



Echter: de lente ontluikt niet alleen in het fladderend gedeelte van het dierenrijk. Ook de homo sapiëns heeft de lente in zijn c.q. haar bol. Wandelend door ons dorpscentrum zie ik menig jong menselijk vrouwtjesexemplaar met bolle buik voorbij komen. Glanzend van liefde en stralend van intern opgeslagen, bijna radioactief fluorescerend zonlicht lopen ze, al dan niet gekweld door vermoeidheid of bekkeninstabiliteit, gelukzalig te waggelen door de straten. Mijn eigen vrouwtje en ik, waren deze week voor een bevrucht kennisje van ons, als cadeautje wat ultrakleine kledingstukjes aan het kopen. Onze eigen jongste nestworp was er ook bij. We hadden het erover dat dit kledingstuk toch echt te jongensachtig was en dat werkelijk meer voor meisjes. Onze jongste merkte daarbij op: weten ze nog niet of het een jongetje of meisje is? Hebben ze die luier dan nog niet verschoond? Volgens mij wordt het tijd voor wat seksuele voorlichting!

Als de vroege vogels
nijver heen en weer
vliegend met takjes
veertjes en plastic
aan ‘t fluiten en baltsen slaan
en daarbij stilaan
met een gerust hart
mij laten delen
en aanschouwen
wat de echte lente is
dan scheurt mijn hersenpan
en mijn ziel
opent zich volledig
ik laat zon en liefde
ruimhartig naar binnen

Dieper dan
in mijn diepe binnenste
voel ik rusteloos
adembenemende
kriebels opborrelen
en krijg zelf
een soort van nesteldrang
een aloud oerinstinct
tot vermenigvuldigen
en liefhebben
ik sla mijn vleugels uit
en ga op zoek
naar mijn eigen vrouwtje
die ergens in de verte
verlangend op mij wacht


***Voetnoot: Echter niet iedereen beleeft zijn of haar lente op een goede manier. Gisteren las ik namelijk dit op Facebook: 

Antwerpse studente veilt maagdelijkheid op internet | Studio Brussel www.stubru.be
De 20-jarige Antwerpse studente 'Noëlle' wil haar maagdelijkheid via een escortbureau te koop aanbieden op het internet. De teller staat op dit moment al op 150.000 euro. De hoogste bieder krijgt 24 uur het gezelschap van Noëlle.

Vanmorgen las ik dat met het bieden de 250.000 euro reeds overstegen was . . . . Zoiets doet me zeer. Het doet me pijn te merken dat geld tóch vaak machtiger is dan liefde. Liefde moet mooi zijn. Een eerste keer sex moet teder en liefdevol zijn. Grenzen zijn er weliswaar om te verleggen. Maar of dit nu op deze manier moet?

 

Lees meer >> | 2806 keer bekeken

Boekenweek 2011

Uren lang kan ik mezelf verliezen in boeken. Wanneer iemand mij op een onbewoond eiland neer zou zetten, zou ik dat prima vinden, mits ik voldoende leesvoer mee zou krijgen. Als kind al lag ik dagen achtereen te lezen voor de kachel. Dit tot ergernis van de overige gezinsleden. Niet alleen door de warmte die ik tegenhield, maar ook omdat ik dan totaal niet meer aanspreekbaar was. Ik was zoals men zegt met recht een boekenwurm. Gelachen heb ik met de boekenreeks In den Soete Suickerbol en Gehuild bij Alleen op de wereld en Duco's gevleugelde dromen. Vol spanning las ik de Bob Evers serie, een enorm grote reeks hilarische verhalen met drie jongens; Arie Roos, Jan Prins en natuurlijk Bob Evers zelf in de hoofdrol, die de meest bizarre en spannende avonturen beleefden. Ik weet niet of u de Dirk Pitt verhalen van Clive Cussler kent, maar dat is zo ongeveer de volwassen editie van de Bob Evers serie. En dan de avonturen van de Baron von Munchhausen: kippenvel! Of Gullivers reizen! Heerlijk!

Op de middelbare school was het even wat minder. We hadden natuurlijk de verplichte kost van Marga Minco, Stijn Streuvels en Harry Mulisch, maar dat was verplicht en dus saai. Toen ik weer ouder werd begon het leesvirus weer toe te slaan. Ik las de complete serie van Angelique, de koningin van de onderwereld in een ruk uit, en nog eens en nog eens. Wat een geweldig verhaal was dat! Liefde, intriges, lust, haat enz. enz. Alles zat erin. Ook smulde ik van de bijzondere avonturen van Jan Wolkers en las door de jaren heen zo goed als alles wat ik maar te pakken kreeg. Naast de Clive Cussler boeken vrat ik alles van de Afrikaan Wilbur Smith en verloor mezelf in de gedachten van Ayla in de serie de Aardkinderen. Harold Robbins was ook fijn om te lezen, net als andere oudgedienden zoals Multatuli, Jan den Hartog, Toon Kortooms enz. enz, Kortom ik was en ben wat betreft leesvoer een echte alleseter.

