Vertelde ik vorige week nog over de grote stap die onze kinderen in hun ontwikkeling maakten. Welnu: er is al weer een stapje bijgezet. De eerste "mee-eter" komt eraan! Jawel: haar vriendje komt hierheen! De kogel is door de kerk! Na het bezoekje aan de Efteling is het nu definitief. Een onschuldige omhelzing en wat handje warmen hebben het begeerde effect gehad. Ze vonden het beiden toch wel érg prettig voelen zo bij en met elkaar. Onze oudste is nu dus heftig verliefd en heeft met haar lief afgesproken dat hij komende maandag naar ons toe komt. Én blijft logeren! Hij schijnt reeds rond een uur of tien hier op het busstation te willen arriveren. Hij houd van vroeg opstaan. En dat voor een puber? Vreemd! Vandaar uit wenst onze oudste dat we haar en haar lief even met de auto naar het zwembad in een nabijgelegen grotere gemeente brengen. Daar is het zwembad namelijk veel exotischer dan ons eigen plaatselijke zwembad, dat volgens haar totaal niets voorstelt. Wat je van ver haalt is vermoedelijk lekkerder. Vandaar ook dat haar vriendje niet hier uit de omgeving komt waarschijnlijk.

Het liefste heeft ze dat we hen zo rond een uur of vijf, als het zwembad sluit, af komen halen. Maar als compromis vindt ze een busrit richting huis nog wel enigszins acceptabel. Maar of we ze wél even op het busstation op willen pikken. Ach! Waarom ook niet? Vooruit dan maar! Het is ook best wel een eindje lopen van de bushalte naar huis.

Tja en dan doet zich, na zo’n grote stap, ook het eerste probleem voor. Waar moet hij slapen? Ik begrijp best dat ze nu nog niets uit halen. Daar zijn ze geestelijk (en lichamelijk waarschijnlijk ook) nog iets te jong voor. En verder vertrouw ik onze oudste voor honderd procent voor wat dat aan gaat. Ze hebben nog niet eens gezoend! Waarschijnlijk is het enige waar we last van zullen hebben, dat ze tot midden in de nacht blijven kletsen. En daarmee ons uit onze slaap houden. Het beste leggen we hem daarom nu maar bij onze middelste op de kamer. Als je ze tenslotte nu al toestaat om samen op een kamer te slapen kun je het straks, als ze iets ouder zijn niet meer verbieden. Toch? Of ben ik nu ouderwets? We hebben onze oudste in elk geval ervan kunnen overtuigen wat onze mening in dezen is. En ze is het er nog mee eens ook. Ze zegt ons zelfs te begrijpen! . . . . ?

Maar het is heerlijk om je kind zo gelukkig te zien. Fantastisch om te zien hoe een gezichtje kan glimmen van vreugde. Ze straalt als de zon! En het is alsof het een heel andere vreugdeglans is als anders. Een vollere glans lijkt het wel. Liefde is mooi. Ik ben alleen als de dood voor wat er gaat gebeuren als het straks uit gaat. Bang voor het verdriet. Je hebt tenslotte het liefste dat je kind nooit verdriet heeft of zal gaan krijgen. Want dat gaat onwillekeurig op een gegeven moment gebeuren. Maar laten we er nu maar van genieten. Van de liefde! Allemaal. Én ten volle!