Haar leven loopt ten einde. Snif. Ze wordt almaar langzamer en piept en kraakt zó hard, dat ik er zo langzamerhand wanhopig van word. Tergend langzaam is ze. Of eerder nog dodelijk langzaam. Zelfs een lijkwagen gaat nog sneller vooruit! Doch ik moet toegeven: ze ziet er nog goed uit. Verrekte goed zelfs. Dat wel. Als nieuw nog eigenlijk. Doch schijn bedriegt.  Van binnen is ze op. Ten dode opgeschreven.

Haar geheugen laat haar regelmatig in de steek. En dan loopt ze vast. Logisch natuurlijk op die leeftijd. Vorig jaar begon het eigenlijk al. Of misschien zelfs al eerder. Als ik er goed bij nadenk is ze eigenlijk nooit zo heel snel geweest. Ze is nog van een vorige generatie hè! Die waren nu eenmaal niet zo heel snel. Maar destijds wisten we nog niet beter. We waren zelf ook niet zo snel. En we waren het nog gewoon om in een rustiger tempo te werken. Dus paste ze gewoon goed in die tijd. En was ze in het begin een aanwinst in ons nog jonge gezinnetje.

Ik weet nog hoe blij en verrast ik was toen ze in ons leven kwam. Wat een geweldig ding was ze. Ze nam ons ontzettend veel werk uit handen. Ze verzorgde onze mailtjes. Maakte onze brieven en leerde ons alles over het virtuele wereldwijde web. Bracht ons alle kneepjes van de sociale media bij. Leerde me foto’s bewerken en bracht gewoonweg veel plezier in ons gezinsleven. Ze deed bijvoorbeeld spelletjes met de kinderen. Bracht ze geduld bij  met patience en verbeterde hun reactievermogen met allerhande behendigheidsspelletjes. Door haar leerde ik schrijven. Eerst blogjes, daarna gedichten, columns en korte verhalen. Ik ben zelfs aan een heuse roman begonnen! Als ik er achteraf over nadenk was ik daar zonder haar misschien wel nooit aan begonnen.

Doch nu is ze echt aan vervanging toe. We hebben er echt alles gedaan om haar nog te redden. Écht waar!  Zo hebben we haar regelmatig een flinke beurt gegeven en geactualiseerd. Maar recent opschonen en comprimeren van onze lekkere Dell mocht niet meer baten. Ze is nu echt op. Dus zijn we naarstig op zoek naar iets dat haar kan vervangen. En dat is zo eenvoudig nog niet. In tegendeel! Ten eerste: wat moeten we hebben? Of eerlijk gezegd: wat heb ik nodig? Want onze kinderen hebben haar sowieso niet meer nodig. Die hebben hun eigen laptops. En ikzelf heb een prachtig glimmende IPad, en die  is heerlijk verfrissend en verrukkelijk om mee te internetten en spelen. Echter voor het serieuze werk heb ik toch écht een Windows machine nodig. Eentje dus met toetsenbord en een flink snel geheugen en een grote capaciteit voor het bewerken van mijn foto’s. Eentje waarmee ik alle programma’s aankan. Want met die Apple IPad loop ik keer op keer tegen programma’s aan waarmee ik niet verder kan. Steve Jobs was dan weliswaar een briljant man. Hij was ook stronteigenwijs. En daar ben ik nu dus de dupe van.

Dus moet er nu een sterke en snelle laptop aangeschaft gaan worden. En snel ook, anders kan ik binnenkort  . . . . . deze stukjes niet meer . . . . . . . schrijven . . . . en . . . . .