De laatste jaren heb ik veel historische avonturenromans gelezen. En dan niet alleen het werk van Dan Brown, maar onder anderen ook van Jörg Kastner, David Hewson en Wouter van Maastricht. Ook de aangrijpende boeken van Khaled Hosseini en Stieg Larsson slurpten al mijn aandacht tijdelijk op. Mijn boekenkasten staan allemaal vol en ik herlees de meeste boeken regelmatig. Het is een vreemde combinatie in mijn boekenkast. Mijn geliefde leest wel wat, maar meestal zijn dat van die chicklit niemendalletjes. En die lees ik pertinent niet. Ik heb me er wel regelmatig aan bezondigd, maar kan er de energie niet meer voor opbrengen. Al na enkele bladzijden weet ik reeds hoe het volgende hoofdstuk zal zijn. Allemaal desperate housewife's en sex in the city aftreksels. Bah! Nee hoor! Geef mij maar Tomas Ross, Boudewijn Buch, Jules Deelder of David Baldaci, of John Grisam, of . . . . En die, en die . . . .En wat dacht je van deze: . . . . enz. enz. Ik zou bladzijden kunnen vullen met de schrijvers en schrijfsters die ik gelezen heb. Ik heb onderhand een rijk leven achter de rug. en dat komt onder anderen door het vele lezen dat ik gedaan heb. Als je een boek leest, beleef je tijdelijk een leven naast je gewone leven. Je bent even heel ergens anders. Een mooi boek is een cadeau. En goed schrijven een gave.

Nu ben ik voor het eerst in een roman van Arnon Grunberg begonnen genaamd de Asielzoeker. Ik ben nog niet heel erg ver, maar het leest lekker weg. Het is eigenlijk pas voor het eerst dat ik een boek van zijn hand lees. Vreemd, want het is een van Neerlands meest verkochte schrijvers. Óók internationaal. En hij schrijft geweldig scherpe en humoristische kleinoden in o.a. de Volkskrant. Echter nu is het boekenweek. Én het boekenweekgeschenk voor dit jaar is een boekje geschreven door Kader Abdolah, genaamd de Kraai. En van hem had ik óók nog nooit iets gelezen. Afgelopen week zag ik hem in gesprek met Mathijs van Nieuwkerk in de wereld draait door en ik viel direct voor zijn Arabische charme. In een ver verleden heb ik namelijk een ontzettend fijne collega gehad, een Turk, gezegend met de mooie naam Osman Tünc, en die sprak net zo bloemrijk en grappig als deze meneer Abdolah. Dus kreeg ik de kriebels en wilde wel eens iets van hem lezen. Vandaar dat ik nu een boek van Grunberg heb gekocht. Dan kreeg ik er gelijk een Abdolah bij. Twee vliegen in één klap dus!

 

Lees meer >> | 2991 keer bekeken

Het carnaval is weer voorbij.

Afgelopen zondag hebben we in ons gezellige dorp onder het genot van een Goddelijk stralende zon mogen smullen van een mooie en gezellige carnavalsoptocht. Alles werkte mee en iedereen was vrolijk. En niettegenstaande dat het schuimend gerstenat gretig aftrek vond, viel er geen onvertogen woord. Heel ons dorp leek op de been te zijn gekomen en het was een en al sfeer en gezelligheid. De bloaskapellen, harmonieën en dweilorkesten toeterden om het hardst om eenieders aandacht. En de deelnemers aan de optocht hadden er met hun praalwagens, loopgroepen en andersoortige variaties weer enorm hun best voor gedaan om er iets moois van te maken. Onder anderen het strooizouttekort van de afgelopen koude winter werd door verschillende carnavalsgroepen met beide handen aangegrepen; en ook de komst van een Van der Valk etablissement en het nieuw te verrijzen streekziekenhuis werden veelvuldig op kolderieke wijze op de hak genomen. Brabant op zijn best!

