Komende zaterdag gaat het gebeuren. Onze oudste twee van 12 en bijna 15 gaan samen naar de Efteling. Niet helemaal alleen, want er gaan nog twee vriendinnetjes van onze oudste mee, maar toch. Het is tenslotte een hele reis. Eerst met de bus naar Veghel. Dan overstappen op de bus die naar den Bosch gaat. En dan daar op het station een half uur wachten op de snelbus naar de Efteling.

Ik lig er al dagen flink wakker van. Zij niet natuurlijk! Onze oudste heeft via het internet alle vertrek en aankomsttijden op gezocht en gecheckt en dubbelgechekt. We hebben ze geld meegegeven. En hebben ook, je weet tenslotte maar nooit waar het goed voor is, alvast de maandelijkse toelage van de oudste op haar rekening gestort. Ik zie elk mogelijk doemscenario voor me en zij denken alleen maar aan de pret die ze gaan beleven. Zij zien geen beren op de weg. Maar ik wel. Het grote loslaten begint. Vanzelfsprekend gun ik ze alle plezier en vrijheid, maar toch . . . . vind ik het spannend. Héél spannend! Als ze de bus maar niet missen. Als ze maar geen vervelende of enge mensen tegenkomen. Als ze maar geen ongeluk krijgen! Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik loop hier écht niet de hele dag mee rond. Maar zo nu en dan speelt het wél door mijn hoofd. Ze zijn nog zo jong!

Aan de andere kant: ze weten veel meer dan ik vroeger, toen ik dezelfde leeftijd had. Ze zijn veel wijzer. Ook zijn ze veel assertiever en minder angstig voor het vreemde dan ik destijds. Maar daarentegen was ik op een andere manier zelfstandiger, zei het veel verlegener. Ik had al vanaf mijn tiende allerlei baantjes en had een enorm verantwoordelijkheidsgevoel tegenover thuis. Ik moest veel helpen in het huishouden en op mijn kleine zusje passen omdat mijn moeder zo goed als altijd ziek was. Die verantwoordelijkheid kennen onze kinderen niet. Gelukkig maar! Zij zijn zich niet bewust van de gevaren. Zij hebben niet elke schooldag vele kilometers hoeven fietsen langs blaffende en bijtgrage tuindershonden. We hebben ze niet bewust verwend, maar toch! Ze zijn zo lief hè!

In ieder geval weten ze beter dan wie ook wat reizen is. Zo jong als ze zijn hebben ze toch al flink wat van de wereld gezien. Ze hebben al diverse keren gevlogen en zijn ook al diverse malen met de trein op pad geweest. Samen met ons weliswaar, maar toch. Ze weten wat het is om op een perron o.i.d te wachten. Hebben genoeg bedelaars gezien. En hebben al eens zwervers van zich af moeten slaan die hun Mac Donalds menu‘s wilde afpakken. Die voorsprong hebben ze. Mijn eerste vliegreis was pas tijdens mijn militaire diensttijd. Een excursie naar het ijzeren gordijn met een toen al bejaarde Fokker F27 Troopship. (Een vliegtuig waar mijn opa waarschijnlijk nog aan gewerkt had. Die was namelijk vliegtuiginterieurbouwer bij Fokker.)

We hebben ze ingeprent goed op elkaar te letten en steeds bij elkaar te blijven. Samen uit, samen thuis. En verder moeten we ze maar vertrouwen. En laten genieten. De oudste heeft bij de Efteling ook nog afgesproken met een vakantievriendje. Dit is een leuke jongen die ze afgelopen zomer in Oostenrijk heeft leren kennen. En hoewel hij een jaar jonger is hebben ze veel en leuk MSN contact met elkaar en delen elkanders vreugde en verdrietjes. Maar ze zijn niet verliefd hoor! Welnee! Ik plaag haar natuurlijk zo nu en dan. En noem de jongen dan Max Laadvermogen. Hij heet namelijk Max en zijn vader is trucker. Ik heb haar uitgelegd dat hij waarschijnlijk door zijn vader zo genoemd is omdat er vroeger, toen Max zijn moeder zwanger was, op zijn vrachtwagen “MAX. LAADVERMOGEN 10 TON” stond. Hàhà . . . typisch weer een pappagrapje! Ècht niet grappig!!!

Komende zaterdag heb ik me voorgenomen niet de hele dag in de zenuwen te gaan zitten. Ik ga gewoon samen met onze jongste naar de bioscoop. Naar “Mijn opa is bankrover”. Met Michiel Romeyn (Jiskefet, Alles is liefde enz.) in de hoofdrol. De trailer hebben we eerverleden week al gezien en de film lijkt me hilarisch! Lekker lachen en genieten dus. En even afgeleid zijn . . . .