Na een lang liefdevol en werkzaam leven was er een einde gekomen aan ons samenzijn. Ze was op. Ze kon niet meer. Mijn hulp in de huishouding had al langer aangegeven dat wat haar betreft de maat vol was. En dat ik haar maar beter kon laten euthanaseren. Echter kon en wilde ik geen afscheid nemen van haar. We hadden zo veel meegemaakt samen. Aldus probeerde ik haar leven nog wat te rekken. Ik verwisselde de zakken regelmatig en had ook de bedrading opnieuw aangesloten. De hoop bleef. En blijkbaar wilde zij er zelf ook niet stiekem tussenuit glippen, want zo nu en dan had ze weer energie. En een opleving. Een hoopgevende opleving. Het mocht echter niet baten. Ze werd zwakker en zwakker. Tot ze op een gegeven moment haar laatste adem inhaleerde. En niet meer uitblies.

We namen gepast en in besloten kring afscheid van haar. Ik vergeet nooit hoe ik haar het zwarte gat inschoof. Triest. Omdat ik zonder haar niet verder kon ging ik al snel op zoek naar een vervangster. En die heb ik gevonden. En wat voor een! Elke morgen zie ik haar staan. Daar in die hoek. Ze is mooi. Elegant. Haar bevallige billen accentueren haar ranke lijfje. En die mond! Geweldig! Goed; ze heeft reeds wat gebruikssporen, maar die heb ik ook. Ik vind haar mooi. Het lijkt soms of ze naar me knipoogt. Of ze me wil verleiden met haar aan de slag te gaan. Doch ik ben sterk. En negeer haar. Meestal althans. Dat vind ze niet erg.  Ze weet hoe ik ben. We kennen elkaar nu zo‘n twee jaar en hebben een goede band samen. Dus ze weet dat ik niet écht het type ben dat vaak met haar aan de zwier gaat. Dat doet ze meestal met mijn hulp in de huishouding. Die is helemaal gek met haar. Waarschijnlijk door haar bijzondere aantrekkingskracht.

Zo nu en dan echter laat ik me ook even gaan. Dan pak ik haar stevig vast, knijp even schalks in haar billen en laat haar alle hoeken van de kamer zien. Ze is echt ongekend. Wat een kracht. Wat een souplesse! En als we bezig zijn snort ze als een poesje. Ik denk dat ik haar toch maar eens vaker mee op stap neem. Wacht! Ik neem haar nu direct mee: naar boven. Heerlijk! Ik kan niet wachten! Ik neem haar in mijn armen en til haar voorzichtig naar boven. Dan vlei ik haar voorzichtig neer op het slaapkamertapijt. Ze is vol energie. Als ik op het juiste knopje druk begint ze te zingen van genot.  Ze zuigt net zo lang . . . . Tot ze helemaal vol zit. Dan wil ze niet meer. En begin ik met het naspel. En haal ik haar  knikarm los. Bevrijd haar gevulde buikje en neem dit mee naar buiten. Naar het zwarte gat. Daar leeg ik haar buikje en reinig haar filter. Hierna spoed ik me weer naar boven en plaats haar buikje weer terug in haar lichaam. Haar bevallige lichaam. Ik denk dat ik haar maar boven laat staan. De hulp komt morgen en die zal haar dan weer hard nodig hebben. Bedden verschonen doet tenslotte nogal wat stof opwaaien.