Lees meer >> | 2492 keer bekeken

Een grote stap. Deel twee

Vertelde ik vorige week nog over de grote stap die onze kinderen in hun ontwikkeling maakten. Welnu: er is al weer een stapje bijgezet. De eerste "mee-eter" komt eraan! Jawel: haar vriendje komt hierheen! De kogel is door de kerk! Na het bezoekje aan de Efteling is het nu definitief. Een onschuldige omhelzing en wat handje warmen hebben het begeerde effect gehad. Ze vonden het beiden toch wel érg prettig voelen zo bij en met elkaar. Onze oudste is nu dus heftig verliefd en heeft met haar lief afgesproken dat hij komende maandag naar ons toe komt. Én blijft logeren! Hij schijnt reeds rond een uur of tien hier op het busstation te willen arriveren. Hij houd van vroeg opstaan. En dat voor een puber? Vreemd! Vandaar uit wenst onze oudste dat we haar en haar lief even met de auto naar het zwembad in een nabijgelegen grotere gemeente brengen. Daar is het zwembad namelijk veel exotischer dan ons eigen plaatselijke zwembad, dat volgens haar totaal niets voorstelt. Wat je van ver haalt is vermoedelijk lekkerder. Vandaar ook dat haar vriendje niet hier uit de omgeving komt waarschijnlijk.

Het liefste heeft ze dat we hen zo rond een uur of vijf, als het zwembad sluit, af komen halen. Maar als compromis vindt ze een busrit richting huis nog wel enigszins acceptabel. Maar of we ze wél even op het busstation op willen pikken. Ach! Waarom ook niet? Vooruit dan maar! Het is ook best wel een eindje lopen van de bushalte naar huis.

Tja en dan doet zich, na zo’n grote stap, ook het eerste probleem voor. Waar moet hij slapen? Ik begrijp best dat ze nu nog niets uit halen. Daar zijn ze geestelijk (en lichamelijk waarschijnlijk ook) nog iets te jong voor. En verder vertrouw ik onze oudste voor honderd procent voor wat dat aan gaat. Ze hebben nog niet eens gezoend! Waarschijnlijk is het enige waar we last van zullen hebben, dat ze tot midden in de nacht blijven kletsen. En daarmee ons uit onze slaap houden. Het beste leggen we hem daarom nu maar bij onze middelste op de kamer. Als je ze tenslotte nu al toestaat om samen op een kamer te slapen kun je het straks, als ze iets ouder zijn niet meer verbieden. Toch? Of ben ik nu ouderwets? We hebben onze oudste in elk geval ervan kunnen overtuigen wat onze mening in dezen is. En ze is het er nog mee eens ook. Ze zegt ons zelfs te begrijpen! . . . . ?

Maar het is heerlijk om je kind zo gelukkig te zien. Fantastisch om te zien hoe een gezichtje kan glimmen van vreugde. Ze straalt als de zon! En het is alsof het een heel andere vreugdeglans is als anders. Een vollere glans lijkt het wel. Liefde is mooi. Ik ben alleen als de dood voor wat er gaat gebeuren als het straks uit gaat. Bang voor het verdriet. Je hebt tenslotte het liefste dat je kind nooit verdriet heeft of zal gaan krijgen. Want dat gaat onwillekeurig op een gegeven moment gebeuren. Maar laten we er nu maar van genieten. Van de liefde! Allemaal. Én ten volle!
 

Lees meer >> | 1456 keer bekeken

Een grote stap

Komende zaterdag gaat het gebeuren. Onze oudste twee van 12 en bijna 15 gaan samen naar de Efteling. Niet helemaal alleen, want er gaan nog twee vriendinnetjes van onze oudste mee, maar toch. Het is tenslotte een hele reis. Eerst met de bus naar Veghel. Dan overstappen op de bus die naar den Bosch gaat. En dan daar op het station een half uur wachten op de snelbus naar de Efteling.

Ik lig er al dagen flink wakker van. Zij niet natuurlijk! Onze oudste heeft via het internet alle vertrek en aankomsttijden op gezocht en gecheckt en dubbelgechekt. We hebben ze geld meegegeven. En hebben ook, je weet tenslotte maar nooit waar het goed voor is, alvast de maandelijkse toelage van de oudste op haar rekening gestort. Ik zie elk mogelijk doemscenario voor me en zij denken alleen maar aan de pret die ze gaan beleven. Zij zien geen beren op de weg. Maar ik wel. Het grote loslaten begint. Vanzelfsprekend gun ik ze alle plezier en vrijheid, maar toch . . . . vind ik het spannend. Héél spannend! Als ze de bus maar niet missen. Als ze maar geen vervelende of enge mensen tegenkomen. Als ze maar geen ongeluk krijgen! Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik loop hier écht niet de hele dag mee rond. Maar zo nu en dan speelt het wél door mijn hoofd. Ze zijn nog zo jong!

