Het is zover: ik ben sinds kort bij een popkoor! Al sinds mijn prille jeugd zing ik graag. Vroeger met mijn broertjes en zusje tijdens het afwassen. Het repertoire bestond dan meestal uit Top 40 nummers, Gospels en Johnny Jordaan imitaties. (Onze moeder kwam oorspronkelijk uit Amsterdam, vandaar.) Dikke pret dus. Later in mijn pubertijd en vroege volwassenheid zong ik slechts eenzaam binnen de veilige muren van mijn kamertje met mijn lievelingsplaten mee. Ik was destijds nogal verlegen. Vandaar. Toen ik echter wat ouder werd, en mijn geliefde mevrouw de Goede tegengekomen was, werd ik weer wat zekerder van mezelf. En dus begon ik ook weer in het openbaar te zingen. Jawel: met publiek! Er bestonden weliswaar nog geen Idols en de Voice of Holland. Maar er waren wel feestjes, partijtjes en vakanties waar ik spontaan begon te zingen zodra de band was gestopt. Altijd werd hier enthousiast op gereageerd. Vooral wanneer ik mijn Heino parodie inzette. Zeker mijn: "Hoch auf dem gelben wagen scheiss ich mein schwager voll, Tjing boem!" Kon rekenen op veel bijval en een daverend applaus.

De laatste jaren zong ik echter niet zo heel veel meer "en publique". Mijn lijf spartelde tegen en dan ga je niet even spontaan een half uurtje staan galmen nietwaar? Doch onlangs op een feestje  begon een vriend van me “Brabant” te galmen van Guus Meeuwis. En ik kon het niet weerstaan en zette mee in. En heerlijk dat  het weer was! De rest van de avond heb ik nog veel meer gezongen  en voelde me weer heerlijk. Dit was genieten! Van verschillende kanten werd ik gecomplimenteerd met mijn stem. Je moet meedoen met Idols vertelde iemand. Ja! Moet je doen scandeerde zo goed als iedereen om me heen. Maar nee: dat is niets voor mij vertelde ik. Daar ben ik te oud voor. En lang niet goed genoeg. Een van de aanwezigen echter, een ontzettend aardige man die wij al jaren kennen, vroeg of ik wellicht zin had om bij een popkoor te zingen. Ze kwamen namelijk bij het koor waarbij hij zingt stemmen te kort. En dan vooral mannelijke stemmen. Ik gaf spontaan toe en beloofde eens te komen kijken. Een vriendin van ons gaf ook aan dat ze wel mee wilde doen. En beloofde dat we samen zouden komen kijken.

De dagen erop dacht ik er niet meer aan. En als ik er wel aan dacht leek het me toch niet echt iets voor mij. Zo'n popkoor: dat is toch meer iets voor ouderen dacht ik. Het koor heet nota bene: “Popkoor Sprightly”. Niet écht een bruisende naam. Maar aan de andere kant: ik had beloofd om eens naar een repetitie te gaan. En wat je belooft moet je ook doen nietwaar? En zo trok ik, na enige aarzeling, de stoute schoenen aan en sprak af te komen luisteren en kijken of het iets voor mij was. Woensdagavond acht uur. Ik stap de repetitieruimte binnen en zie vrijwel direct een oud collega enthousiast op me af komen.  Ik werd door iedereen hartelijk verwelkomd en mocht die avond aan de bar de sfeer proeven en luisteren. Tot mijn verbazing bleek het verbazend goed en mooi te klinken. En ik werd enthousiast. En onze vriendin ook. En wel zo enthousiast dat we besloten voortaan mee te doen.

Aldus ben ik nu op woensdagavond "de Bas". Of beter gezegd één der bassen. De man die mij op het koor geattendeerd heeft én de oud collega zijn namelijk ook bassen. En het is heerlijk! Er zijn betrekkelijk weinig mannen in het koor. Welgeteld zijn er slechts zes; drie tenoren en wij de drie bassen. Doch we worden omringd door een flink stel vrouwelijke vrolijke en enthousiaste hoge en lage sopranen en alten. En daar zitten werkelijk een paar heel mooie stemmen tussen. We hebben een geweldig goede en gek-gezellige vrouwelijke dirigent die zelf alle arrangementen schrijft en de boel goed onder controle heeft.  Het voelt een beetje als een warm bad daar tussen die mensen. Ik wordt goed begeleid door mijn collega bassen en begin het al een beetje door te krijgen hoe ik moet zingen. Je zingt namelijk niet zomaar een popliedje, nee: je zingt echt een partij. En dat is in het begin wél even wennen. Waar ik vooral even aan moest wennen was het feit dat sommige stukken enorm hoog gezongen moet worden. Oeps! Dat hadden ze er niet bij verteld! Ook oefenen we dansjes en pasjes om het er voor het publiek enigszins aantrekkelijker uit te laten zien. Tja . . . .  Ook dat zal wel wennen. Eerst het zingen maar eens onder de knie zien te krijgen. Om de week worden we begeleid door een combo. Lekker met een live bandje zingen dus. Volgende week al ben ik voor het eerst de enige bas. Mijn collega's kunnen dan niet bij de repetitie aanwezig zijn. "Nagelbijt en peentjeszweet!" Dat wordt spannend!

www.popkoorsprightly.nl