Van de week heb ik even een brandmelder opgehangen bij mijn schoonmoeder. Ze had even op onze mannen gepast en ik was er nu toch. Sinds mijn schoonvader overleden is doe ik die kleine klusjes. Nu eens een lampje vervangen, dan een paar extra sloten op de buitenraampjes omdat er bij haar naaste buurman ingebroken is. Leuk om te doen. En dankbaar werk! Ze is er altijd reuze blij mee. Nu had ze op zolder nog een paar dozen met boeken staan. Of ik die even na wilde kijken. Dat kwam toevallig mooi uit, want het oud papier wordt bij ons komende zaterdag toch opgehaald. Ik deed het meteen maar even.

Alles stond al keurig klaar; netjes opgestapeld met erbovenop een grote stapel videobanden. Die konden meteen in de vuilnisbak. Die wil toch geen hond meer hebben. We keken de boeken na. In één doos zat een stapel mooie plaatjesboeken van de in de vorige eeuw in Nederland wereldberoemde tekenaar/schilder Rien Poortvliet. Mooi voor de kinderen zei ik. Die zal ik wel voor ze bewaren. Ook zaten er twee boeken van Anton Pieck in. "De Nederlanden" en "Die goede oude tijd". Mooie boeken van de man waarvan ik, door het vele natekenen vroeger, het tekenen heb geleerd. Heerlijke boeken om op koude winteravonden door te bladeren. De goede oude tijd overgeromantiseerd. Prachtig neergezet met zijn vaardige tekenpen en penseel. Ik was en ben nog steeds een groot bewonderaar van deze "ambachtsman", zoals hij zichzelf noemde. Misschien komt het door mijn jeugd, toen mijn vader ons voorlas uit de avonturen van Duco; een jongetje dat over de aarde vloog op een gans. Hoe het precies ging weet ik niet meer. Het boek is helaas zoekgeraakt. Echter het mooiste in het boek waren de illustraties. Want die waren gemaakt door Anton Pieck. Dagen, weken, jaren heb ik ernaar gekeken en ervan genoten.

Maar goed! We waren dus de boeken aan het uitzoeken. Het meeste kon direkt weg, dus zette ik het achter in de auto, om het bij de deur te zetten, als het oud papier wordt opgehaald. Oma (mijn schoonmoeder dus) pakte er nog even een medische encyclopedie uit. Je weet tenslotte maar nooit waar je die nog eens voor nodig hebt sprak ze. Waarop ik plagend antwoordde: dan kun je mooi opzoeken welke ziekte je nog niet hebt gehad! Ze is namelijk een ontzettende lieve schat, maar kan zo nu en dan nog al hypochonder-achtig uit de hoek komen. Bij elk pijntje denkt ze vrijwel meteen dat ze iets ernstigs onder de leden heeft en belt dan stante pede de huisarts. De arme man; ik hoop niet dat hij meer van dat soort patiënten heeft! Maar ik moet eerlijk bekennen: ze heeft ook wel eens écht iets. En dan meteen iets raars, waarvan niemand ooit eerder heeft gehoord. Zoals bijvoorbeeld de ziekte van Tietse? Maar nu weten we er alles van! Ik zal u de details besparen, maar het is niet prettig!

Thuis aangekomen keek ik voor de voorzichtigheid toch nog maar even naar de boeken, want diep in mijn hart vind ik het verschrikkelijk om boeken weg te gooien. Het zijn toch een soort kindjes van degenen die het ooit gemaakt en/of geschreven hebben nietwaar? En ja hoor. Ik kon het weer niet laten en heb er toch nog enkele exemplaren uitgehaald. Een boek over een Chinese Keizersweduwe met mooie illustraties bijvoorbeeld. En een oude geïllustreerde encyclopedie uit 1963. En nog iets leuks! Het boek "Libelle weet het", oftewel: "de grote encyclopedie voor de vrouw", uit 1969! Er staat werkelijk van alles in! Zoals bijvoorbeeld een heuse gebruiksaanwijzing over hoe je de geboorte van je kind moet aankondigen. Wisten jullie bijvoorbeeld dat in België de jongens roze strikjes op hun geboortekaartje kregen en meisjes blauwe? Of dat een vrouw met een kort kapsel zich jonger kan maken door een meisjesachtige pruik op te zetten? Of dit; dat is nu ook nog handig: te weinig boezem en te veel derrière komt veel meer voor dan men denkt. Hier is veel te bereiken met een verhoogde taillelijn, princesse lijnen en mantels met wijd vallende rug. Ook een kleine aanvulling in de beha, een ruche of jabot aan blouse of jurk doen voor die te kleine boezem wonderen!

Als je oude boeken openslaat gaat er een schatkamer aan vergeten en bijna verloren ideeën en bedenksels voor je open. Je krijgt onwillekeurig meer begrip voor je ouders en voorouders. Ik denk dat ik straks, voor ik ze bij het oud papier zet, nog maar eens even door de dozen ga snuffelen. Die puzzelwoordenboeken, aquariumboeken en overjarige reisboeken kunnen wel weg. En die tuinboeken ook. Maar ik zet ze toch maar niet bij het oud papier. Ik breng ze wel naar de kringloop. En ik kom de winter wel weer door. Met oude boeken.