Aan de andere kant: ze weten veel meer dan ik vroeger, toen ik dezelfde leeftijd had. Ze zijn veel wijzer. Ook zijn ze veel assertiever en minder angstig voor het vreemde dan ik destijds. Maar daarentegen was ik op een andere manier zelfstandiger, zei het veel verlegener. Ik had al vanaf mijn tiende allerlei baantjes en had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel tegenover thuis. Ik moest veel helpen in het huishouden en op mijn kleine zusje passen omdat mijn moeder zo goed als altijd ziek was. Die verantwoordelijkheid kennen onze kinderen niet. Gelukkig maar! Zij zijn zich niet bewust van de gevaren. Zij hebben niet elke schooldag vele kilometers hoeven fietsen langs blaffende en bijtgrage tuindershonden. We hebben ze niet bewust verwend, maar toch! Ze zijn zo lief hè!

In ieder geval weten ze beter dan wie ook wat reizen is. Zo jong als ze zijn hebben ze toch al flink wat van de wereld gezien. Ze hebben al diverse keren gevlogen en zijn ook al diverse malen met de trein op pad geweest. Samen met ons weliswaar, maar toch. Ze weten wat het is om op een perron o.i.d te wachten. Hebben genoeg bedelaars gezien. En hebben al eens zwervers van zich af moeten slaan die hun Mac Donalds menu‘s wilde afpakken. Die voorsprong hebben ze. Mijn eerste vliegreis was pas tijdens mijn militaire diensttijd. Een excursie naar het ijzeren gordijn met een toen al bejaarde Fokker F27 Troopship. (Een vliegtuig waar mijn opa waarschijnlijk nog aan gewerkt had. Die was namelijk vliegtuiginterieurbouwer bij Fokker.)

We hebben ze ingeprent goed op elkaar te letten en steeds bij elkaar te blijven. Samen uit, samen thuis. En verder moeten we ze maar vertrouwen. En laten genieten. De oudste heeft bij de Efteling ook nog afgesproken met een vakantievriendje. Dit is een leuke jongen die ze afgelopen zomer in Oostenrijk heeft leren kennen. En hoewel hij een jaar jonger is hebben ze veel en leuk MSN contact met elkaar en delen elkanders vreugde en verdrietjes. Maar ze zijn niet verliefd hoor! Welnee! Ik plaag haar natuurlijk zo nu en dan. En noem de jongen dan Max Laadvermogen. Hij heet namelijk Max en zijn vader is trucker. Ik heb haar uitgelegd dat hij waarschijnlijk door zijn vader zo genoemd is omdat er vroeger, toen Max zijn moeder zwanger was, op zijn vrachtwagen “MAX. LAADVERMOGEN 10 TON” stond. Hàhà . . . typisch weer een pappagrapje! Ècht niet grappig!!!

Komende zaterdag heb ik me voorgenomen niet de hele dag in de zenuwen te gaan zitten. Ik ga gewoon samen met onze jongste naar de bioscoop. Naar “Mijn opa is bankrover”. Met Michiel Romeyn (Jiskefet, Alles is liefde enz.) in de hoofdrol. De trailer hebben we eerverleden week al gezien en de film lijkt me hilarisch! Lekker lachen en genieten dus. En even afgeleid zijn . . . .

Lees meer >> | 1642 keer bekeken

Emigratiegolf

Van de week hoorde ik op de radio dat er na een jarenlange daling van het aantal emigranten vanuit Nederland, dit weer is toegenomen. Vorig jaar vertrokken ruim 118.000 mensen naar het buitenland, dit waren er 6.000 meer dan in 2009. Maar wees niet bang: door de toename van het aantal immigranten in Nederland is de bevolking per saldo wel gestegen. Laatstleden woensdag 9 februari 2011 bereikten we het mooie getal van 16 miljoen 666.666 inwoners! De PVV wil nu een pollformulier gaan ontwikkelen om te weten te kunnen komen waarom mensen het land verlaten. Wie had het ook alweer over het bezuinigen op onzinnige dingen? De meeste oorzaken zijn tenslotte al lang bekend bij het CBS. En wat gaat er gebeuren als deze landverhuizers massaal aangeven dat ze weggaan vanwege de toenemende intolerantie in ons land? Dat ze weggaan uit angst voor de opkomst van aanhangers van diezelfde de PVV? Gaan ze dan uit de politiek? Dat zou wel erg prettig zijn! Hieronder heb ik het een en ander uitgeplozen over het hoe en waarom van emigratie.

