Miljarden mensen hebben last van liefdesverdriet of hebben dat ooit gehad. Op een paar kluizenaars na bijna iedereen dus. Het is een van de ergste dingen die je kunnen gebeuren. Het doet verschrikkelijk pijn. Je kunt er zelfs fysiek onder lijden. Je kunt niet meer eten. Wilt niets meer. Kunt niets meer. Het voelt ongeveer zoals een buffel het ervaart als hij door een hyena wordt verscheurd. Waarom is er dan nog geen medicijn tegen uitgevonden? Volgens mij moet dat toch niet zo moeilijk zijn. Een paar schepjes van de juiste hormonen toevoegen aan enkele rustgevende stofjes. Dit even zorgvuldig mixen in de blender. Dan in een paar pilletjes stoppen en: “Hupsakee!” Weer wat minder ellende op de wereld! 

                    

Liefdesverdriet is trouwens niet alleen erg als het jezelf betreft. Het doet weer net zoveel pijn bij je, als je eigen kleine (en ook een beetje grote) dochtertje van veertien het heeft. Voor het eerst. Een kalverliefde. Je hebt niets in de gaten tot ze opeens op je afgerend komt. Ze barst los: “hij vindt me niet lief meer pappa!” Ze snikt heftig en heeft duidelijk zwaar verdriet. Dat doet niet alleen haar pijn, maar mij ook. Ineens sta je dan machteloos. Natuurlijk, je kunt haar troosten, knuffelen en chocolade voeren, met haar praten, proberen haar op te beuren. Proberen om het haar uit te leggen. Maar toch. Ze moet er zelf doorheen. Ze moet zelf leren wat het is om afgewezen te worden. Groot worden is leren. Véél leren! Met veel vallen en opstaan. Je moet vooral nooit zeggen dat het wel weer over gaat. Daar geloven ze op dat moment namelijk niets van!

Ik heb zelf natuurlijk ook wel eens liefdesverdriet gehad. En flink ook. Maar niet al op mijn veertiende. Pas op mijn twintigste of zo. Daarvoor had ik natuurlijk zo nu en dan wel vriendinnetjes, maar ik had het destijds vooral druk met feesten en plezier maken. Hevig verliefd was ik. En de door mij aanbeden jongedame voelde dat onmiskenbaar niet zo. Toen het (vlak voor sinterklaas) uitging ben ik er zeker wel een half jaar kapot van geweest. Vermoedelijk is dit niet anders dan het verdriet van mijn dochtertje nu op dit moment. Omdat je het zelf ook meegemaakt hebt kun je met haar meevoelen. Een arm om haar heen slaan. Maar dat is niet genoeg. Je wilt haar het liefste beschutten tegen de enge, boze buitenwereld. Tegen vriendjes die het nog niet zo goed snappen. Die stomme opmerkingen maken omdat ze zelf met hun gevoelens geen raad weten. Maar het kan niet. Ze moet er net als al die anderen zelf doorheen.

Vroeger heb ik mezelf onbewust ook wel eens lomp gedragen tegenover meisjes. Ik herinner me nog dat ik heel lang geleden twee meisjes tegelijk heel aantrekkelijk vond. Ik sprak op een gegeven moment met hen beiden tegelijk af. Het was in een dansschool waar voorin een separaat cafégedeelte was. Het ene meisje; een politieagente, was achter in het dansgedeelte, en voor in het café zat het andere meisje. Ze was een zusje van een vriend van me. U begrijpt reeds: het ene meisje kwam erachter, liep gekwetst en boos weg en ik ging verder met het andere meisje. Tot ik er een week daarna achter kwam dat het leukste meisje er vandoor was. En ik nu dus eigenlijk met de verkeerde op de bank zat. Te laat! Eigen schuld dikke bult! Of die keer dat een meisje verkikkerd op me was en ik niet goed wist wat ik er mee aan moest. En ik dus op een nogal botte manier liet blijken dat ik haar niet zo leuk vond als zij mij . . . Shit! Ik herken het nu! Het is een bijna identiek verhaal als nu bij mijn dochtertje. Misschien doet het daarom zo'n pijn. Het is dus eigenlijk een soort van verplaatst schuldgevoel dat nu naar boven komt. Ik weet ten slotte hoe jonge jongetjes doen. Welke fouten ze maken. Hoe ik was. En wil het nu waarschijnlijk een beetje vergoeden.

Liefde is mooi als het beantwoord wordt. Maar het doet verrekte pijn als dat niet zo is. En we moeten er allemaal een keer doorheen. Door een diep dal gaan en weer met veel pijn naar boven klauteren. Bij de een lukt het beter dan bij de ander. Maar de meesten van ons komen er gelukkig wel weer overheen. Sommigen maken het soms zelfs meerdere keren mee. Maar nooit zo hartstochtelijk als die allereerste keer. Liefdesverdriet. Het hoort gewoon bij het volwassen worden. Gelukkig hebben we de ervaringen van anderen om ons er doorheen te slepen. Vaak luisteren we ter vertroosting naar liedjes die geschreven zijn door mensen die zo’n zelfde ervaring hebben meegemaakt.

Één van de mooiste liefdesliedjes vind ik nog steeds deze: I just don't know what to do with myself van Dusty Sprinfield. Daarom hieronder de songtekst. Deze tekst geeft volgens mij feilloos aan wat je voelt als je eerste liefde voorbij is.

I just don't know what to do with myself
Don't know just what to do with myself
I'm so used to doing everything with you
Planning everything for two
And now that we're through

I just don't know what to do with my time
I'm so lonesome for you, it's a crime
Going to a movie only makes me sad
Parties make me feel as bad
When I'm not with you, I just don't know what to do

Like a summer rose needs the sun and rain
I need your sweet love to beat all the pain

I just don't know what to do with myself
I just don't know what to do with myself
Baby, if your new love ever turns you down
Come back, I will be around
Just waiting for you, I just know what else to do


Song: © Burt Bacharach & Hal David.