Ik ben stapelgek op baby’s. Het is nauwelijks voor te stellen dat er uit zulke lieve, zachte en onschuldige popjes, volwassen mensen kunnen groeien met al hun vreemde eigenschappen en neigingen. Wie kan zich tenslotte voorstellen dat mensen als Geert Wilders, Dirk Scheringa of Jan Mulder ooit baby zijn geweest? Ik niet in ieder geval. En tóch zijn zij ook ooit een leuk, lief en schattig babytje geweest. Goed, Dirkje kan nog steeds heel aandoenlijk lijken, maar uit recente, onthullende publicaties blijkt hij toch echt wel een wolf in schaapskleren te zijn. Maar goed, baby’s zijn lief, leuk en nog lekker makkelijk in het onderhoud ook! Ze slapen, eten en poepen en verder kun je er heerlijk mee knuffelen. Eigenlijk zijn het net jonge hondjes of katjes, alleen de poep stinkt minder, tenminste: Voor menselijke begrippen dan, want voor een beetje hond maakt het echt niet uit wat voor soort uitwerpselen ze ruikt, hoe meer het stinkt, hoe lekkerder ze het volgens mij vind! Trouwens, jonge honden en katten poepen werkelijk overal waar het ze uitkomt. Een baby doet dat natuurlijk ook, maar dan wél in een luier, en dat is wel zo overzichtelijk!

Maar goed, mijn voorkeur voor jonge wezentjes gaat dus vooral uit naar mensenbaby’s! Zo erg zelfs, dat als ik er een zie, ik hem of haar het liefst voor altijd bij me zou willen houden en vertroetelen. Zelf hebben wij er drie versleten, maar gelukkig komen we ze nog regelmatig in het wild tegen in een kinderwagen, óf nog heerlijk onbezorgd in moeders warme buikje. En dat is voor mij natuurlijk helemaal schitterend! Stiekem ben ik altijd een beetje verliefd op vrouwen die een kindje in hun buik dragen. Als ik dan zo’n prachtige prenatale moeder in al haar glorie voorbij zie komen, zou ik haar eigenlijk best wel even lekker willen knuffelen, en dan zou ik het liefste ook nog, als het even mogelijk zou zijn, voorzichtig aan haar mooie zwangere buik voelen of ik de baby al voel. De dames zien me al aankomen! Hahaha……..Nee, wij hebben ons portie wel gehad en wachten nu geduldig tot de volgende generatie zich aandient. Maar als ons kroost er net zo lang over doet als wij voordat ze aan een kindje beginnen, dan vrees ik dat we daar nog lang op kunnen wachten!

Het vreemde is, dat je jezelf van je eigen kinderen eigenlijk alleen nog de leuke dingen van destijds rond hun geboorten kunt herinneren. Dat onze eerste, nu een slimme, lieve en mooie meid van dertien, in haar moeders buik met volle zwaailichten en sirene naar het ziekenhuis moest, omdat ze in haar eigen vruchtwater had gepoept, en daardoor zuurstof gebrek zou kunnen krijgen, zijn we gelukkig al bijna vergeten, en dat de tweede niet voldoende wilde eten en daarom dus ruim twee weken lang om het uur twintig milliliter melk moest krijgen, omdat hij anders uit zou drogen en misschien wel ondervoed zou raken, daar denk je gelukkig ook zelden nog aan. Alleen van de geboorte van onze jongste, die, nadat mijn geliefde al de hele dag aan de wee opwekkende middelen had gelegen, direkt na zijn geboorte ontzettend benauwd bleek, en waardoor hij dus, terwijl ik er bij stond, als de sodeju beademd moest worden, heb ik nog wel eens nare dromen. Maar dat was dan ook een super angstig moment. Misschien herinner ik het me gewoon nog wel omdat dat het kortste geleden is en dus nog het dichtste bij je staat. Een mens is blijkbaar in staat zijn geheugen selectief te wissen voor bepaalde nare zaken, zodat alleen de leuke herinneringen je goed bij blijven . Niet dat je urenlang in het warme zwembad moest blijven wachten tijdens de zwemlessen, maar je herinnert je alleen die leuke diploma-uitreiking, toen ze van die trots glimmende koppies hadden. Gelukkig maar!

Een rare traditie vind ik het trouwens dat de vader de navelstreng mag doorknippen. Je moet dan, met een botte schaar iets wat sterk op een extra taaie rubberslang lijkt, door zien te knippen. Misschien is het wel een soort test om je mannelijke krachten te bewijzen. Net zoals het zogenaamd mede beoordelen van de placenta, de moederkoek. Nou heren, daar is niets koekigs aan, laat ik jullie dat vertellen. Het is gewoon een bloederige, kapotte zak met daarin iets wat nog het meeste op slachtafval lijkt! Nee, dat is niets voor ons als echte Mannen-watjes! Onze geliefde vrouwen zijn in deze de echte kerels waar het om gaat! Zij ondergaan stijlvol en vol gratie de barenspijnen (nou ja, voor het grootste gedeelte dan), en geven geen kik als de gynaecoloog of verloskundige (vroed of wroet vrouw vind ik eigenlijk een beter passende benaming) na de bevalling alle scheuren weer dichtnaait die het lieve en onschuldige kindje veroorzaakt heeft omdat het toch net iets te groot bleek voor deze uitgang. Nee hoor, dan bellen ze ondertussen hun moeder of goede vriendin even om te vertellen dat de kleine geboren is, dat alles snel en goed ging, en of ze snel komen kijken. En passant hebben ze het dan ook nog even over die beeldige schoenen die daar en daar, naast die mooie handtas in die etalage staan te wachten op het moment dat ze voor het eerst weer met de kinderwagen naar het winkelcentrum kunnen. Wat doen wij mannen hier eigenlijk? Wij hebben toch helemaal niets toe te voegen aan een bevalling? Ja, we mogen onze geliefden een beetje vertroetelen, bemoedigend toespreken, en af en toe iets te eten en drinken voor ze halen. Meer niet. Ach, ik had geluk, ik mocht onze kinderen gezellig ‘s nachts de fles geven omdat mijn geliefde haar slaap hard nodig had als ze na het veel te korte zwangerschapsverlof, snel weer aan het werk moest. En omdat ik een beroep aan huis heb, mocht ik het meeste voor de kinderen zorgen, en tot mijn grote vreugde mag dat nog steeds …….ik vertelde u het al eens eerder: "Ik ben een bofkont!"