Ten eerste moet je onderscheid maken tussen de verschillende groepen die vertrekken uit ons mooie Nederland. Het gaat namelijk niet alleen om de 'ouderwetse' emigrant die voorgoed vertrekt. Maar bijvoorbeeld ook om de zogenaamde expats. Dat zijn doorgaans hoogopgeleide jonge mensen die voor zo'n jaar of vier naar het buitenland gaan om te werken en daarna gewoon weer terugkomen. Ook zijn er mensen uit andere landen die hier in Nederland komen studeren of werken en daarna gewoon weer naar huis gaan. Die emigreren dus ook weer. Emigreren wordt een steeds normaler verschijnsel. Dit komt omdat het steeds makkelijker wordt om te emigreren. Onder anderen door de globalisering. Men weet door de moderne media veel meer dan vroeger alles over andere landen. Je kunt overal makkelijk communiceren met de achtergebleven familie en vrienden, én het reizen is meer en meer sneller en comfortabeler geworden. Deze mobiliteit betekent onder meer dat veel mensen wel emigreren, maar dat het niet vanzelfsprekend is dat ze niet meer terugkeren naar Nederland. Ook zie je dat meer en meer jongeren kiezen om te gaan werken en studeren in het buitenland. De landen waar de meeste emigranten trouwens momenteel naar toe verhuizen zijn hoofdzakelijk de ons omringende landen zoals Duitsland, België en het Verenigd Koninkrijk.

Vanuit Nederland zijn er de afgelopen eeuwen enorm veel mensen geëmigreerd. De eerste emigratiegolf ontstond in de Gouden eeuw. Nederland stichtte handelsposten overal ter wereld, of stichtte nieuwe kolonies in bijvoorbeeld de Verenigde Staten, Zuid-Afrika, Indonesië en Suriname. Van ongeveer 1845 tot 1860 verlieten al tienduizenden Nederlanders hun vaderland. De meeste van hen waren afkomstig uit de destijds arme provincies Gelderland, Overijssel en Zeeland. Daarentegen vestigden zich op dat moment in Nederland duizenden buitenlanders. Vooral in de grote steden was vanwege het bekende ‘Nederlands’ tolerante gedrag ten opzichte van andere religies en gewoonten de toeloop van immigranten enorm groot. Tegengesteld aan dat emigreerden weer veel streng gelovige protestanten zoals gereformeerden. Het leven werd hen door de overheid hier op allerlei manieren zuur gemaakt, zodat ze in een nieuw land in alle vrijheid een nieuwe toekomst op konden bouwen. Zo rond 1880 ontstond er weer een nieuwe emigratiegolf die tot ongeveer 1920 duurde. Tijdens deze periode vertrokken vooral veel mensen uit Groningen en Friesland, hoewel ook uit de eerder genoemde provincies nog veel mensen vertrokken. Bijna al deze emigranten vertrokken naar Amerika En dan met name naar de jongere staten waar vrij gemakkelijk land te krijgen was, of naar staten waar al een Nederlandse kern te vinden was vanwege de vorige emigratiegolf.

De laatste grote emigratiegolf voltrok zich na de Tweede Wereldoorlog. Veel jonge stellen kozen ervoor om een nieuw bestaan op te bouwen buiten het geplunderde en verarmde Nederland. Hierbij speelden vanzelfsprekend economische motieven een rol, maar ook de angst voor het uitbreken van een eventuele derde wereldoorlog. Ook het grote tekort aan woonruimte was een reden. En sommige middenstanders voelden zich, door bepaalde voor hen ongunstige politieke maatregelen, gedwongen om te vertrekken. Kleine boeren raakten hier in het land in de problemen door de introductie van tractoren, verlagingen van de melkprijs en ruilverkaveling. Zij vertrokken vooral naar de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika.

Lees meer >> | 1657 keer bekeken

Natuurschoon.

De laatst verstreken twee maanden hebben we weer flink mogen smullen van hoe mooi Nederland kan zijn en vooral: hoe wisselvallig het weer kan zijn. Werd de decembermaand nog gedomineerd door ijzige kou en prachtige sneeuwlandschappen; in januari was dat compleet anders. Het begon met zonnig, fris weer en ging over in een druilerig en soms zelfs naargeestig weerbeeld. Toen ging het weer vriezen en nu is het weer vrij warm. Vreemd; ik geef het toe! Maar het levert wel unieke plaatjes op.

