Zo nu en dan is het heerlijk om lekker in je eentje op zolder zittend, oude foto’s te bekijken. Lekker stiekem even verstoppen voor de buitenwereld en nostalgisch terugblikken, even wegmijmeren van het nu. Zien dat ook je ouders eens jong zijn geweest, terwijl je vroeger als kind dacht dat ze toen al zo oud waren. Vreemde mensen terugzien waarvan je ooit de verhalen wel gehoord hebt, maar die je nooit echt gezien of gekend hebt, terwijl ze voor je ouders op dat moment een heel belangrijke plek innamen. Je grootouders zien waar je vroeger zo gek op was….vooral m’n opa; Wat was ik gek op die man. Hij overleed toen ik vijf of zes was, maar wat een geweldige indruk heeft die man achtergelaten! Ik ben blij dat ik daardoor zo goed m’n kleine zoontje begrijpen kan als hij zegt dat hij z’n opa zo mist, welke afgelopen jaar overleden is……..op zo’n moment verschrikkelijk, maar toch wel goed voor en fantastische jeugdherinnering die hem de rest van zijn leven bijblijft!

…………..ik zie een foto van opa Gerrit en ome Ger kijkend naar een landkaart op de motorkap van opa’s blauwe Vw Kever met Amerikaanse bumpers. Mijn God, wat een heerlijke tijd! Bijna iedere week met het hele gezin door opa opgehaald worden in z’n kever, en dan iedere keer weer het gevecht tussen mijn grote broer en ik, wie er in de kattenbak mocht gaan zitten. Onderweg (bij Bodegraven?) Met dichtgeknepen neuzen onder het aquaduct door, altijd even bij het oude Schiphol naar vliegtuigen kijken, waar opa bij Fokker werkte, en dan op naar Bovenkerk bij Amstelveen, waar oma al met de koffie, thee (uit die mooie bruine theepot) en koekjes zat te wachten……..jammer dat m’n ouders na het overlijden van opa het contact met oma door wat strubbelingen jaren verloren hebben……..ik heb oma nog een keer gezien, vlak voor ze stierf……zonde van de verloren jaren, maar ik denk dat dit soort dingen in veel families voorkomen, het zal wel bij het groeiproces horen.

Twee foto’s uit 1957 schat ik…….mijn ouders op de pont over het Haringvliet op weg naar de ouders van m’n vader in Stellendam…….wat zijn ze nog jong en knap……en arm……maar gelukkig met z’n tweetjes! Hoe ze elkaar hebben leren kennen is trouwens een leuk verhaal. Mijn ome Ger en m’n vader waren dienstmaatjes, en op een keer had m’n oom verzwaard arrest omdat hij weer eens wat uitgespookt had zodat hij niet op weekendverlof mocht, en vroeg mijn vader, die toch niets te doen had, om dat even te gaan vertellen bij zijn ouders in Amsterdam, die natuurlijk op hem zaten te wachten en geen telefoon hadden destijds (zoals de meesten toen). Mijn moeder, welke stapelgek was op haar knappe broertje zat vol vreugde op hem te wachten, omdat ze samen uit zouden gaan dat weekeinde. Er werd aan de deur gebeld, en m’n moeder, die door de geribbelde glazen voordeur enigszins wazig een man in uniform kon onderscheiden en dus in de veronderstelling was dat het haar broer was die voor de deur stond, rukte met een zwaai de deur open en vloog………..mijn verbaasde aanstaande vader om de nek………

Fotoalbums……….leuk om af en toe eens terug te kijken, om te zien dat je kinderen toch in sommige gevallen wel heel erg op je lijken, de zelfde opgroeifoutjes zien maken als die je zelf maakte, dingen zien terugkomen in het leven. Maar het mooiste dat je er uit kunt leren is dat je ziet in hoeverre je op je ouders lijkt en soms dezelfde fouten maakt, ook al wilde je dat pertinent niet………..en dat ze, ondanks dat ze er niet meer zijn, toch nog steeds een groot deel uitmaken van je leven, samen met alle andere mensen met wie je ooit het pad gedeeld hebt. Je hebt van hen allemaal veel geleerd, en zij waarschijnlijk weer van jou.

Het belangrijkste wat ìk hieruit leer is dat je vooral moet genieten van het moment, omdat het zo voorbij kan zijn. Pak iedere kans en geniet ervan, zodat je nooit achteraf hoeft te zeggen: “had ik toen maar………..”

Voorbij is je jeugd

gedaan met de onschuld

alle kibbelarijen

in ‘t verleden begaan

allang vergeten

wel eens spijt gehad

maar nooit echt lang

een troostende arm

een aai over je bol

de liefde van je ouders

wat voelde je je veilig

Als je zelf vader bent

en je ouders op een plek

waar je niet meer bij kunt

troost je jezelf

met de herinneringen

maar leef je vooral

in het nieuwe nu

en put je kracht

uit alle schoonheid

en verworven geschenken

welke je mocht ontvangen

in dit veel te korte

maar mooie leven

Je jeugd zie je nu terug

terwijl je aan tafel

het gegiechel en gelach

van je kinderen ziet

en daar net zo van geniet

als je ouders dat ooit deden

van jou en je broers en zusjes