Het is een heerlijke zonnige dinsdagochtend. Ik hobbel zachtjes in een van binnen vrolijk gekleurde bus van busonderneming Arriva. Hotseflots. Zweef. Hobbel, bobbel. Het voelt een beetje als paardrijden. Doch in plaats van je aan te passen aan een edel rijdier als het paard, richt je jezelf naar het rijgedrag van de dienstdoende chauffeur. Gelukkig hebben we nu geen gestreste coureur, maar een relaxte voerman. Alhoewel hij zojuist lichtelijk geërgerd gromde nadat hij een rotonde ietwat te krap genomen had. Kan ik me ook wel wat bij voorstellen. De rotondes hier in Brabant zijn, waarschijnlijk uit veiligheidsoogpunt, veel te krap voor vrachtauto's en bussen. Ik heb er zelf al vaak moeite mee om met mijn Volvo 245 zonder gehobbel en -gebobbel overheen te komen. Echter dat ligt wellicht aan mijn eigen rijstijl. Ik ben een galante rijder, en geef iedereen zo veel mogelijk voorrang, maar verder rijd ik vrij lomp. Maar dit terzijde. Vandaag staat de auto in zijn parkeervak. Nu zit ik in de bus. En laat me rijden.

We zijn op weg naar 's Hertogenbosch. En dan kun je vanzelfsprekend even snel met de auto gaan, maar dat is toch een andere ervaring. Met de bus gaan voelt een beetje als een kleine vakantie. Tenminste; als je buiten de spitsuren rijdt.  Met mooi weer in de bus zitten is een bijna zen ervaring. Je kijkt rustig naar buiten en laat je als het ware in een halfslaap brengen. Je kijkt en geniet, maar neemt weinig informatie op. Oh: zijn we nu alweer in Den Bosch? Zoiets.

Het leuke aan busreizen is ook dat je eens totaal andere mensen tegenkomt. Mensen waar je normaliter absoluut niet mee in aanraking komt. Bij de flatwijk in Uden bijvoorbeeld stapt een slanke man van ongeveer mijn leeftijd in. Ik ken hem van gezicht. Kwam hem vroeger wel eens tegen in de kroeg. Ik geloof dat het een goede voetballer was destijds. Zondagsmiddags was hij in elk geval na afloop van de wedstrijden  met zijn elftal te vinden in de kroeg waar ik destijds ook regelmatig frequenteerde.  Van zijn kant is er echter geen enkele blijk van herkenning. Hij gaat schuin voor me zitten. Omzichtig kijkt hij om zich heen. Voorzichtig glijd zijn hand in een linnen tas en komt vlug weer naar buiten met een blikje bier in zijn hand. Het is nog geen halftien in de morgen. Hij ontsluit het blikje omzichtig en neemt een slok. Snel verbergt hij het blikje weer. Veilig naast hem op de stoel. Hij legt zijn hand er beschermend overheen. Wat zou er schuilgaan achter dit gedrag? Het zet je even aan het denken. Het is triest. Maar toch ook weer niet. Het is zijn keuze. Of toch niet? Ik let verder niet meer op hem. Ik sluit me af voor negatieve gedachten en kijk weer naar buiten. We rijden de snelweg op.

Het merendeel van mijn medereizigers bestaat vooral uit veel scholieren. Of studenten. Ik ben altijd wat onhandig met leeftijden inschatten. Vanaf hun vijftiende tot zo ongeveer hun vijfentwintigste levensjaar zie ik hoegenaamd geen leeftijdsverschil bij jongeren. Althans nu nog niet. Wellicht gaat daar verandering in komen als mijn kinderen wat groter worden. De meisjes in de bus zitten met hun vriendinnen te kletsen, nemen een zuinig slokje water uit een flesje of vlechten elkanders haren. Ze maken plezier. De jongens daarentegen lijken zich juist af te sluiten van de wereld om hen heen. Hoe ze er ook uit zien, met lang pluizig Gothic haar, halflang en trendy of gewoon kort haar, ze zitten vrijwel allemaal met een koptelefoon op hun hoofd te soezen. 

In Veghel komt er een beetje leven in de brouwerij. Daar stappen namelijk achter een wat oudere dame, twee vrolijke donkere jonge mannen in met mooie rasta kapsels. Een van hen geeft de dame een arm en helpt haar de bus in. Gaat u maar lekker zitten mevrouw! Geheel gekleed volgens de laatste MTV kledingtrends lopen ze fris geparfumeerd vrolijk keuvelend en über-relaxt de bus in en nemen plaats op de achterste rij. Ze spreken straattaal. Echt waar man! Dat verwacht je helemaal niet in ons redelijk traditionele Brabantse platte land. Als je door de Bijlmer of in Rotterdam loopt hoor je vaak niet anders, maar hier klinkt het exotisch. En je krijgt er een warm en blij vakantie gevoel van. De manen gaan zitten en kletsen gezellig door. Een van hen pakt zijn Gettoblaster en zet een mooie rap op. Ze rappen beiden passievol mee. Ze bespreken de teksten. En maken vrolijke opmerkingen over een mooi meisje dat buiten voorbij loopt als we voor het stoplicht staan te wachten. Het voelt alsof ik in een gratis voorstelling zit. Ondertussen legt een wildvreemde hond vanaf het gangpad zijn kop even tegen mij aan en likt mijn hand. Als een vriendelijke groet. Zijn trouwe hondenogen stralen liefde uit. Alsof hij wil zeggen: ik mag jou wel meneer. Ik geef hem een aai over zijn bol en kroel hem even onder de kin. Het leven is mooi. Zo een bustrip voelt als een korte vakantie. Even opladen. Even een uurtje tussen de echte mensen. Dat zouden meer mensen moeten doen. Heerlijk!