Afgelopen zondag besloten we even een ommetje in ons heerlijke, eigen Udense bos te maken. Mijn geliefde had samen met een vriendin tijdens het hardlopen ontdekt dat er in het natuurgebied de Maashorst, bij de wilde Schotse Hooglander koeien, al jonkies rondliepen. Ze waren al rennend en kletsend, (hoe doen ze het?) onbewust iets te dicht bij gekomen en daarbij bijna aangevallen door een strijdlustige moederkoe. En als er ergens jonge beestjes zijn, en dan zeker zo vroeg in het jaar, dan wil ik dat natuurlijk wel even met eigen ogen gaan beloeren! Na veel gemopper (Het is veel te koud buiten, ik heb geen zin, etc.) gingen uiteindelijk ook onze beminde kinderen mee en we trokken de stoute wandelschoenen aan. Én mijn fototoestel mee natuurlijk!

In het bos aangekomen vielen onze ogen open van verbazing. Vanwege de verdroging van de Maashorst had Staatsbosbeheer in samenwerking met het Waterschap besloten om het gebied onder water te zetten. En aangezien het flink had gevroren, zag het er vreemd en onnatuurlijk uit. Het bos lag vol met bevroren slootjes. Grasvelden waar je normaal 's zomers op gaat picknicken, waren ondergelopen en daarna bevroren zodat je de meest schitterende natuurverschijnselen en kleuren te zien kreeg. Grassen en mossen kregen samen met dode takjes en bladeren de meest vreemde kleurschakeringen. Het aangelegde jonge bos leek door de bevroren waterlijnen in glanzende glazen ruiten verdeeld en de jonge boompjes hadden van Moeder Natuur aan hun voetjes beschermende felgroene sokjes gekregen. Het zag er dus nogal merkwaardig uit, maar wat hebben we genoten! Het was echt een unieke en schitterende belevenis! En de kinderen konden ongestraft glijden op het dunne en sterke ijs. Die waren dus ook tevreden!

Al wandelend, genietend en spelend kwamen we aan het begin van een bospad een noeste oude Jeep Outlander tegen, welke in het landschap op leek te gaan. De door de tijd geteisterde klassieke Amerikaan vertoonde prachtige ouderdomsverschijnselen en had hier en daar schitterende roestplekken, waar gelukkig nog niets aan gedaan was. Lang leve de schoonheid der vergankelijkheid! Ik had hem zo willen adopteren, maar waarschijnlijk was het goede beestje reeds in het bezit van iemand die ook van het landschap aan het genieten was.

De wilde koeien zijn we niet meer tegengekomen, ze waren in geen velden of wegen te zien. Wel zagen we vlak voor ons ineens drie reeën het pad oversteken. En de vogels deden hun best zo mooi, vol en zuiver mogelijk te zingen. Ze hadden ondanks dat het een ietwat druilerige en koude dag was, duidelijk de lente al in hun bolletjes. En wilden dat laten weten ook!


*** Natuurgebied De Maashorst ligt in de gezellige Brabantse gemeenten Bernheze, Landerd, Oss en Uden en met 3.500 hectare aan pure natuurpracht is het een echte uitdaging om te ontdekken. Op de site www.demaashorst.nl laat De Maashorst u graag alvast wat van haar aantrekkelijke kanten zien. Natuurgebied De Maashorst biedt u een bijzonder gevarieerd natuur- en cultuurlandschap. Het verrassende groene hart van Zuid - Oost Brabant trakteert u op prachtige bossen en heidevelden, indrukwekkende stuifduinen, vennen, weiden en spannende kronkelbeekjes. Kom ook genieten van deze afwisseling in flora én fauna. De dieren verheugen zich op uw komst!

Lees meer >> | 1516 keer bekeken

Mijn buurman, de vader van Vincent T

De straat waarin wij wonen is momenteel héél even wereldberoemd in Groot Brittanië. Naast Vincent van Gogh hebben we er nu een andere beroemde Brabantse Vincent bij. Vincent T! 

Al de hele week struinen er cameraploegen, fotografen en journalisten door onze straat. Sommigen maken stiekem foto's vanuit de bosjes. Anderen doen het gewoon openlijk. E heeft al verscheidene keren iemand bij ons aangebeld met de vraag of wij Vincent T. kennen of persoonlijk hebben gekend. En of we zijn ouders kennen of hebben gekend. Ik ontken steeds. Zeg dat ze al vrij snel nadat wij hier zijn komen wonen vertrokken zijn. Echter: dat is niet zo, maar slechts een leugentje om bestwil. Wat hebben die journalisten daar tenslotte mee te maken? Niets toch? Wat moeten ze met onze herinneringen aan die twee oude mensen die twee huizen verderop woonden? Straks wordt ieder woord verdraaid of opgeblazen en beïnvloedt het wellicht het proces tegen hun zoon Vincent T.

