Het is weer lente! Alles groeit en bloeit weer en je wordt 's morgens weer heerlijk gewekt door vrolijk fluitende vogeltjes. Een prachtig uitgedoste mannetjesvink is zijn territorium weer aan het verdedigen en vecht tegen zijn eigen spiegelbeeld. Dit houdt dus in dat hij al dagenlang met ware doodsverachting als een krankzinnige kamikazepiloot met volle vaart tegen onze schuifpui opknalt. En dat dan meerdere keren achtereen tot hij van vermoeidheid maar in een boom achter in onze tuin gaat zitten. Hij is echter niet de enige gevleugelde vriend die de lente in zijn bol voelt. Ons vaste duivenkoppel; twee enorm dikke licht grijsbruine exemplaren (Ik ben blij en gelukkig dat deze reuze grote gedrochten nooit in onze tuin kakken. Dat moeten echt enorme flatsen zijn) zitten elkaar de gehele dag te knuffelen. Ze tortelen alsof hun leven ervan afhangt.

 Verscheidene merelpaartjes zijn druk in de weer met het bouwen van nieuwe nesten in onze haag van hedera en wisteria (gouden/blauwe regen). Ook de musjes doen daar hun ding. Ze kibbelen en bouwen nijver en vrolijk aan hun verse bedjes. Onze eigen Wisteria-lane dus! Maar deze schoonheid van ontluikende liefde is kwetsbaar. Een eksterpaar voelt zijn kansen op verse eieren en vlees met de dag toenemen, maar wordt nog oogluikend getolereerd in onze tuin. Net als de Vlaamsche gaai die zo nu en dan ook even de situatie komt overzien. Het boomklevertje sjeest in elke beschikbare boom met een vaart van onder naar boven en weer terug. Op zoek naar wat? Ik weet het niet. Waarschijnlijk liefde.



Echter: de lente ontluikt niet alleen in het fladderend gedeelte van het dierenrijk. Ook de homo sapiëns heeft de lente in zijn c.q. haar bol. Wandelend door ons dorpscentrum zie ik menig jong menselijk vrouwtjesexemplaar met bolle buik voorbij komen. Glanzend van liefde en stralend van intern opgeslagen, bijna radioactief fluorescerend zonlicht lopen ze, al dan niet gekweld door vermoeidheid of bekkeninstabiliteit, gelukzalig te waggelen door de straten. Mijn eigen vrouwtje en ik, waren deze week voor een bevrucht kennisje van ons, als cadeautje wat ultrakleine kledingstukjes aan het kopen. Onze eigen jongste nestworp was er ook bij. We hadden het erover dat dit kledingstuk toch echt te jongensachtig was en dat werkelijk meer voor meisjes. Onze jongste merkte daarbij op: weten ze nog niet of het een jongetje of meisje is? Hebben ze die luier dan nog niet verschoond? Volgens mij wordt het tijd voor wat seksuele voorlichting!

Als de vroege vogels
nijver heen en weer
vliegend met takjes
veertjes en plastic
aan ‘t fluiten en baltsen slaan
en daarbij stilaan
met een gerust hart
mij laten delen
en aanschouwen
wat de echte lente is
dan scheurt mijn hersenpan
en mijn ziel
opent zich volledig
ik laat zon en liefde
ruimhartig naar binnen

Dieper dan
in mijn diepe binnenste
voel ik rusteloos
adembenemende
kriebels opborrelen
en krijg zelf
een soort van nesteldrang
een aloud oerinstinct
tot vermenigvuldigen
en liefhebben
ik sla mijn vleugels uit
en ga op zoek
naar mijn eigen vrouwtje
die ergens in de verte
verlangend op mij wacht


***Voetnoot: Echter niet iedereen beleeft zijn of haar lente op een goede manier. Gisteren las ik namelijk dit op Facebook: 

Antwerpse studente veilt maagdelijkheid op internet | Studio Brussel www.stubru.be
De 20-jarige Antwerpse studente 'Noëlle' wil haar maagdelijkheid via een escortbureau te koop aanbieden op het internet. De teller staat op dit moment al op 150.000 euro. De hoogste bieder krijgt 24 uur het gezelschap van Noëlle.

Vanmorgen las ik dat met het bieden de 250.000 euro reeds overstegen was . . . . Zoiets doet me zeer. Het doet me pijn te merken dat geld tóch vaak machtiger is dan liefde. Liefde moet mooi zijn. Een eerste keer sex moet teder en liefdevol zijn. Grenzen zijn er weliswaar om te verleggen. Maar of dit nu op deze manier moet?