Vorige week zaterdag is de 20 jarige soldaat der eerste klasse Azdin Chadli in Uden met militaire eer en onder terecht gigantisch grote aandacht begraven. Een plaatsgenoot, een jongen die ik misschien wel eens heb zien spelen in de zandbak, of heb zien fietsen naar school. Misschien was hij wel die leuke pizzabezorger………Hij is overleden door een raketaanval, die toevallig doel trof………Azdin was net een week in Uruzgan........ Een week pas; Je zult als ouders of verzorgers het bericht maar thuis krijgen; Goedenavond mevrouw en mijnheer, tot onze spijt moeten wij u mededelen dat uw zoon is overleden tijdens een laffe raketaanval. Volgens mij is een raketaanval altijd laf, en zijn alle oorlogen zinloos. Ik snap goed wat  “onze jongens” daar doen, ze proberen het land weer veiliger te maken en helpen met de opbouw van het land……..Belangrijk werk. Spijtig alleen dat een stelletje barbaarse, middeleeuwse moslimfundamentalisten zoals de taliban (dit schrijf ik expres zonder hoofdletter om m’n minachting voor hen te laten blijken) steeds maar bezig blijven met het terroriseren en indoctrineren van hun landgenoten, in de hoop zichzelf daarmee de hemel in te werken, aangezweept door een stelletje doorgedraaide machtswellustelingen.

Soms denk ik wel eens; laten ze elkaar daar maar lekker afmaken, dan zijn wij er mooi vanaf………Natuurlijk een domme gedachte; Want hoe blij waren onze ouders en grootouders wel niet toen ze geholpen werden in de Tweede Wereldoorlog. Als wij toen geen hulp hadden gehad, had de onderdrukking destijds waarschijnlijk veel langer geduurd en hadden we nu misschien wel Duits gesproken……Dus van het nut van de hulp aan Afghanistan ben ik echt wel overtuigd……..alleen doet het toch iedere keer weer pijn als je het bericht hoort dat er weer een Nederlandse militair gesneuveld is….Voor hetzelfde geld besluit je eigen kind in het leger te gaan ……….en moet hij of zij ook naar een gevaarlijk oorlogsgebied…..als ze dan al heelhuids terugkomen, hebben ze dan misschien de rest van hun leven nachtmerries en trauma’s………en kunnen ze daar dan wel mee omgaan? 

Ik heb wel eens programma’s gezien waarin Libanonveteranen hun verhaal vertelden; daar wordt je echt niet vrolijker van. Bij velen is hun leven totaal verwoest door wat ze gezien en meegemaakt hebben. Huwelijken liepen stuk door onverwerkt verdriet. Gezinnen vielen uit elkaar om dat gevoelens niet meer geuit konden of durfden worden, of gewoonweg omdat er geen vertrouwen meer was in de mensheid, zelf niet in je naasten. Gaan al die mannen en vrouwen die nu in Afghanistan zitten of gezeten hebben zo’n toekomst tegemoet? Laten we hopen van niet……….

Jezus en Ghandi stierven voor een betere wereld Azdin……net als jij en degenen die je voorgingen……..

Liever stierf ik

in jouw armen

Dat is zachter dan

in het stof van Uruzgan

Door deze explosie

verloor ik mijn hoofd en hart

terwijl ik dat liever

aan jou had verloren

Maar ik was

uitverkoren om

vrede te brengen

in een vreemd

en weerbarstig land

Niets heb ik kunnen doen

of toch?

Was ik de brenger

van het slechte nieuws?

moest ik sterven

zodat de anderen

zouden weten

waarom ik moest gaan

en bereid was

m’n leven te geven

voor een betere wereld

hier ver vandaan