Ik herinner me eigenlijk alleen zijn vader goed. Zijn moeder had straatvrees en kwam zelden buiten. Naar mijn weten heb ik haar hooguit drie of vier keer gesproken. Een vriendelijke vrouw; meer weet ik niet van haar. Maar de vader van Vincent was een bijzondere man. Hij kwam me altijd wél een beetje eenzaam voor. Dag in, dag uit liep hij uit verveling met zijn hondje een beetje voor zich uit starend door de omgeving te wandelen. Meestal diep in gedachten. Hij kwam over als een verstrooide professor, een beetje een zonderling. Ik heb het idee dat hij het liefste tot zijn dood had mogen blijven werken. Maar hij maakte wél altijd met iedereen een praatje. En zodra hij in de gaten kreeg dat er iemand in onze straat buiten een klusje aan het doen was, kwam hij direkt met adviezen aandragen. Hij was oud militair. Net als ik en we hadden op dezelfde Vliegbasis gewerkt. Dus daar hadden we het wel eens over. Hij kwam regelmatig kijken toen we ons huis aan het verbouwen waren. Dan stond ik bijvoorbeeld achter in de tuin te kijken naar hoe de bouwvakkers een nieuw raam aan het plaatsen waren en dan stond hij ineens naast me. Met zijn oude, zo goed als blinde hondje trouw naast zich. En hij hielp me eens toen ik voor op straat een nieuwe autoradio aan het inbouwen was. Hij wist veel van elektronica en vond het slim van ons dat we een nieuwe stoppenkast plaatsten met meerdere groepen en aardlekschakelaars. Al die apparatuur van tegenwoordig vreet zoveel stroom, die moet je goed verdelen en beveiligen! .

Op een gegeven moment liep hij alleen op straat. Zijn hondje was dood. Hij was geknakt. Zijn wandelroutes werden steeds zeldzamer. Maar wel langer. Soms kwam ik hem, als ik onderweg naar het winkelcentrum reed tegen. Dan stond hij maar wat voor zich uit te staren. Als ik dan enkele uren later weer terug kwam stond hij er nog. Op een gegeven moment kwam ik hem tegen en vertelde hij vol enthousiasme dat hij zou gaan verhuizen naar Arnhem. Hij zou fijn bij zijn kinderen in de buurt gaan wonen. Hij leefde weer een beetje op. Na de verhuizing hebben we niets meer van hen vernomen. Tot nu. Een journaliste welke hier aan de deur kwam voor informatie, vertelde me van de week dat hij enige tijd geleden overleden is. Wat zou er van zijn vrouw geworden zijn? Hopelijk is zij goed opgevangen en zit ze niet zielig en alleen in een flatje weg te teren.

Vincent heb ik nooit gekend. Hij was, net als de andere kinderen T. allang de deur uit toen wij hier kwamen wonen. Ik heb hem slechts een paar maal gezien als hij zijn ouders met een klusje kwam helpen; of als de caravan van pa en ma naar de winterstalling moest. Zijn vader was in ieder geval apetrots op hem. "Mijn zoon studeert in Eindhoven! En hij heeft zulke goede cijfers!" Ik ben blij dat hij dit niet meer mee hoeft te maken. Want of Vincent T. nu wél of niet schuldig is, je zult het maar mee moeten maken als ouder.






Vincent wordt momenteel verdacht van moord op zijn jonge buurvrouw in Bristol, Engeland, waar hij tegenwoordig werkt als ingenieur. Hij is momenteel voor "zijn eigen veiligheid" in een gevangenis geplaatst waar hij in afwachting van zijn proces en voorgeleiding a.s. maandag, 24 uur lang onder toezicht gehouden wordt. 

Voor meer informatie: tik Vincent T. in op Google.

 

Lees meer >> | 1339 keer bekeken

22 januari . . . . best een bijzondere dag!

Kijken jullie wel eens op Wikipedia? Vast wel. Dat is die soort van digitale encyclopedie waarop je werkelijk alles kunt vinden. Je moet alleen niet alles té letterlijk nemen, want in principe kan iedereen de teksten aanpassen. En dus naar believen verfraaien, verdraaien of verdonkeremanen. Maar leuk blijft het. Let maar eens op! Zojuist heb ik in de linker colom van Wikipedia de “nieuwe artikelen” aangeklikt en even een stukje naar beneden gescrold. Moet je ook eens doen. En Laat dan eens over elk artikel dat je een beetje aanspreekt je gedachten gaan. Leuk als je jezelf eens verveelt!



