Hier zit hij dan. Comfortabel op een oubollige, maar prima zittende 70' er jaren bruine luie kunstlederen stoel. Hij krijgt straks een VER* onderzoek. De laborante schuurt, na zijn schedel zorgvuldig opgemeten te hebben, met een wattenstaafje plekjes de op de exacte plaats uitgerekende plekjes goed schoon, zodat ze er straks elektroden op kan plakken. Ze komen op de achterzijde van zijn hoofd te zitten omdat daar het hersengedeelte zit wat zijn gezichtsvermogen aanstuurt. Voor hem hangt een tv scherm. Er staat als Merknaam Ultra Brite op. Dat is toch een tandpasta merk? Het ruikt hier trouwens absoluut niet naar tandpasta. En niet zo fris eerlijk gezegd. Meer naar een koeienstal. Zal hij er een opmerking over maken? Nee, toch maar niet. De laborante is tenslotte erg vriendelijk en legt hem alles nauwkeurig uit. Ze vraagt belangstellend waarom hij hier is en wat zijn klachten zijn. Aha! Dus u bent vanmorgen op neurologie geweest? En u kon nu al hier terecht? Dat is even geluk hebben. Dan is er vast en zeker iemand uitgevallen. (In zo'n geval vraagt hij zich dan meestal af waarom er iemand uit is gevallen. Zou de patiënt overleden zijn? Of zou er een wonderbaarlijke, spontane genezing zijn geweest waardoor deze plek vrijgevallen is? Of zou zijn eigen toestand zo ernstig kunnen zijn dat ze hem met spoed willen nakijken?) Ha, hij lijkt wel een hypochonder! De MRI* onderzoeken van zijn schedel en ruggenwervel zijn tenslotte pas voor volgende week en die week erop gepland. Alhoewel dat eigenlijk ook best wel snel is.

Vanmorgen is hij naar de neurologe geweest. Al jaren heeft hij reuma. En daarnaast heeft hij al meer dan tien jaar regelmatig spasmen (stuiptrekkingen). Ook heeft hij regelmatig last van duizeligheid, en ziet hij zo nu en dan bij vlagen heel slecht. En het laatste jaar is dat nogal verslechterd. Daarom is hij de laatste tijd weer eens flink door de reumatologische molen geweest, en heeft naar aanleiding daarvan nieuwe medicatie gekregen, maar dat gaf totaal geen verbetering. Integendeel, het gaf hem enkel een flinke gewichtstoename. Plus: voor zijn gevoel, heftiger klachten. En aangezien de reumatoloog erkende niet zo heel veel meer voor hem te kunnen betekenen, is hij maar weer terug naar zijn huisarts geweest. En in samenspraak met hem hebben ze besloten voor verder onderzoek maar weer eens een neuroloog te consulteren.

Hij en zijn echtgenote, welke moet rijden, omdat hij dat zelf zo goed als niet meer kan, komen ‘s morgens aan op de afdeling neurologie en krijgen vrijwel direkt na zich gemeld te hebben een kopje koffie aangeboden. Ze kijken elkaar aan en vragen zich af of we wel in een ziekenhuis zitten. Dit zijn ze namelijk niet gewend! Ze mogen zelfs keurig op tijd naar binnen! De neurologe blijkt een vriendelijke jonge vrouw met een vrolijk gezicht en een volle bos zwart halflang haar met daarin reeds enkele grijze sprietjes. Na het eerste kennismakingsgesprek moet hij zichzelf in een ander kamertje uitkleden zodat de dokter hem kan onderzoeken. Brrrr, wat is het koud daar. De arts verontschuldigt zich daarvoor (de ketels zijn net pas weer opgestart na de feestdagen) en begint met het onderzoeken. Na diverse reflextestjes vraagt ze hem zijn armen voor zich uit steken en zijn ogen dicht te doen doen. Na dat hij zijn ogen weer mag openen blijken zijn armen zo'n twintig centimeter gezakt te zijn zonder dat hij er erg in heeft. De arts kijkt zijn echtgenote even vreemd aan en vraagt of hij dat zelf soms ook gemerkt heeft. hij schud ontkennend zijn hoofd. Even later krijgt hij nog tijdens het onderzoek spontaan een spasmen aanval. Eigenlijk komt dit nu wel eens goed uit, dan kan de arts tenslotte ook eens zien hoe dit er uit ziet. Een geluk bij een ongeluk dus! De neurologe schrikt er zodanig van, dat ze er spontaan een collega bij roept die eigenlijk nog bezig is met lopen van zijn ronde. Vrij snel komt de collega erbij. Ook hij schrikt. De patiënt roept iets van : komt dat zien, komt dat zien! Aanschouw deze unieke attractie! De nieuw aangekomen arts constateert dat dit toch wel érg invaliderend is, wenst hem veel sterkte en na enig overleg met de behandelende arts vertrekt de collega weer. De neurologe schrijft de patiënt een pilletje tegen de spasmen voor en moet hem verlaten voor een volgende patiënt. Echter voor ze gaat geeft ze hem een bemoedigend schouderklopje en verzekert ze hem dat hij voorlopig nog niet van haar af is. En dat ze alles zal doen wat in haar macht ligt om hem te helpen. Daarna regelt ze nog een kopje koffie voor hem en zijn vrouw en zegt dat ze gerust nog even mogen blijven uitrusten in dit kamertje, en dat als ze klaar zijn, ze zichzelf maar bij de balie moeten melden voor verdere afspraken aangaande een VER - onderzoek, MRI 's en dergelijke. Ook maken ze vast een afspraak voor een vervolgconsult.

