Ik denk dat ik zo’n eenentwintig jaar oud was toen ik als eenvoudig en jong militairtje bij toeval in aanraking kwam met een mooie vrouw. Ze kwam in een oude, gebroken witte Mercedes cabriolet met rood lederen bekleding aanrijden toen ik samen met een collega, nog in mijn uniform, na werktijd lekker in de zon op een terrasje van een biertje zat te genieten. Ze stapte uit en ging toevallig aan het tafeltje naast ons zitten. Ze ging zo dicht naast me zitten dat ik haar, zonder dat het teveel opviel, niet goed kon zien,en zocht dus naar een goede openingszin. In die tijd was dat nogal moeilijk omdat ik eigenlijk nogal verlegen van aard ben tegenover het vrouwelijk geslacht en soms moeilijk uit mijn woorden kon komen bij het zien van zoveel schoonheid. Maar ik had geen openingszin nodig. Ze liet, terwijl ze haar tasje opende, haar lippenstift vallen, die ik net voordat deze op de grond zou vallen opving. Ze glimlachte me dankbaar toe terwijl ik haar het kleinood zonder plichtplegingen overhandigde.

We raakten aan de praat en bestelden een drankje………ik geloof dat ze Bitter Lemon bestelde. Zeker weten doe ik dat niet meer, wel weet ik dat ik vanaf dat moment al mijn aandacht op haar prachtige gezichtje gevestigd had. Ze heette Sandra van de Vreedevoorde en vertelde dat ze in Antwerpen woonde. Haar vader had een rederij en zij deed voor hem de verkoop en inkoop. Ik vroeg haar wat ze dan hier, in dit nogal verlaten dorpje deed. Ze vertelde dat ze hier in de buurt bij een toeleverancier geweest was en nu even uit wilde blazen van dat bezoekje De toeleverancier had haar nogal direkt en vrijpostig benaderd, zodat ze eigenlijk gevlucht was voor deze man. Omdat ik deze man regelmatig in het uitgaansleven tegenkwam vertelde ik haar hoe hij, inherent aan zijn status, gewend was dat alle vrouwen voor hem vielen, en haar waarschijnlijk als zijn volgende slachtoffer had gezien. Aldus raakten we in gesprek en het leek goed te klikken tussen ons. We bleken toevallig de zelfde soorten interesses te hebben, hadden beiden nog twee broers en een zusje, een nakomelingetje……….als dat geen toeval was?

Na een gezellige middag werd het voor haar tijd om weer terug te gaan naar Antwerpen. Ik stelde voor nog wat te gaan eten bij de plaatselijke Chinees, waar ik bovenwoonde, en dus de eenvoudigste keuze was, omdat ik destijds nog niet zo culinair onderlegd als tegenwoordig was. We namen afscheid van mijn collega en togen richting het restaurant. Daar aangekomen bleek ze een geweldig gezellige, plezante disgenote. Ze bleek vloeiend Chinees te spreken en verraste mijn vriend en huisbaas de restauranteigenaar volledig, in zijn eigen moedertaal, met lovende woorden en complimentjes. Eigenlijk had er toen bij mij al een belletje moeten rinkelen, maar ik was te zeer gefascineerd door haar doen en laten én natuurlijk door haar fantastische uiterlijk, dat ik niets doorhad……….Toen nog niet!

De avond duurde veel te kort en we namen afscheid van elkaar met de belofte nog eens iets af te spreken. Ik raakte haar visitekaartje echter kwijt en ze verdween na enige tijd uit mijn gedachten, ze zou toch wel buiten mijn bereik zijn dacht ik toen nog……..Totdat ik haar een half jaar later bij een demonstratie tegen kernwapens weer tegenkwam. Zij stond er tussen de demonstranten buiten het hek wat verloren bij , en ik stond natuurlijk aan de andere kant…….We keken elkaar aan en weer was er even dat magnetisme, die klik. Maar in de drukte verloor ik haar uit het oog.

