De meivakantie is begonnen. Heerlijk! Maar niet heus. Toen ik gisteravond om kwart over elf van het koor thuis kwam zaten alle drie de kinderen nog beneden te spelen, te gamen en tv te kijken. Dus nu zijn ze moe. Én strontvervelend. En vechten elkaar de tent uit. De oudste wil MTV kijken. De jongste BOBO en de middelste weer iets anders. Gek wordt je er van! En dan moet ik tussendoor ook nog even een lading boodschappen doen voor vanavond. Want mijn lief is jarig. En die heeft een gezellig etentje georganiseerd voor twaalf personen. Maar ze moet vandaag vanzelfsprekend wél werken. Het is namelijk nogal een gekkenhuis op haar werk. Vergaderingen, mails wegwerken, besprekingen, meetingcalls met de Verenigde staten. Enzovoort, enzovoort. Ik benijd haar niet momenteel. Gelukkig heeft ze morgen vrij. Kan ze mooi een beetje bijkomen.

Zo meteen eerst maar even boodschappen doen. Dan doe ik de voorbereidingen voor vanavond vanmiddag wel. Die voorbereidingen lijken me mee te vallen: tuinbonen koken en dubbel doppen, asperges schillen en voorbewerken, De krieltjes voorbewerken. De worteltjes schrappen. De lamskoteletten marineren enz. enz. En nog wat meer. Er ligt een hele lijst klaar. Daarna nog even de tafel dekken voor twaalf man. Ik weet niet eens of we wel zoveel gelijke borden en bestek hebben. Ach: ik improviseer wel wat. En niet te vergeten moet ik tussendoor ook nog even mijn wekelijkse column bedenken én tikken.

Ik heb zo het idee dat dit best wel eens een wordt redelijk heftig dagje zou kunnen gaan worden. By the way: ik heb ook nog aan de twee jongens beloofd om vandaag met ze naar de Mac Donalds te gaan. Plus voor hen beiden een écht schietend speelgoedpistool met schuimrubberen pijltjes te gaan kopen. Dat kan er ook nog wel bij. Ik ben blij dat ik gisteren reeds wat boodschappen, de wijnen en een lekkere fles Jameson Irish whiskey voor na het eten heb gehaald. Dat scheelt alvast weer een beetje stress.

Dus zojuist even de middelste uit de kamer geplukt en meegenomen naar de supermarkt. Daar heb ik als een "Razende Roeland" mijn lijstjes afgewerkt en snel ingeladen. Razende Roeland: lekker ouderwetse uitdrukking! Bij het afrekenen viel het gelukkig mee. Ongeveer vijfentwintig euro. Ik had erger verwacht. Daarna naar de slager. "Goedemorgen Frans!" Want zo heet onze slager. Ik kom de bestelde dertig lamskoteletjes ophalen! Hoi Gert! Ik zal ze even voor je pakken. Hij komt aangelopen met drie enorme bakken vlees. Betere kun je in Nederland niet vinden zegt hij. Versere ook niet! Heerlijke biologische lammetjes die vrij in de wei hebben kunnen dartelen. Ik visualiseer een lief en vrolijk lammetje en denk bij mezelf dat een lammetje toch niet écht veel heeft kunnen dartelen in zo'n kort leven. Maar Frans gaat enthousiast verder: Nieuw-Zeelandse zijn natuurlijk ook niet verkeerd, maar die liggen maanden ingevroren op schepen voordat ze hier zijn. En zijn dus nooit écht vers. En dat proef je hè? Deze koteletjes smelten op je tong. Dat garandeer ik je! Hij legt de koteletjes op de weegschaal. En stelt de prijs in. Honderd-acht-en-tachtig euro en vijfenzeventig eurocent!!!!! En ik hou niet eens van rood vlees!!!! Ik lijk ter plekke een hartaanval te krijgen. Alle kleur verdwijnt uit mijn gezicht en ik krijg het benauwd. Maar ik herstel snel en zeg: wat zijn ze groot. Als ik ze in een restaurant zie zijn ze hooguit de helft zo groot! Gelukkig begrijpt Frans de situatie en zegt: maar als het teveel is, mag je ook gerust de helft nemen hoor! Gelukkig! Mijn bloeddruk zakt weer enigszins. Frans halveert fluitend de lamskoteletjes en hakt mijn helft keurig in hapklare stukken. Opnieuw volg een weeg- en prijsronde. Negenenzeventig euro en vierenzeventig cent. Anders nog iets? Nee dank je; dit is het wel voor vandaag. Met een opgeheven gezicht bedank ik Frans voor de extra moeite. Onze middelste krijgt een plakje worst. Ik pin het bedrag en neem afscheid. Snel naar huis met deze goudschat. Vlug in de koeling ermee voor het bederft.

Nu zit ik met een kopje koffie achter mijn PC. Ik tril nog een beetje na van de opwinding over de karbonaadjes. Straks nog even naar de Mac en de speelgoedwinkel. En daarna nog even naar de visboer voor verse "op de huid gesneden" zalm. Ik denk dat ik vandaag failliet ga. Sterker: ik ben het geloof ik al. Gelukkig zijn de kinderen nu stil. Te stil. Ze zullen elkaar toch niets aangedaan hebben? Snel naar de kamer! En ik denk dat ik alvast een flinke slok Jameson ga nemen. Anders kom ik deze dag nooit door!