Deze bijvoorbeeld: (20 jan 2011 23:43 ‎True Grit (2010) (gesch) ‎[3.351 bytes] ‎Zotteteen1 (Overleg | bijdragen) (Nieuwe pagina aangemaakt met '{{Infobox film | titel=True Grit | regie = Joel en Ethan Coen | producer = Joel en Ethan Coen<br />Scott Rudin | schrijver = Joel e...')

Lees meer >> | 2115 keer bekeken

Hals und Beinbruch!

Zo! De eerste twee weken van het nieuwe jaar zitten er al weer op! De sneeuw is verdwenen en ons land is gehuld in een grauwe regen en nevelsluier. Ik moet bekennen dat ik blij ben dat de sneeuw weg is. Gisteravond kreeg ik nog te horen dat een vriendin van ons haar beide enkelbanden gescheurd heeft door de gladheid. Notabene tijdens een saunabezoek gewoon hier in Nederland! Na een genoeglijk dagje wellnessgenot met haar geliefde wilde ze nog even een rondje sauna doen. Hierna lekker in haar blootje in de vrieskou uitdampen en daarna nog even een drankje pakken en naar huis. En daar ging het fout! Mevrouw stond op, glibberde enigszins en riep nog iets van" hou me vast! Helaas; haar vriend was nét iets te laat. Daar lag ze dan met haar bevallige blote billen riant in de sneeuw; het uitschreeuwend van de pijn. Enfin. Dat avondje dat zo romantisch had kunnen eindigen was dus volledig verpest. Na het aankleden konden ze dus gezellig meteen door naar de EHBO post in het zieken huis. Er moest gips omheen en anderhalve week verplicht volstrekte rust. En dat voor een vrouw die normaal gesproken niet echt veel rust in haar kont heeft. Plus dat ze pas enige maanden geleden aan een nieuwe baan begonnen is. U begrijpt dat ze enorm baalde!

Andere vrienden van ons waren op wintersport. Ze gaan al jaren naar dezelfde wintersportplek in Oostenrijk. Daar woont een struise dame op leeftijd met een klein familie hotelletje. Frau Trudel heet ze. Ze blijkt een ster in het bakken van gigantische en onvervalste schnitzels. Voor degenen die ooit een echte opgeblazen gigantische Oostenrijkse kalbsschnitzel hebben genuttigd: u weet waar ik het over heb! Maar goed. Deze lieve Frau Trudel zorgt er dus ieder jaar weer voor dat onze vrienden enige kilo's zwaarder terugkomen dan ze zijn gegaan. Ziek worden ze er nooit, want Frau Trudel heeft daar een eigen geheim voor: haar eigengestookte illegale obstlerschnaps! Een probaat middel bij alle kwalen, want het warmt je heerlijk op en dood door het ultrahoge alcoholpercentage letterlijk alle bacteriën in je lichaam. en het smaakt nog verrekte lekker ook! Maar ook hier sloeg dit jaar het onheil toe. De middelste der kinderen, een dertienjarige avonturierster, had het snowboarden op de gewone pistes wel gezien. En besloot daarom maar eens om samen met haar grotere zus een omweggetje via een zwarte piste te wagen. Dat ging natuurlijk enige tijd goed totdat: pats, boem klets knetter beng. Er stond een klein paaltje o.i.d. in de weg met als gevolg drie dubbele salto’s inclusief een heuse salto mortale. Dit alles had tot gevolg dat het lieve kind languit op haar snoet in de verse sneeuw lag. Iedereen in het gehele skigebied kon haar horen gillen. En dat terwijl ze normaliter absoluut niet kleinzielig is. Gelukkig kon ze nog wél lopen, dus dan maar snel terug naar Frau Trudel. Haar vermaarde schnaps kon in dit geval natuurlijk niet ingezet worden. Maar gelukkig was er wél een Nederlandse arts aanwezig die daar toevallig ook op vakantie was. Die constateerde dat het wel eens ernstig zou kunnen zijn en adviseerde tóch maar even naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen bleek haar rechter onderarmspier bleek flink gescheurd te zijn! Ook maar in het gips dus en vooral niet bewegen. Ze kregen wél een mooi souvenir mee naar huis: een vrolijk doosje met Tiroler tafereel erop met daarin een DVD’tje met schitterende röntgenfoto's er op!

Waarschijnlijk zijn zij slechts een van de weinige slachtoffers van deze winter. Ik wens dan ook een ieder die vanwege de gladheid enigerlei kommer, kwel, pijn, schade of leed heeft geleden heel veel sterkte toe en ik geef één advies: doe gewoon waar je zin in hebt, want als je iets moét overkomen gebeurt dat toch wel! Biertje?

                                     

Lees meer >> | 2080 keer bekeken