Tik, tik, tik. Ik zit tevreden achter mijn vertrouwde toetsenbord. Zoals gewoonlijk staat zachtjes Radio 2 aan op de achtergrond. Men draait een lief liedje. "Zij" van Marco Borsato. Een lief klein liedje waarbij ik altijd even kippenvel krijg. Of mierentietjes zoals we dat hier in huis noemen. Het is heerlijk rustig in huis. Het zonnetje streelt mijn toetsenbord. De lente lijkt begonnen. De vogeltjes kwetteren me weer vrolijk wakker en het is zelfs al weer bijna licht als ik met het juiste been mijn bed uit stap. Iedereen was vrolijk vanmorgen. Zelfs onze twee mannen maakten geen ruzie. Een wonder! Normaliter kruipen de heren nadat ze met veel moeite wakker geworden zijn bij elkaar in bed. Knuffelen elkaar alsof hun leven er van af hangt en beginnen dan gezellig te bekvechten. Zo gaat het even door met lachen, krijsen, schreeuwen en gillen. Daarna volgt steevast een enorm luide schreeuw omdat de een "per ongeluk" de ander pijn heeft gedaan. Ik deed het écht niet express pappa! Hij begon! Néé: hij begon! Ach; het hoort bij het groot worden. Het zijn net leeuwenwelpjes. Ze moeten zichzelf voorbereiden op de grote boze buitenwereld.

Echter vandaag was het anders. Ze waren zomaar lief voor elkaar. En kwamen probleemloos uit hun bedjes. Ze deelden de laatste restjes van hun lievelingssapje en vulden dat aan met gewone sinaasappelsap. Speelden met plastic muntjes die ze als tolletjes over de tafel lieten draaien en kleedden zich zonder pesterijtjes aan. Ze poetsten zelfs zonder mopperen hun tanden en gingen daarna in peis en vree de achterdeur uit naar school. Beiden blij dat het al zulk stralend en zonnig weer was. Beiden op weg naar school. De een vol verwachting  op weg naar zijn drie proefwerken. “Doei! Ik ben weg!” De ander met gezonde gespeelde tegenzin. Ja, ik wil wel een appel mee. Geschild en in stukjes. Met kaneel en suiker? Nee hoor; doe maar gewoon zonder. Doei pap! Een dikke, natte kus en weg is hij.  Zou het door de lente komen? Of door de extra lichtkracht van gisteren door de zonnestorm die onze aarde bereikt heeft? Ik zelf word in elk geval altijd een stuk vrolijker wakker als het heerlijk licht en zonnig is. En voel me dan ook gedurende de ganse dag beduidend beter dan op grauwe, duistere, vochtige en kille winterdagen.

Kijk eens aan! Onze grote dochter komt ook naar beneden! Gewapend met een masker van bronspoeder, mascara en lipgloss is ze ook klaar voor de dag. En ook zij is vrolijker dan anders. Ze vraagt mijn ouderwetse rekenmachine te leen. Straks heeft ze een biologieproefwerk en dan mag ze haar multifunctionele giga-geavanceerde rekenbeest niet mee nemen. Het belooft een heerlijke dag te blijven. En daar ga ik van genieten. Straks komt de middelste al weer thuis. Misschien heeft hij wel zin om samen met mij even lekker een stuk in het bos te gaan lopen. Of zullen we de tuin eens op gaan ruimen? Dat is ook hoognodig! Ach: we zien wel. Niets moet. Niets hoeft. Ik heb eigenlijk wel zin om ergens lekker te gaan lunchen. Bij Eetcafé De Notaris (=Restaurant/Kookstudio De Peppelen) in Schaijk bijvoorbeeld. Heerlijk!