De eerste week na de vakantie zit er weer op. De kinderen zijn weer naar school en mijn geliefde is weer naar haar werk. Het gewone leven neemt zijn gang weer. 's Morgens weer gewoon boterhammetjes smeren voor degenen die tussen de middag niet thuis kunnen eten. Elke ochtend weer het gevecht om de mannen naar beneden en aangekleed te krijgen en dan proberen ze iets gezond en voedzaams naar binnen te laten werken.

Tot zover is er niets veranderd sinds vorig schooljaar. Alhoewel? Onze oudste wil nu op tijd geroepen worden; al om zeven uur! Dan heeft ze alle tijd om zich op te tutten en haar schooltas in te pakken. Ze zit niet meer uren achter haar beschuitje te treuzelen voor ze een hapje neemt, maar vliegt als ze wakker wordt naar beneden. Dan smeert ze als de bliksem een beschuitje of twee, stopt dat in haar mond, spoelt het weg met een glas sap en vliegt dan snel weer naar boven alwaar ze zich dan uitgebreid gaat staan oppoetsen. Daarna staat ze keurig op tijd weer beneden om op de fiets te stappen als haar klasgenootje haar op komt halen om mee te fietsen naar school. Ze gaat zelfs zonder morren op tijd naar bed! Waar zit het addertje onder het gras zult u denken? Ik heb het nog niet gevonden. Gelukkig!

Maar er is nog iets veranderd: ik hoef niemand meer naar school te brengen! Onze jongste is nu groot genoeg om zelf naar school te kunnen fietsen. Hij heeft zijn A en B zwemdiploma's vorig jaar al gehaald (hij moet langs een vijver en over een bruggetje) en op zijn nieuwe fiets kan hij nu makkelijk zelf naar school. Alweer een hoofdstuk afgesloten! Die nieuwe fiets is trouwens op zich zelf ook een verhaal apart! Afgelopen zomer logeerden we bij familie ergens boven in het land. Op een gegeven moment zaten we lekker koffie te leuten en te kletsen en de kinderen waren ergens in de buurt aan het spelen op een industrieterrein. Plotseling komen ze enthousiast aanrennen en roepen: "we hebben een fiets gevonden!" Bleken ze in een container met oud ijzer naast een oude bedrijfsloods een zo goed als nieuwe fiets te hebben gevonden. Er was iets mis met de ketting of iets dergelijks, waardoor de trappers het niet deden. Maar voor de rest was hij nog puntgaaf! Zelfs de verlichting deed het nog! Toen we weggingen hebben we de fiets in de auto geladen en hem daarna bij onze eigen fietsenmaker gebracht. Na het afrekenen van € 35, - aan reparatiekosten hadden we nu een zo goed als gloednieuwe fiets! Belachelijk dat sommigen zulke dingen zomaar weggooien! Lang leve de consumptiemaatschappij! Maar wij waren er deze keer goed mee!

Onze middelste zien we niet zoveel meer. Ook hij is groot geworden en is nu bijna constant met zijn vriendjes op stap. Hutten bouwen, fietsen, stoeien, voetballen en zo nu en dan door het dorpscentrum sjouwen. Hartstikke leuk! Hij is nog niet thuis uit school of hij gaat er al weer vandoor. Of er staat alweer een vriendje aan de deur. Vaak gunt hij zich de tijd niet eens voor een glas limonade. (Maar een snoepje vergeet hij niet) Zelfs op zondagmorgen wordt er al vroeg aan de deur gebeld door mannetjes die komen vragen of hij buiten komt spelen. Dan schiet hij snel zijn kleren aan en sjeest er op zijn fiets vandoor. Flits, doei! En weg is hij!

Er is nu dus weer alle tijd voor andere dingen. Nu kan ik me heerlijk op mijn gemak voorbereiden op de komende duo-expositie met mijn Sneker collega Gerrit Cnossen in “Galerie Galhant” te Leens in Groningen, van 23 januari tot 4 maart. Weer lekker aan de slag met schilderen en fotograferen dus! En natúúrlijk blijf ik trouw elke week een stukje voor jullie schrijven, want dat blijft nu eenmaal erg leuk om te doen! Prettig wekeinde!