Toen ik ’s avonds echter na werktijd nog even een pilsje ging pakken in mijn vertrouwde kroeg zat ze me reeds op te wachten. Je hoort wel eens zeggen: “Ze was nog mooier dan de eerste keer” maar dat was in dit geval een understatement; Ze zag er geweldig uit, had schitterende kleren aan en vloog op me af. Ik kreeg een vette knuffel en een lange, warme zoen op mijn mond, Wow!!!! Ze rook heerlijk en vertelde dat ze me gemist had en mij daarom speciaal opgezocht had en niet voor de demonstratie hier gekomen was, maar daar per ongeluk in terecht gekomen was op zoek naar mij. Ik stelde voor om even wat te drinken en dan naar mijn appartement te gaan zodat ik me even om kon kleden en douchen, voor we ergens zouden gaan eten. Ik rook mezelf na de lange vermoeiende dag waarbij we van hot naar haar waren gerend om alle pogingen van de vredesactivisten om naar binnen proberen te komen te verijdelen. In mijn appartement aangekomen wees ik haar de woonkamer en glipte snel onder de douche. Nadat ik me opgefrist had ging ik de slaapkamer in om me aan te kleden. Maar dat was niet meer nodig…..Ze lag reeds in mijn bed op me te wachten en had een ontzettend sexy gevalletje aan, dat de naam ondergoed niet mocht dragen, zo dun was het. Het werd de mooiste en heerlijkste ervaring ooit! Sandra ontdekte plekjes bij me waarvan ik het bestaan nog niet eens vermoed had, laat staan dat ik wist waar ze zaten! We deden een wedstrijdje wie het eerst klaar kwam en deden het daarna rustiger nog eens over……en over………tot we uitgeput in slaap vielen.

We werden allebei rond half drie ’s nachts wakker met een knorrend gevoel in onze magen. Omdat we zo in elkaar opgegaan waren, waren we vergeten iets te eten. Giegelend als kleine kinderen renden we naar de keuken, waar we van restjes uit de koelkast iets eetbaars in elkaar flansten, dronken er een flesje goedkope bocht bij en hadden de grootste lol. Na de maaltijd stelde ze me voor naar haar woning even buiten Antwerpen te gaan, we hadden tenslotte lang genoeg geslapen en het leven duurde te kort om langer te slapen dan nodig was. Het werd een snel en angstig ritje naar Vlaanderen. Hier in Nederland viel haar rijstijl nog wel mee, ze reed wel hard, maar hield zich nog redelijk aan de regels. Maar eenmaal voorbij de grens gaf ze pas goed gas. Ze bleek in haar vrije tijd auto te racen en dat was te merken ook! Ondertussen snelde ze, vrolijk babbelend door naar huis, waar we dus binnen de kortste keren waren.

We kwamen aan bij een groot hek dat automatisch openging zodra wij het naderden. In het schemerige licht kon ik de contouren van een gigantisch landgoed ontwaren. Het bleek het huis van haar ouders te zijn waarin zij, zoals ze vertelde, de kelder bewoonde. Ze had van te voren, net voor we vertrokken een telefoontje gepleegd zodat we verwelkomd werden door een heuse butler, die ons gemoedelijk in zijn kamerjas, vrolijk kletsend een gigantisch ontbijt voorzette. Ik kon bijna niet geloven dat we een uur hiervoor gegeten hadden, Sandra bleek over een gigantische eetlust te beschikken en begon het een en ander naar binnen te werken. Ik volgde haar voorbeeld en merkte dat het me toch ook wel smaakte. Daarna gingen we haar appartement binnen, waar bleek dat ze niet alleen haar eetlust groot was. Zodat ik uren later pas de tijd had om eens om me heen te kijken.