De elektroden zitten goed en op de juiste plaats vastgeplakt met een laagje boterachtige substantie. Nu wordt het linkeroog afgesloten met een wattenschijfje en wat pleisters. Zit het goed dicht vraagt de laborante? Kunt u met links écht niets meer zien? Nee hoor, alles zit stevig vast! Oké! Dan mag u nu voorzichtig uw bril weer opzetten en naar het rode puntje op het scherm kijken. Vooral niet naar het soort van schaakbord eromheen kijken. U moet zich vooral concentreren op de rode middenpunt. De zwart-witte valkjes gaan om en om flitsen en verspringen. Best lastig om je te blijven concentreren, maar na enige minuten is het alweer over. Hij mag even uitrusten, krijgt een bemoedigend praatje en de vraag of het meevalt. Hij antwoord van ja en het begint opnieuw. Na enige minuten is het alweer voorbij en hij mag zijn ogen sluiten om ze te laten rusten. Dan wordt de pleister links verwijderd en wordt er rechts een vers exemplaar aangebracht. Het begint opnieuw. Met zijn linkeroog heeft hij beduidend meer moeite om zich op de rode stip te concentreren. De rode stip neemt de vorm aan van een rode onderbroek met pijpjes die aan het dansen is. Hoppetee! Eerst het ene been, dan het andere omhoog. Verhip! Hij krijg zelfs weer enkele spasmen. Gelukkig, het onderzoek is afgelopen. Nadat de laborante tijdens een bemoedigend gesprekje de elektroden en een gedeelte van de boter verwijderd heeft mag hij weer gaan.

‘s Avonds voor het naar bed gaan heeft hij zo’n anti-spasme pilletje ingenomen. En de dag erna ook. Ze helpen geen zier tegen de spasmen, maar hij slaapt er wél heerlijk op. Verrukkelijk! Hij heeft er dit keer eigenlijk eens goede hoop op dat het misschien wel eens goed zou kunnen gaan komen. Plus: hij heeft het idee dat hij dit keer bij de juiste arts terecht is gekomen. Er wordt nu in ieder geval weer eens goed naar gekeken en aan gewerkt! Een goed begin voor het nieuwe jaar dus!

Wordt vervolgd.

* Een MRI-scanner is de benaming van een medisch apparaat voor beeldvorming van het binnenste van het lichaam, zonder dat dit daarvoor hoeft te worden geopend. Het fotografeert als het ware plakje voor plakje het lichaam. De afkorting komt van Magnetic Resonance Imaging; beeldvorming met magnetische resonantie.

* Een VER onderzoek. Het Visual Evoked Response onderzoek wijst uit of de zenuwverbinding tussen oog en hersenen intact is en of de verbinding schade op dreigt te lopen. Bij het onderzoek moet de patiënt naar ritmisch veranderende beelden of lichtflitsen op een tv-scherm kijken waarbij elektroden op de achterhoofdshuid worden geplakt. Deze elektroden nemen elektrische signalen op die door visuele prikkels in de hersenen ontstaan. Omdat deze signalen zeer klein zijn, duurt het even voordat er voldoende zijn geregistreerd. Daarom moet de patiënt gedurende die tijd onbeweeglijk en aandachtig naar het lichtbeeld blijven kijken.