Het bleek een schitterende kelder te zijn; één en al open ruimte met grote ramen en het was strak modern, bijna mannelijk ingericht. Ze noemde het haar loft en vertelde dat ze er zelden verbleef, omdat ze meestal in het buitenland verkeerde. Daarom had ze ook niet eerder contact kunnen zoeken vertelde ze, ze had er gewoonweg de tijd niet voor gehad. Ze bleek meestal in China te wonen, waar ze ook een eenvoudige woning zei te hebben. Ja ja dacht ik…….eenvoudig, dat zal wel! In China deed ze vooral zaken met de toen nog Maoistische regering , waar haar vader enorm grote schepen voor bouwde, die bestemd waren voor de toekomstige grote handelseconomie die China zou gaan worden. Ik stelde me daar weinig bij voor. Het land was toch niet kapitalistisch? En de mensen waren toch alleen maar lui en met het rode boekje van Mao bezig? Ze lachte en vertelde dat ze me wel eens het een en ander zou laten zien. Ben je vrij van de week? Dan vliegen we er wel even met ons privé vliegtuig heen. Waarop ik vertelde dat ik helaas als Nederlands militair niet zonder toestemming naar een Oostblokland mocht reizen én, ook niet geheel onbelangrijk, ik niet eens een paspoort had. Ze lachte nog eens en vertelde dat mijn baas niet alles hoefde te weten, en dat ten eerste we zonder problemen naar elk land konden vliegen waar we heen wilden en, ten tweede: dat ze zo, zonder probleem een paspoort voor me kon regelen. Ik werd compleet meegezogen in haar enthousiasme, liet dezelfde dag nog pasfoto’s maken en we spraken af het komend weekeinde al naar China te reizen.

Vrijdagsmiddags om vier uur arriveerde ik in mijn oude 2CV6 op vliegveld Zaventem, alwaar ik opgewacht werd door dezelfde butler, nu in een perfect zittend grijs pak gekleed, die me terwijl hij mij een paspoort overhandigde, vertelde waar ik mijn auto neer kon zetten. Ik plaatste mijn auto op een privé-parkeerplaats ergens achteraf, waar reeds een bestelbusje met chauffeur op me stond te wachten dat me naar de douane zou brengen. Onderwijl keek ik eens nieuwsgierig naar het paspoort. Het bleek Belgisch exemplaar te zijn en toen ik het opensloeg zag ik tot mijn grote verbazing dat ik ineens Bert Bomans heette, een andere geboortedatum had gekregen en een inwoner van Aarschot bleek te zijn…….ik knipperde even verbaasd met mijn ogen en begreep er niets van, maar vond het wel spannend. Sowieso zou ik vandaag voor het eerst in mijn leven gaan vliegen, met een meisje waarop ik al aardig verliefd begon te worden, en dan kwam er zo’n vreemd paspoort bij…….Ik besloot maar af te wachten en zou wel zien wat er aan zat te komen. We reden naar de douanepost, waar we zonder problemen door mochten rijden en gingen verder tot we bij een enorm groot vliegtuig aankwamen, een toestel zonder vliegtuigmaatschappijnaam of andere duidelijke kentekens erop. Onder aan de trap stond Sandra me reeds vrolijk lachend op te wachten en verwelkomde me weer allerliefst. Op mijn vraag waarom ik dat vreemde paspoort had gekregen antwoordde ze me knipogend, dat ik op deze manier nooit problemen zou krijgen met mijn baas, omdat ik dan nooit officieel in China zou komen. Tegen zoveel logica kon ik niet op en na een innige zoen liepen we de trap van het toestel op.

In het toestel aangekomen viel ik bijna om van verbazing. Het leek de Airforce One van de President van Amerika wel. We werden verwelkomd door een mooie stewardess die ons al vertellend door het vliegtuig leidde. Het eerste gedeelte was een soort vergaderruimte met comfortabele stoelen met daaraan vast inlapbare tafeltjes. Er hingen verscheidene grote TV schermen, zodat je vanuit iedere hoek comfortabel het beeld kon zien. Daarachter zat de keuken en daarachter zat nog een privékantoortje met daar weer achter een grote slaapkamer, compleet met riant bed, ingebouwde koelkast en een koelemmer met daarin een heerlijke fles echte Champagne.We werden weer naar de vergaderzaal gebracht waar we voor het opstijgen plaats moesten nemen in een van die heerlijke zetels. Ik herinner me dat ze me nog een ouderwets Rang zuurtje, je weet wel, zo’n vierkant ananas snoepje, gaf om op te zuigen tijdens het opstijgen.

Ik werd wakker in een operatiekamer. Boven me hing een felle lamp, maar verder kon ik niets zien. er lagen allemaal lappen en lakens over me heen. Ik voelde een stekend gevoel in mijn zij en hoorde iemand in gebroken Engels iets zeggen.....Nice, healthy kidney! Thank you! en ik viel weer weg.